پیام فیلیپو گراندی، کمسیر عالی سازمان ملل متحد در امور پناهندگان به مناسبت روز جهانی پناهنده، 30 خرداد 1401
یادداشت‌های خبری
پیام فیلیپو گراندی، کمسیر عالی سازمان ملل متحد در امور پناهندگان به مناسبت روز جهانی پناهنده، 30 خرداد 1401
هدف روز جهانی پناهنده تجلیل از روحیهی انسانی و شهامت میلیونها فردی است که علیرغم بیجاشدگی و از دست دادن دارایی‌های خود، بهطور بیوقفه برای بهبود زندگی خود، خانواده‌هایشان و جوامع تلاش می کنند. امسال نیز فعالیت‌های پیشروی خود را به یاد می‌آوریم زیرا رهبران جهان همچنان قادر به حل درگیریها نبوده یا تمایل به…
هدف روز جهانی پناهنده تجلیل از روحیهی انسانی و شهامت میلیونها فردی است که علیرغم بیجاشدگی و از دست دادن دارایی‌های خود، بهطور بیوقفه برای بهبود زندگی خود، خانواده‌هایشان و جوامع تلاش می کنند.
امسال نیز فعالیت‌های پیشروی خود را به یاد می‌آوریم زیرا رهبران جهان همچنان قادر به حل درگیریها نبوده یا تمایل به انجام این کاررا ندارند.
کمیساریا اخیرا ارقامی بهظاهر غیرقابل تصور را اعلام کرد: هماکنون 100 میلیون نفر مجبور به ترک وطن خود شدهاند. جنگ در اوکراین همچنین وضعیت‌های اضطراری جدید یا طولانی مدت در مکانهایی همچون اتیوپی، بورکینافاسو، میانمار، نیجریه، افغانستان و جمهوری دموکراتیک کنگو، همگی در رسیدن به این چنین آمار سرسام آوری نقش داشته اند.
عدم وجود راهحلهای کافی همچنان رو به افزایش هستند زیرا افراد بیشتری در مقایسه با افرادی که توانایی بازگشت به خانه، اسکان مجدد در کشور ثالث یا ادغام کامل در کشوری که در آن به دنبال امنیت بودند، مجبور به گریختن می‌شوند. به عبارت دیگر، بیجاشدگی اجباری از راهحلهای موجود برای افرادی که درحال گریختن هستند در حال پیشی گرفتن است.
اما وضعیت نباید اینگونه باقی بماند.
رهبران میتوانند با یکدیگر با کمک راهحلهای انسانی و پایدار جهت ایجاد صلح و حل مشکلات افرادی که بیجا شدهاند ، همکاری کنند.
برای مثال ساحل عاج که من امروز روز جهانی پناهنده را در این کشور گرامی می‌دارم، از درگیری شدیدی که صدها هزار تن را مجبور به ترک کشور خود کرده است، عبور کرده است. بیش از 310،000 پناهنده از ساحل عاج، یا 96 درصد از افراد بیجا شده، بهصورت داوطلبانه در دهه اخیر به خانههای خود بازگشتهاند. کشورهای منطقه با همکاری یکدیگر، این وظیفه را بر عهده گرفته اند تا کسانی که مایلند در کشور آنها بمانند را ادغام کنند و اقامت آنها را در خانه و جوامع جدیدشان را ساماندهی کنند.
برای افرادی که یک بار مجبور شدهاند همه‌چیز خود را رها کنند، بازگشت به وطن یا اقامت دائم در خانه ای جدید حس امنیتی با خود به همراه داشته که می‌تواند زندگی آنها را تغییر دهد.
الودی و خواهرانش در سال ۲۰۲۰ میلادی از لیبریا به روستای خود به نام بابلی وایا بازگشتند. آنها با دریافت کمک‌هزینه‌ای از کمیساریا یک سالن افتتاح کردند که نام آن را سهاتیزی گذاشتند. وی توضیح داد که نام این سالن به معنی«زمان رنج به پایان رسیده است» می‌باشد که اشاره به پایان جلای وطن آنها و بازسازی زندگی در وطن خود دارد.
داستان الودی وصدها هزار داستان مشابه دیگر، نشان می‌دهند که هنگامی که صلح برقرار شود و کشورها باهم همکاری کنند چه راهحل‌هایی برای پناهندگان مقدور میشود. هرچند متاسفانه، در موارد اندکی این موفقیت حاصل میشود.
به این دلیل است که من امروز، در روز جهانی پناهنده، از دولت‌ها درخواست می‌کنم تا به کشورهایی‌مانند ساحل عاج بنگرند. کشوری که تایید میکنند پایان دادن به جنگ و درگیری بهترین و تنها راه جلوگیری از بیجاشدگی اجباری است. دنیا تنها یک انتخاب پیش رو دارد: متحد شدن برای معکوسکردن روند آزار و اذیت، خشونت و جنگ، یا پذیرفتن این حقیقت که بیجاشدگی اجباری ادامه‌دار بهعنوان میراث قرن بیست و یکم میلادی باقی خواهد ماند. همگی ما می‌دانیم انتخاب درست و هوشمندانه چیست.
امسال نیز فعالیت‌های پیشروی خود را به یاد می‌آوریم زیرا رهبران جهان همچنان قادر به حل درگیریها نبوده یا تمایل به انجام این کاررا ندارند.
کمیساریا اخیرا ارقامی بهظاهر غیرقابل تصور را اعلام کرد: هماکنون 100 میلیون نفر مجبور به ترک وطن خود شدهاند. جنگ در اوکراین همچنین وضعیت‌های اضطراری جدید یا طولانی مدت در مکانهایی همچون اتیوپی، بورکینافاسو، میانمار، نیجریه، افغانستان و جمهوری دموکراتیک کنگو، همگی در رسیدن به این چنین آمار سرسام آوری نقش داشته اند.
عدم وجود راهحلهای کافی همچنان رو به افزایش هستند زیرا افراد بیشتری در مقایسه با افرادی که توانایی بازگشت به خانه، اسکان مجدد در کشور ثالث یا ادغام کامل در کشوری که در آن به دنبال امنیت بودند، مجبور به گریختن می‌شوند. به عبارت دیگر، بیجاشدگی اجباری از راهحلهای موجود برای افرادی که درحال گریختن هستند در حال پیشی گرفتن است.
اما وضعیت نباید اینگونه باقی بماند.
رهبران میتوانند با یکدیگر با کمک راهحلهای انسانی و پایدار جهت ایجاد صلح و حل مشکلات افرادی که بیجا شدهاند ، همکاری کنند.
برای مثال ساحل عاج که من امروز روز جهانی پناهنده را در این کشور گرامی می‌دارم، از درگیری شدیدی که صدها هزار تن را مجبور به ترک کشور خود کرده است، عبور کرده است. بیش از 310،000 پناهنده از ساحل عاج، یا 96 درصد از افراد بیجا شده، بهصورت داوطلبانه در دهه اخیر به خانههای خود بازگشتهاند. کشورهای منطقه با همکاری یکدیگر، این وظیفه را بر عهده گرفته اند تا کسانی که مایلند در کشور آنها بمانند را ادغام کنند و اقامت آنها را در خانه و جوامع جدیدشان را ساماندهی کنند.
برای افرادی که یک بار مجبور شدهاند همه‌چیز خود را رها کنند، بازگشت به وطن یا اقامت دائم در خانه ای جدید حس امنیتی با خود به همراه داشته که می‌تواند زندگی آنها را تغییر دهد.
الودی و خواهرانش در سال ۲۰۲۰ میلادی از لیبریا به روستای خود به نام بابلی وایا بازگشتند. آنها با دریافت کمک‌هزینه‌ای از کمیساریا یک سالن افتتاح کردند که نام آن را سهاتیزی گذاشتند. وی توضیح داد که نام این سالن به معنی«زمان رنج به پایان رسیده است» می‌باشد که اشاره به پایان جلای وطن آنها و بازسازی زندگی در وطن خود دارد.
داستان الودی وصدها هزار داستان مشابه دیگر، نشان می‌دهند که هنگامی که صلح برقرار شود و کشورها باهم همکاری کنند چه راهحل‌هایی برای پناهندگان مقدور میشود. هرچند متاسفانه، در موارد اندکی این موفقیت حاصل میشود.
به این دلیل است که من امروز، در روز جهانی پناهنده، از دولت‌ها درخواست می‌کنم تا به کشورهایی‌مانند ساحل عاج بنگرند. کشوری که تایید میکنند پایان دادن به جنگ و درگیری بهترین و تنها راه جلوگیری از بیجاشدگی اجباری است. دنیا تنها یک انتخاب پیش رو دارد: متحد شدن برای معکوسکردن روند آزار و اذیت، خشونت و جنگ، یا پذیرفتن این حقیقت که بیجاشدگی اجباری ادامه‌دار بهعنوان میراث قرن بیست و یکم میلادی باقی خواهد ماند. همگی ما می‌دانیم انتخاب درست و هوشمندانه چیست.