دو کارآفرین افغانستانی و ایرانی دست به دست با هم به مبارزه با ویروس کرونا می روند

همانطور که کارگران پارچه های بزرگ آبی را بر روی میزهای، یکی پس از دیگری، کارخانه اندازه و برش می زنند، انعکاس صدای چرخ های خیاطی بر دیوارهای تولیدی طنین انداخته و کارگران با سرعت هر چه بیشتر این پارچه ها را به شکل ماسک و لباس بیمارستانی بهم می دوزند.

---

کمی بیشتر از یک ماه پیش بود که همین افراد برای شرکت آرشاک - تولیدی شناخته شده لباس مردانه که در تعدادی از شهرها شعبه دارد - کت و شلوارهای شیک می دوختند و اکنون این تولیدی برای کمک به اقدامات جمهوری اسلامی ایران در خصوص پیشگیری ویروس کرونا کاربری خود را تغییر داده است.
علی جعفری، 45 ساله، که در این تولیدی شریک است و سابقا پناهنده بوده است، روی زمین تولیدی پر از تکه های اضافه پارچه راه می رود و بر پیشرفت کار کارگران نظارت می کند. هدف آنها تولید روزانه 800 لباس بیمارستانی برای پزشکان و پرستاران در اصفهان، یکی از شهرهای متاثر از شیوع ویروس کرونا در ایران است.
آقای جعفری می گوید: "در پانزده سال گذشته، این اولین بار است که به جای رسیدگی به کارهای اداری دفتر، صبح اول وقت به تولیدی می آیم و در کنار سایر کارگران به دوخت ماسک و لباس بیمارستانی مشغولم. خوشحالم که می توانم در امر مبارزه با ویروس کرونا در ایران سهمی داشته باشم."
از بین 220 نفر ایرانی و افغانستانی که در آرشاک مشغول به کار هستند، فقط 60 نفر همواره برای کار به تولیدی می آیند تا حدود 50،000 لباس بیمارستانی و 400،000 ماسک مورد تعهد که برای محافطت پزشکان و پرستاران می باشند و توسط وزارت بهداشت تائید شده اند، تولید شوند.

با توجه به شیوع ویروس کرونا در تمامی 31 استان کشور، دولت جمهوری اسلامی ایران نیز مانند سایر کشورهای جهان، لازم دانست تا اقداماتی جهت مهار شیوع ویروس کرونا از جمله تاکید بر حفظ فاصله اجتماعی و کم کردن ساعت کار مشاغل و گاها تعطیلی کامل برخی مشاغل را اعمال نماید و نتیجتا هزاران نفر در ایران، از جمله پناهندگان، منبع اصلی درآمد و معیشت خود را از دست داده اند.
اثرات منفی اجتماعی - اقتصادی شیوع ویروس کرونا بیشتر توسط آنهایی که منابع درآمدی غیر ثابت و غیر رسمی داشتند حس شده است. در کنار اقدامات فراگیر ملیو در راستای پیمان جهانی برای پناهندگان وتقسیم بار و مسئولیت بین المللی،بواسطه کمکهای سخاوتمندانه کشورهای اهدا کننده از جمله بخش امور توسعه ای و همکاری های بین الملل اتحادیه اروپا (دوکو) و تقسیم بار است که می توان در چنین اوقاتی چالش برانگیز و بر مبنای پیمان جهانی پناهندگان و تقسیم بار بین المللی معیشت پناهندگان را مورد حمایت قرار داد تا کسی بدون حمایت باقی نماند.

" در این دوران سخت، این سهم من در کمک به افغانستانی ها و جامعه ایرانی است که طی این سالها میزبان من بوده است."

آقای جعفری که خود از یک خانواده پناهنده می باشد، می داند که چقدر در این شرایط تامین هزینه ها سخت است. به همین دلیل شرکت آرشاک به کارگرانی که از آنها خواسته شده تا بمنظور حفظ سلامتی در خانه بمانند، و تا زمانی که سرکارشان برگردند، یک کمک مالی پرداخت می کند. وی می گوید:" در این دوران سخت، این سهم من در کمک به افغانستانی ها و جامعه ایرانی است که طی این سالها میزبان من بوده است."
وی 8 ساله بود که حدود 40 سال پیش پدر وی که همسرش را از دست داده بود تصمیم سختی گرفت و زادگاهش جانگان، در نزدیکی هرات در شمال غربی افغانستان را همراه با 7 فرزند خردسال خود ترک کرده و به ایران پناه آوردند.
در سن 10 سالگی ، بعد از پایان مدرسه، علی در یک پارچه فروشی کار می کرد و آنجا بافت فرش و خیاطی هم یاد می گرفت. وقتی 17 ساله شد اولین قدم خود را در حرفه خیاطی برداشت و با پس اندازهای خود سه عدد چرخ خیاطی خرید و یک کارگاه کوچک خانوادگی برای دوخت لباس مردانه در زیرزمین خانه خود راه اندازی کرد تا بتواند کمک خرجی خانه باشد. همچنان تجربیات خیاطی و تجاری خود را تقویت می کرد تا اینکه یک زمانی تصمیم گرفت کار خود را گسترش دهد. اینجا بود که با آقای سید محمد کسایی، خیاط و صاحب کار در اصفهان آشنا شد.
دو نفری به شراکت پرداختند و طی سالیان کار خود را بزرگتر کردند. با حمایت کمیساریا و شریک دولتی خود، اداره کل امور اتباع و مهاجرین خارجی، این دو شریک مبتکر و سخت کوش باز هم پله های ترقی را بالا رفتند تا نهایتا تولیدی آرشاک را راه اندازی کردند. امروزه آرشاک یکی از موفق ترین تولیدی های لباس در ایران و منطقه بحساب می آید.

آقای کسایی 74 ساله می گوید :"موجب خرسندی است که دو ملیت ایرانی و افغانستانی می توانند شانه به شانه یکدیگر مانند دو دوست کار کنند و از همدیگر یاد بگیرند و تجربه کسب کنند. اکنون من، علی و کارگران تولیدی همه مانند یک خانواده شده ایم."
با وجود سیاستهای سخاوتمندانه و فراگیر ایران، پناهندگان می توانند از نظر اقتصادی نقشی داشته و در برخی مشاغل تعیین شده کار کنند. ولی در زمانی که ایران بعلت محدودیت های ایجاد شده در اثر چالش ویروس کرونا با فشارهای مضاعف اقتصادی روبرو شده است، اقشار آسیب پذیر از جمله پناهندگان به حمایت بیشتر بین المللی نیازمندند.
آقای ایوو فریسن، نماینده کمیسر عالی آژانس پناهندگان سازمان ملل متحد در ایران گفت:"سرمایه گذاری در مشاغل پناهندگان که باعث شود بتوانند بر روی پاهای خودشان بایستند نه تنها کار درستی است بلکه کار هوشمندانه ای است و شرایط برد-بردی را ایجاد می کند که هم پناهنده، هم جامعه میزبان از آن بهره مند می شوند. همچنين شرايطي است كه مي تواند با افزايش ظرفيت های پناهندگاني كه - چنانچه وضعيت اجازه دهد - مايل به بازگشت به موطن خود هستند، حصول به راه حلهاي پايدار را تسهیل کند."