คุณภักดิ์ รัตนผล กวีผู้สร้างการรับรู้เรื่องผู้ลี้ภัยผ่านบทกลอน

คุณภักดิ์ รัตนผล เป็นนักเขียนประจำคอลัมน์ “กวีนิพน์แห่งความเดียวดายแต่ไม่ว่างเปล่า” ในมติชนสุดสัปดาห์ หลายครั้งที่เรื่องราวของผู้ลี้ภัยได้เป็นแรงบันดาลใจให้คุณภักดิ์สื่อสารผ่านบทกลอนให้สังคมได้รับรู้การดำเนินชีวิตที่ฟันฝ่าของผู้ลี้ภัย บทกลอนด้านล่างนี้ตีพิมพ์ในมติชนสุดสัปดาห์และรณรงค์ให้ผู้อ่านบริจาคเพื่อช่วยเหลือผู้ลี้ภัยกับ UNHCR

อย่าทิ้งใครไว้ข้างนอก

– ภักดิ์ รัตนผล –

แม่น้ำตากีล่าเป็นเส้นแบ่งพรมแดนสองประเทศ

เวเนซุเอลากับโคลอมเบีย

แต่เชื่อมกันด้วยสะพานอินเทอร์ บริดจ์

ที่ประทับรอยเท้าของผู้อพยพกว่าหนึ่งล้านสี่  แสนคน

สู่ประเทศโคลอมเบีย

และเกือบสี่ล้านคนในประเทศลาตินอื่น

 

สาธารณรัฐโบลิวาร์แห่งเวเนซุเอลา

เผชิญวิกฤตทางเศรษฐกิจและโครงสร้าง  พื้นฐาน

ด้วยเหตุรัฐล้มเหลว

ประเทศล่มจม สังคมล่มสลาย

รุนแรงเสียยิ่งกว่าภัยสงคราม

 

เกิดหายนะทุกด้านสูงสุดในประวัติศาสตร์

ทวีปลาตินอเมริกา

ชาวเวเนซุเอลายังหลั่งไหลออกนอกประเทศ

ราวกับกระแสน้ำ

เงินเฟ้อถึงร้อยละสองล้าน

เงินสองพันโบลิวาร์มีค่าเพียงหนึ่งบาท

จิตรกรเยอรมันคนหนึ่งใช้เเทน

กระดาษวาดรูปขาย

ค่าทำคลอดสูงถึงหนึ่งร้อยยี่สิบล้านโบลิวาร์

 

เด็ก หญิงมีครรภ์ ผู้พิการ คนชรา คนป่วย

ตกเป็นเหยื่อความหฤโหด หิวโหย

ด้วยขาดแคลนปัจจัยพื้นฐานดำรงชีพ

ก่อเกิดการอพยพไหลบ่าข้ามพรมแดน

เพื่อแสวงหาโอกาสใหม่ในประเทศเพื่อนบ้าน

 

อาเลนน่า มีลูกสาวพิการทางสมอง

เธอหวังเพียงพบแพทย์รักษาลูกน้อย

มาร์ดี้มุ่งมาทำคลอดในโรงพยาบาล

แม่ลูกอ่อนอุ้มลูกแนบอกขณะเป็นวณิพก

ร้องเพลงบนบาทวิถี

ฟรานซิส ขายเส้นผมสลวยยาวยี่สิบห้าเซนต์

สี่หมื่นเปโซ*

 

มาลี ทิ้งบิดาชราไว้ในเพิงใต้สะพานลอย

เธอโบกมืออำลาขณะข้ามแม่น้ำ

ฮวน คาลอสทิ้งลูกสาวเก้าขวบไว้กับยาย

ต่างไม่อาจรู้ว่าจะได้หวนคืนกลับมาไหม

เพียงแค่ถวิลหา น้ำตาก็ถั่งท้น

 

แอนเจลลิสมีบุตรห้าคน

จำละสามีที่เป็นมะเร็งในบ้านร้าง

ที่ไร้แสงและหนาวเย็น

เธอขอเพียงโอกาสทำงาน

เพราะงานคือการมีชีวิต คือการมีตัวตน

 

และเราต่างเป็นเพื่อนมนุษย์กันมิใช่หรือ

แต่ไฉนลูก ลูกของเธอต้องออกไปคุ้ยเขี่ย   ถังขยะหาอาหาร

ด้วยแขนขาที่มีแต่หนังไม่มีเนื้อ

 

วิบากกรรม ซ้ำร้าย

ทันทีที่ผู้ลี้ภัยข้ามแม่น้ำตากีล่า

ทุกชีวิตพลันตกอยู่ในภยันตราย

จากกลุ่มชายฉกรรจ์ยักษ์ปักหลักอยู่ทุก

หัวถนน

เฝ้าคอยลักพาตัวเด็กไปขายอวัยวะ

 

ล่อลวงไปค้ายาเสพติดในเปรู

บังคับหญิงสาวเป็นโสเภณี

ข่มขืน แล้วฆ่า

อย่าได้เพลี่ยงพล้ำทุกฝีก้าว

 

การอพยพลี้ภัยของมนุษยชาติครั้งยิ่งใหญ่ แห่งศตวรรษ

ยังประทับรอยเท้าบนสะพานพรมแดนทุกวี่วัน

เหนือแม่น้ำตากีล่าที่เชี่ยวกราก

 

ท่านกำลังอยู่ในบ้านที่อบอุ่นใช่ไหม

โปรดอย่าทิ้งใครไว้ข้างนอก**

๒๔/๑/๖๓

แม่น้ำท่าจีน