สำหรับ Leve แล้วเรื่องราวนี้ไม่ได้เป็นเพียงแค่ภาพยนตร์ แต่เป็นความท้าทายในการสร้างสรรค์ว่าเราจะมองโลกใบนี้ใหม่อย่างไร “ผู้ลี้ภัยไม่ใช่แค่ตัวเลขหรือเหยื่อ” เขากล่าว “พวกเขาเป็นคนที่มีความเข้มแข็งและเรื่องราว พวกเขาเป็นคนที่เมื่อได้รับโอกาสก็สามารถทำให้สังคมของเราดีขึ้นได้”

ภาพยนตร์เรื่องนี้ดึงเอาประสบการณ์จริงมากมายมาถ่ายทอด โดยเฉพาะประสบการณ์ของผู้หญิงอย่างอามิรา ที่ต้องเผชิญสถานการณ์ที่ยากลำบากเกินกว่าที่จะจินตนาการ ไม่เพียงแต่ความสิ้นหวังเท่านั้น แต่ยังรวมถึงความหวังด้วย

“ความหวังไม่ใช่สิ่งที่ อามิราพบเจอโดยบังเอิญ” Leve อธิบาย “ความหวังต่างหากที่ผลักดันเธอให้ผ่านพ้นความสูญเสีย ความกลัว และแม้กระทั่งความเป็นศัตรูในสถานที่ที่เธอคิดว่าจะปลอดภัย”

อย่างไรก็ตาม Leve ยอมรับว่าความหวังเพียงอย่างเดียวไม่สามารถเยียวยาความเป็นจริงอันโหดร้ายที่ผู้ลี้ภัยจำนวนมากต้องเผชิญได้ ภาพยนตร์เรื่องนี้สร้างความสมดุลระหว่างการยืนหยัดและความยากลำบากได้อย่างละเอียดอ่อน แต่ไม่ได้ทำให้ภาพการต่อสู้ดิ้นรน ความเป็นปฏิปักษ์ หลายปีที่ต้องอยู่ในสถานการณ์ที่ไม่แน่นอน อุปสรรคต่อการเข้าถึงโอกาสต่างๆ ดูเป็นเรื่องที่ดี “การรักษาสมดุลนั้นเป็นส่วนที่ยากลำบากที่สุด” Leve กล่าว “แต่เรื่องราวของอามิรา จำเป็นต้องแสดงให้เห็นว่าชีวิตของเธอไม่ได้ถูกกำหนดโดยสิ่งที่เธอต้องเผชิญ เธอเป็นพยาบาล ผู้ที่อาจช่วยชีวิตคุณได้ เธอเป็นมนุษย์ ไม่ใช่ตัวเลข”

เป้าหมายของ Leve ชัดเจน นั่นคือ การเปลี่ยนมุมมอง “ภาพยนตร์เรื่องนี้ไม่ใช่การส่งเสียงให้ผู้ลี้ภัย พวกเขาก็มีเสียงอยู่แล้ว แต่เป็นการช่วยให้ผู้ชม –เหมือนนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นของพวกเขาอย่างสบายใจ – มองเห็นสิ่งที่อยู่เหนือคำจำกัดความของ ‘ผู้ลี้ภัย’ มองเห็นบุคคล คนที่มีความฝันและความกลัว เช่นเดียวกับเรา”

ในโลกที่แบ่งแยก ภาพยนตร์เรื่อง “Through My Eyes” เป็นการเชิญชวนให้รับฟังและเรียนรู้ “บางครั้ง ก้าวที่ทรงพลังที่สุดที่เราสามารถทำได้คือการรับฟัง” Leve กล่าว