Voor Hussein is het geheim van integratie om toenadering te zoeken en vrienden te maken, waar hij ook gaat. Vriendschap is voor hem een tweede natuur. Dat merk je meteen wanneer je hem ontmoet: hij verwelkomt je warm en hartelijk.
© Hussein
“Toen ik kind was, hield ik van mijn leven in Syrië. En toen vernietigde de oorlog mijn land, waardoor veel Syriërs verplicht werden in een ander land hun toevlucht te zoeken. Mijn vader zei dat ik het land moest verlaten omdat het te gevaarlijk werd. Ik vertrok op 20 augustus 2015. Ik zal de dag dat ik afscheid moest nemen van mijn ouders nooit kunnen vergeten. Ik begon aan een lange reis vol hindernissen die me onder andere door Turkije, Griekenland, Macedonië en Servië naar België voerde.
Toen ik in België aankwam, waren de eerste obstakels de taal en de kou! De eerste maanden heb ik Nederlands geleerd en het nodige gedaan voor mijn asielaanvraag. Omdat ik minderjarig was, werd ik meerdere maanden in een centrum van het Rode Kruis opgevangen. Ik heb in totaal twee jaar gewacht op mijn vluchtelingenstatus.
Uiteindelijk ben ik in Lier terechtgekomen, een klein stadje in de buurt van Antwerpen, waar de mensen heel verwelkomend zijn. Ik heb al mijn energie gestoken in het perfectioneren van mijn Nederlands zodat ik hier mensen kon leren kennen en snel werk kon vinden. Ik was begonnen aan een kappersschool, maar de opleiding duurde drie jaar en ik kon niet zo lang wachten, ik moest een kortere opleiding vinden die me op korte termijn professionele perspectieven kon bieden. Daarom heb ik een opleiding gevolgd bij de vereniging Rising You, die mij getraind heeft om als hoogtewerker een baan te vinden in de bouwsector. Ik heb verschillende stages gelopen en heb een klein arbeidsongeval gehad, mijn hand zit even in het gips. Maar zodra het beter is, kan ik weer aan de slag gaan.
Ik mis mijn ouders, ik wou dat ik ze weer kon zien, maar zolang er oorlog is in Syrië, is dat niet mogelijk.”
Deel op Facebook Deel op Twitter
