Na acht jaar oorlog keren de eerste vluchtelingen en ontheemden terug naar huis. Zahida (35) en haar vijf kinderen bijvoorbeeld. Ze hoopten terug te keren, hun huis te vinden en weer verder te kunnen met hun leven. Het tegendeel is waar. “Het leek of we met een tijdmachine waren teruggekeerd naar het stenen tijdperk.”
Zahida met haar dochters voor wat er over is even hun huis.
Vijf jaar geleden startten de eerste gevechten in hun woonplaats Souron, ten noorden van Hama in West-Syrië. Zahida’s echtgenoot raakte vermist. Haar oudste zoon (16) stopte met zijn middelbare school om het gezin te helpen rondkomen. Tot het twee jaar geleden te gevaarlijk werd en Zahida besloot om samen met haar zoon en vier dochters naar buurland Libanon te vluchten.
Veilig
“Ik had geen tijd om iets te pakken of mee te nemen. Ik pakte alleen mijn kinderen en rende zo hard als ik kon weg. Het belangrijkste was dat mijn kinderen niets overkwam, dat ze veilig waren,” vertelt Zahida over het moment dat ze besloot te vluchten. “In Libanon was het goed en slecht. Ik was erg blij dat mijn kinderen veilig waren. Maar de huren warenhoog en er was geen werk te vinden. Het is toch het fijnste om in je eigen land te zijn.”
“Het is toch het fijnste om in je eigen land te zijn.”
Direct nadat ze hoorden dat Souran weer veilig en bereikbaar was, besloot Zahida met haar kinderen terug te keren. “We kwamen aan in Souran, maar ik herkende het niet meer. Ik kon de weg niet meer vinden. Ik vroeg aan iemand: ‘Waar is mijn huis?’. Een aantal mensen nam me mee. Toen ik zag wat er over was van de plek waar wij ons hart hadden achtergelaten, stortte ik in. Dit was een van de meest verdrietige momenten in mijn leven.”
Een familielid bood zijn huis aan. Maar ook dat huis was beschadigd en had geen ramen en deuren meer. Samen met haar kinderen verwijderde Zahida alle puin, maakte het huis schoon en stopte de gaten dicht. Voor de ramen en deuren hingen ze dekens of plastic, nylon zeilen.
Vlak voor de winter kregen ze van een lokale organisatie ramen en deuren. Zo waren ze beter beschermd tegen de winterkou en de -neerslag. Ook ontvingen ze een watertank bij hun huis zodat de kinderen niet meer iedere dag water hoefden te halen, met alle risico’s van dien. “De deuren geven ons een gevoel van veiligheid en warmte,” vertelt Zahida. “We kunnen nu slapen zonder dat we bang hoeven te zijn.”
Zahida is blij weer thuis te zijn. “We leiden een simpel leven, maar zolang mijn kinderen veilig zijn en onderwijs krijgen, zijn we tevreden met wat we hebben. Natuurlijk zijn er momenten dat ik het moeilijk heb, en denk: ‘hoe moeten we verder?’. Ik doe mij best dit niet over te brengen op de kinderen. Voor hun wil ik sterk zijn, zodat ze in een zo goed mogelijke omgeving kunnen opgroeien en krijgen wat ze verdienen.”
Vandaag begint de vastenmaand Ramadan, een heilige maand waarin familie, verbroedering en solidariteit belangrijk is. In vele landen, zoals Syrië, heeft oorlog ervoor gezorgd dat families niet meer compleet zijn, ze niet meer thuis zijn en weinig tot geen middelen hebben om elkaar en anderen te steunen. Help deze Ramadan gezinnen zoals die van Zahida om weer een zo “gewoon” mogelijke Ramadan te kunnen houden en een Eid Al-Fitr, een Suikerfeest, aan het einde van de vastenmaand.
“Terug in Syrie herkende ik het niet meer. Een aantal mensen nam me mee. Toen ik zag wat er over was van de plek waar wij ons hart hadden achtergelaten, stortte ik in.”
Deel op Facebook Deel op Twitter
