Deze overtuiging is een rode draad in het leven van Jo Wuijts. In haar werkende leven, in haar vrijwilligerswerk, in de opvoeding van haar twee dochters. Of het nu gaat om geld, medemenselijkheid of warmte, voor Jo is het niet meer dan normaal om te delen met anderen die het minder getroffen hebben. Ze heeft UNHCR opgenomen in haar nalatenschap.
De lijst van haar vrijwilligerswerk is lang. Jo kookt voor een oudere buurtgenoot, ze helpt mensen met het invullen van formulieren, was taalmaatje voor mensen die Nederlands willen leren. En ze is ook steunpilaar voor een vluchteling uit Iran. Haar steun aan UNHCR past naadloos in deze rij van ‘doorgeven’. Wat drijft Jo?
“Ondanks dat ik ben opgegroeid in een echt arbeidersgezin, is mij veel in de schoot geworpen. Dat ik in Nederland ben geboren. Dat ik een goed stel hersens heb, waardoor ik vier studies heb kunnen volgen. Dat ik geen honger ken. Nooit een natuurramp heb meegemaakt. Nooit heb hoeven vluchten. Deze omstandigheden heb ik door het toeval gekregen. Ik vind het heel belangrijk om verder te kijken, over de grenzen van Nederland heen. Naar andere mensen die, net zo toevallig, ergens anders hun wieg hadden staan. En het daardoor minder getroffen hebben.”
Een positieve impact nalaten is belangrijk voor Jo. Niet alleen in hoe ze later herinnerd wordt door de mensen om haar heen, maar ook in wat haar nalatenschap kan betekenen voor mensen in nood. Jo: “Er is zo veel leed, dat ik ook niet het idee heb dat mijn nalatenschap iets substantieels zou kunnen oplossen. Maar al zal maar één vluchteling geholpen zijn met een pak dekens om de winter door te komen. Of één meisje op de vlucht krijgt de kans om naar school te gaan. Dat is al fantastisch. Als er veel druppels op een gloeiende plaat vallen, koelt die plaat uiteindelijk toch af.”
“Zonder kennis heb je meteen een probleem.”
De prachtige carrière van Jo -ze is afgestudeerd weg- en waterbouwkundig ingenieur en studeerde verder chemische milieutechnologie, milieurecht en organisatiepsychologie- stopte vier jaar geleden toen ze medisch afgekeurd werd. “In mijn werk werd ik altijd gedreven om een bijdrage te leveren om dingen anders te doen. Beter te maken. Nu ik veel tijd heb voor vrijwilligerswerk, is dat eigenlijk niet anders. De wereld lijkt ingericht voor mensen met een hoge opleiding. Als je de taal niet spreekt, de weg naar hulpinstanties in een land niet begrijpt, of nooit de kans hebt gehad om je te ontwikkelen, dan heb je meteen een probleem. Daarom vind ik dat juist mensen die wél het geluk hebben gehad om een hogere opleiding te volgen, zich extra zouden moeten inzetten voor anderen.”
“Studeren heeft mij veel opgeleverd”, vervolgt Jo. “Ik voel dat ik dat moet delen met anderen. Natuurlijk, met mijn kinderen en familie, maar ook met anderen die het minder getroffen hebben. Als je om je heen kijkt wat er verder in de wereld gebeurt en als je het vermogen hebt om iets na te laten, dan is het heel normaal om ook anderen te laten delen in die rijkdom.”
“Om een goed doel te kiezen, hebben we gekeken naar wat wij zouden willen veranderen in de wereld.”
Een goed doel opnemen in een nalatenschap is een grote beslissing. Hoe verliep dat voor Jo? “Voor iedereen is dit natuurlijk anders. Maar ik ben met mijn man gaan zitten en we hebben echt goed gekeken: wat vinden wij belangrijk in het leven? Als ik vijf dingen in de wereld zou kunnen veranderen, waar zou ik dan voor kiezen? En zo kwamen we onder andere uit op de vluchtelingenproblematiek. Niemand wil afhankelijk zijn. Elk mens floreert bij zelfbeschikking. En dat is precies wat vluchtelingen achter zich moeten laten wanneer ze gedwongen hun huis ontvluchten. Duurzame oplossingen voor vluchtelingen, waarbij niemand wordt uitgesloten, was een belangrijk thema voor ons. Zo kwamen we uit bij UNHCR.”
Ook als je niet veel hebt na te laten, heb je wel veel door te geven, vindt Jo. “Vriendelijkheid en medemenselijkheid geef je ook door. Een tijd geleden runde ik met mijn man een restaurant in Zweden. We zijn daar samen gaan koken met de vrouwen uit een nabijgelegen asielzoekerscentrum. We hadden zo veel plezier met elkaar. Naar elkaar omkijken. Daar gaat het vaak om. Het klinkt misschien heel gek, maar mijn inspiratiebron hiervoor is Brigitte Kaandorp. Ze had in de jaren 80 een ‘buurvrouwtheorie.’ Als buurvrouw sta je snel voor iedereen in je buurt klaar. Maar als je het goed bekijkt, is iedereen wel iemands buurvrouw. Dus eigenlijk zouden we allemaal voor elkaar klaar moeten staan. Natuurlijk vertolkt met een humoristische knipoog, maar wat mij betreft hartstikke waar.”
Overweegt u om net als mevrouw Wuijts een gift aan UNHCR na te laten of wilt u meer informatie over het opnemen van UNHCR in uw testament?
Sara Kleine Vennekate geeft u graag in een persoonlijk en geheel vrijblijvend gesprek meer informatie over de mogelijkheden. U kunt direct contact met haar opnemen via kleineve@unhcr.org of + 31 6 8248 3981.
Met uw nalatenschap kunt u het verschil maken in het leven en de toekomst van mensen op de vlucht, en dat is van onschatbare waarde.
Deel op Facebook Deel op Twitter
