Net als vele anderen die naar Armenië vluchtten, worstelen Karine en haar familie nu met de psychologische impact en vragen over hoe ze hun leven opnieuw kunnen opbouwen.
Karine houdt haar pasgeboren baby vast naast haar schoonzus Mariam. © UNHCR/Melik Benkritly
Karine (24) was net bevallen van haar tweede kind, een dochter genaamd Mane, en wachtte op bezoek van haar familie in het ziekenhuis in Martakert, een stad in Karabach.
Bij Karine’s thuis was haar beste vriendin en schoonzus Mariam het huis aan het versieren om de komst van de pasgeboren Mane te vieren. Mariams man Hrach en hun twee kinderen waren erbij, net als haar zwager – Karine’s echtgenoot – Artyom.
Maar de feestelijke thuiskomst vond nooit plaats. Berichten gingen rond dat mensen werd opgeroepen om dekking te zoeken. In het ziekenhuis werd Karine en andere moeders opgedragen om met hun pasgeboren baby’s naar de kelder te gaan.
“Op dat moment maakte ik het me het meest zorgen om mijn zoon die op de kleuterschool was”, zegt Karine. “Ik dacht: waar is hij? Wat zal er met hem gebeuren?”
Terwijl Artyom naar de kleuterschool rende om hun zoon te vinden en naar het ziekenhuis te brengen, haastte Mariam zich met haar familie naar huis en zocht beschutting in hun kelder. “We lieten alles achter… en renden weg. We slaagden erin om onze documenten thuis op te halen en naar de kelder te rennen,” zei Mariam.
De hele familie besloot zich te herenigen in het ziekenhuis en bracht twee angstige nachten schuilend onder de grond door. Uiteindelijk, uit angst voor hun veiligheid, namen ze de moeilijke beslissing om hun geboorteplaats te verlaten en naar de grens met Armenië te vluchten. De wegen waren overvol door mensen die probeerden te ontsnappen en de reis,, die normaalgesproken drie uur duurt, duurde meer dan 40 uur.
Pas toen ze in de ochtend van 25 september in het dorp Kornidzor in Armenië aankwamen, uitgeput en hongerig, besefte Karine de realiteit van hun situatie. “Ik zal het moment dat we Kornidzor bereikten nooit vergeten. Ik zag altijd in films dat mensen in moeilijke situaties benaderd werden door hulpverleners, auto’s en reddingsdiensten. Ik had nooit gedacht dat ik ook benaderd zou worden door hulpverleners die zeiden: ‘Hoe kan ik je helpen?’.”
Karine en haar familie waren onder de meer dan 100.000 vluchtelingen die vanuit Karabach naar Armenië vluchtten. Velen arriveerden getraumatiseerd, uitgeput en hongerig, en hadden dringend behoefte aan psychosociale ondersteuning en noodhulp. Ongeveer 30 procent van de vluchtelingen is kind, samen met veel vrouwen en ouderen.
Teams van UNHCR, de VN-vluchtelingenorganisatie, zijn vanaf dag één aanwezig aan de grens in Armenië om hulp te bieden. We hebben technische apparatuur geleverd om de mensen die aankomen te registreren en hun behoeften te beoordelen.
UNHCR werkt dag en nacht en levert samen met haar partner Mission Armenia NGO opvouwbare bedden en matrassen, warme dekens en kussens, beddengoed, hygiëneproducten, keukensets en andere benodigdheden. Veel mensen worden ondergebracht in afgelegen gebieden en worden geconfronteerd met de koude winterse omstandigheden.
Terwijl sommige vluchtelingen in hotels, hostels, scholen en andere tijdelijke opvangplaatsen verblijven, verblijven Karine en haar familie bij familie en vrienden in Armenië. Met vijftien familieleden verblijven ze in het huis met twee slaapkamers van Artyom’s ouders in Vardenis,in de provincie Gegharkunik.
De moeder van Artyom, Romella, was wanhopig toen zeeen paar dagen geen contact had met haar kinderen en hun families. “Het was vreselijk. Ik huilde de hele tijd, bad voor nieuws. Ik kan het gevoel van opluchting niet beschrijven toen ik hoorde dat mijn kinderen veilig waren aangekomen.”
Die opluchting weegt op tegen het feit dat er zoveel familieleden onder één dak verblijven. “Integendeel, ik voel geluk, blijdschap. Toen de kinderen weg waren, voelden we ons eenzaam en leek het huis leeg. Nu iedereen hier is, en we samen zijn, is het huis vol. Ik ben zo blij en tevreden. Geloof me, ik maak me nergens zorgen over, niets stoort me nu.”
“Maar we kunnen hier niet lang blijven wonen,” zegt Hrach, de man van Mariam. Volgens hem is de huidige situatie slechts een tijdelijke oplossing, maar de toekomst blijft onzeker. Ze verblijven in een klein huis in de buurt van de hoofdstad Yerevan. Het huis is slechts half af en ze kunnen zich de kosten van de renovatie niet veroorloven bovenop de kosten van de hypotheek.
“Voor mij is het nu het belangrijkst om een plek te hebben om te wonen, en van daaruit kunnen we een nieuw leven beginnen: een baan vinden, de kinderen inschrijven op school en de kleuterschool. [Maar] we moeten een thuis hebben om ons leven weer op te starten en onze kinderen groot te brengen.”
Deel op Facebook Deel op Twitter
