Een groot deel van Nalyvaikivka is verwoest door de oorlog in Oekraïne. UNHCR helpt families met tijdelijke huisvesting en de wederopbouw.
Oksana, Yurii en Svitlana voor hun verwoeste huis in Nalyvaikivka, in de oblast Kiev. © UNHCR/Andrew McConnell
In het rustige dorpje Nalyvaikivka aan de rand van Kiev doorzoekt de lokale bevolking het puin van hun verwoeste huizen, in de hoop te redden wat ze kunnen. Anderen verzamelen zich, betuigen woorden van steun en condoleances en proberen de afgelopen weken te verwerken.
Dit is de nieuwe realiteit voor de hechte gemeenschap van Nalyvaikivka. De hoofdstraat bruiste vroeger van de activiteiten. Maar op 4 maart 2022 werd het dorp gewekt door het schelle geluid van luchtalarmsirenes en schoten boven het hoofd. De bewoners pakten een aantal spullen, zoals winterjassen en handschoenen, en renden voor hun leven om te schuilen in de nabijgelegen bunkers.
Een familie, Yurii, Oksana en dochter Svitlana, vluchtten naar hun kelder. “Toen de deur van de kelder boven onze hoofden sloot, hoorde ik het geluid van brekend glas”, zegt Oksana. Toen de familie uit de kelder kwam, ontdekten ze dat hun huis was getroffen. Uit angst voor hun veiligheid vluchtte het gezin naar een nabijgelegen stad om bij vrienden te verblijven, maar keerde enkele weken later weer terug.
“We kwamen terug toen de troepen zich terugtrokken uit het gebied en de beschietingen stopten. De hele straat was grijs van de as van de afgebrande gebouwen. Onze tuin lag vol puin. We hebben vele dagen besteed aan het opruimen. We deden het heel voorzichtig, omdat we niet wisten of er niet-ontplofte munitie of andere gevaarlijke dingen in onze tuin lagen.”
Hun 24-jarige dochter Svitlana zocht verder weg veiligheid en voegde zich bij een vriend in Slowakije, maar keerde een maand later terug. “Ik kon daar gewoon niet blijven, wetende dat mijn vader en moeder door deze hel moesten gaan.” Haar broer, de 31-jarige Oleksandr die in Kiev woont, helpt met het puin opruimen.
Oksana, de 51-jarige verpleegster, heeft jaren besteed aan het bouwen van haar nu verwoeste huis, zodat haar kinderen Svitlana en Oleksandr een veilige en warme plek zouden hebben.
“Ik heb mijn hele leven geïnvesteerd in dit huis.”
“We hadden nooit veel geld om de bouw in één keer te starten en af te ronden”, zegt ze. Toen Yurii, de 60-jarige bouwvakker, vier jaar geleden in haar leven kwam, werd het tempo van de bouw flink opgevoerd en voltooiden ze samen hun droomhuis. “Het is gebouwd met liefde en aandacht voor elk klein detail”, legt Oksana uit. “Dit huis was als een kind voor ons, we hebben er zoveel zorg en liefde in geïnvesteerd. Mijn hele leven is geïnvesteerd in dit huis.”
Vele inwoners zijn alles kwijt. Weken van beschietingen en raketaanvallen resulteerden in schade en vernietiging van meer dan 220 huizen, waarvan er 30 volledig werden verwoest, waaronder zeven alleen al in Oksana’s straat. “Dit was een vriendelijke buurt en nu is het een straat vol verschrikkingen”, zegt Oksana.
In juli ontmoette de Hoge Commissaris voor de Vluchtelingen van de VN, Filippo Grandi, de familie om zijn solidariteit met hen en hun gemeenschap te betuigen en hen te prijzen voor hun veerkracht. Nu miljoenen Oekraïners aan het bijkomen zijn van de gevolgen van de oorlog en hen een bittere winter tegemoet staat, werkt UNHCR, met de genereuze steun van donoren, eraan om te zorgen dat mensen die door het conflict zijn getroffen een waardige en veilige plek hebben om te verblijven. Ontheemden krijgen cash hulp en juridische bijstand. Huisvestiging zal worden gerepareerd en artikelen zoals dekens, matrassen en lampen zullen worden verstrekt aan mensen in nood.
VN Hoge Commissaris voor de Vluchtelingen, Filippo Grandi, ontmoet Yurii en Oksana in hun tijdelijke huis. © UNHCR/Andrew McConnell
Het gezin woont nu in een tijdelijk onderkomen van UNHCR. © UNHCR/Andrew McConnell
Afgezien van het trauma van het verlies van hun huis, moeten de inwoners van Nalyvaikivka ook omgaan met het verlies van mensen die ze hun hele leven kenden. Oksana kijkt over het tuinhek naar een verwoest huis. “Onze twee buren hebben het niet overleefd. De zoon stierf tijdens de beschietingen en zijn moeder stierf daarna in het ziekenhuis.”
Achter het puin van hun voormalige woning, naast een veld met verbrande oranje klaprozen, staat een tijdelijke wooneenheid waar het gezin momenteel woont. “In mei kregen we een tijdelijk huis van UNHCR”, legt Oksana uit. Om de unit meer als een thuis te laten voelen, zorgde UNHCR ook voor matrassen, zonnelampen en items zoals zeep en handdoeken.
Ondanks alles wat er is gebeurd, geeft de familie niet op. Yurii is al begonnen hun geliefde huis steen voor steen te herbouwen. Hij heeft een stapel bouwmaterialen uit het puin heeft gered en UNHCR zal de aanvullende materialen leveren om te helpen.
Oksana, een fervent tuinier, staat tussen een verkoolde kersenboom en bloemen. Met de beschadigde stenen van haar huis heeft ze nieuwe bloemperken gemaakt. “Ik kan in ieder geval de stukjes en beetjes van mijn verwoeste huis nieuw leven inblazen.”
Maar terwijl inwoners van het dorp al bezig zijn met de wederopbouw, heeft het verschrikkelijke verlies zijn sporten nagelaten en blijven de bewoners rouwen om degenen die het niet hebben overleefd. Voor Oksana is de nacht bijzonder moeilijk. Ze worstelt met nachtmerries en haar hoofd en hart razen als ze terugdenkt aan wat er is gebeurd. “Op mijn werkplek vertelt iedereen me dat ik geluk heb dat ik het heb overleefd. En ik zeg ‘ja, ik leef, maar mijn ziel is dood.’ Mijn huis was zoals mijn kind. Ik wil het graag weer opbouwen, maar ik weet niet zeker of ik genoeg kracht heb.”
Deel op Facebook Deel op Twitter
