De tekst ‘dance or die’ staat in de nek van danser en choreograaf Ahmad Joudeh getatoeëerd. Als derde generatie staatloze vluchteling groeide Ahmad op in een vluchtelingenkamp in Syrië. Zijn liefde voor dans zorgde voor problemen, maar bracht hem ook een nieuw leven in Nederland. Hij deelt zijn verhaal in Vluchtnummers.
De tekst 'dance or die' staat in de nek van danser en choreograaf Ahmad Joudeh getatoeëerd. © Gyatso Davids
Luister naar Ahmads verhaal via:
In de podcastserie Vluchtnummers vertellen mensen die zijn gevlucht aan de hand van muziekfragmenten hun persoonlijke, aangrijpende en soms ontroerende verhaal. De podcast is een samenwerking tussen het ministerie van Buitenlandse Zaken, Stichting Vluchteling en UNHCR.
Op 8-jarige leeftijd komt Ahmad voor het eerst in aanraking met ballet. In de jaren die volgen danst hij stiekem, alleen zijn moeder weet ervan. Pas als Ahmad op 16-jarige leeftijd aangenomen wordt bij het grootste balletgezelschap in Syrië komen meer mensen achter zijn verborgen passie. ‘Mijn vader zag mij voor het eerst dansen op televisie. De camera was op mijn gezicht gericht en je kon zien dat ik make-up droeg.’ Ahmad’s vader was niet blij. ‘Hij probeerde me te stoppen op alle mogelijke manieren die je je kunt voorstellen.’
Ahmads passie voor dansen stuitte niet alleen op weerstand bij zijn vader. Toen de burgeroorlog in Syrië begon, kreeg Ahmad bedreigingen van IS op zijn telefoon en Facebook. ‘Ik deed mee aan de Arabische versie van So You Think You Can Dance?, dus je zag me overal. Er hingen zelfs posters van mij op straat.’ Ahmad was bang, maar stoppen met dansen was geen optie.
Tijdens de oorlog werd Ahmad’s huis geraakt door een autobom. Ook verloor hij meerdere familieleden. ‘Vijf mensen uit mijn familie werden vermoord. Leven voelde voor mij steeds meer als overleven.’ Ook zorgen over zijn naderende dienstplicht houden Ahmad in deze tijd bezig. ‘Ik wist zeker dat ze me daar gingen vermoorden. Dance or die was het toen voor mij. Ik ging naar het dak en danste nog een keer alsof het mijn laatste dans ooit was.’
Ahmad’s dans op het nummer Skin & Bones trekt de aandacht van een Nederlandse journalist, die hem uitnodigt voor een samenwerking. Uit de samenwerking volgen verschillende uitnodigingen van internationale balletgezelschappen. Ahmad kiest voor het Nederlands Nationaal Ballet.
Ahmad is blij met de kans om een nieuw leven te creëren, maar krijgt met nieuwe uitdagingen te maken. ‘Meerdere keren per dag sprak ik met verschillende kranten. Elke keer moest ik ze het verhaal vertellen, waardoor ik elke keer weer herinnerd werd aan de pijn.’ Ahmad had veel verdriet, maar durfde de interviews niet af te slaan. ‘Ik was bang dat ze me terug zouden sturen naar Syrië als ik nee zou zeggen.’ Vlak voor de coronapandemie zei Ahmad voor het eerst “nee”. Hij legde zijn werkzaamheden tijdelijk neer en kreeg hulp bij de verwerking van zijn trauma’s en black-outs.
Tijdens de lockdown ontvangt Ahmad ook goed nieuws: hij krijgt de Nederlandse nationaliteit. ‘Het is de eerste nationaliteit die ik heb. Ik ben geen Syriër en ik ben ook nooit Syrisch geweest. Ik was een staatloos persoon zonder rechten. Nu heb ik rechten. Nu kan ik reizen en gaan waar ik wil.’
Luister nu naar Vluchtnummers via:
Deel op Facebook Deel op Twitter
