Q&A met Bas Klaassen: hoofd Fondsenwerving en Partnerschappen

Wie ben je?

Mijn naam is Bas Klaassen, getrouwd, vader van twee kinderen en woonachtig in Den Haag. Ooit begon ik aan de lerarenopleiding Nederlands maar toen dat, vanuit mijn oogpunt én dat van de leerlingen, geen succes bleek heb ik me verder gespecialiseerd in het vakgebied communicatie. Na een aantal jaar ervaring opgedaan te hebben in het bedrijfsleven, wilde ik me meer inzetten voor maatschappelijke doelen.

In 2005 kreeg ik die kans en begon ik bij Cordaid, 10 dagen vóór de afschuwelijke tsunami in Thailand. Toen zag ik voor het eerst hoe cruciaal humanitaire hulp is. Of de oorzaak nu natuurgeweld, oorlog of hongersnood is, noodhulp is absoluut levensreddend in die eerste fase na de ramp. Daarom ben ik blij en trots dat ik nu bij kan dragen aan de wereldwijde impact die zij heeft op de levens van mensen op de vlucht voor oorlog, geweld en vervolging.

Wat brengt je bij UNHCR?

Sinds de Tweede Wereldoorlog waren wereldwijd niet eerder zoveel mensen gedwongen op de vlucht. Meer dan 84 miljoen volgens de laatste cijfers. En hoewel dat aantal misschien overweldigend is, probeer ik me voor te stellen dat achter ieder getal het verhaal schuilgaat van een vader, moeder, zoon, dochter, broertje of zusje op de vlucht. Gewone mensen, zoals jij en ik.

Het enige verschil is dat zij ergens in hun leven te maken kregen met een ramp. Een ramp zo groot dat ze de vertrouwdheid van hun eigen huis verlieten om noodgedwongen elders in de wereld een veilig onderdak te zoeken. Dat alleen al lijkt me een ontzettend moeilijke beslissing. Als ik met mijn gezin in een dergelijke situatie terecht zou komen, zou ik hopen op wat steun en medemenselijkheid. En dat biedt UNHCR wereldwijd aan miljoenen mensen.

Wat wil je bereiken voor mensen op de vlucht bij UNHCR?

Iedere dag worden mijn collega’s wereldwijd geconfronteerd met een gebrek aan middelen bij de bescherming van mensen die gedwongen hun huis ontvluchtten. Op het gebied van voedsel en onderdak, maar ook bij de bescherming van hun fundamentele rechten. Eenmaal aangekomen op een veilige plek, willen vluchtelingen zo snel mogelijk hun leven en toekomst weer opbouwen. Helaas krijgt men dan vaak te maken met negatieve beeldvorming.

Ik wil bijdragen aan zowel de hulp ver weg als de beeldvorming dichtbij. En dat doe ik het liefst door samen te werken: met donateurs, overheden, collega’s in het veld en op kantoor, en andere goede doelen samen denk ik dat we een positieve bijdrage kunnen leveren. Zo geeft UNHCR mensen op de vlucht zo veel mogelijk een podium om hun eigen verhaal te vertellen en hen in hun kracht te zetten.  

Wat zie je als uitdagingen voor jouw werk?

Ik zie mezelf graag als een optimist en zo ga ik ook te werk. Tegelijkertijd sta ik met beide benen op de grond en zie ik zeker ook uitdagingen. Eén van de grootste daarvan is op dit moment de dehumanisering van vluchtelingen. Drenkelingen in de Middellandse Zee worden teruggebracht tot nummers en het maatschappelijk gesprek hierover leidt al snel tot polarisering.

Het veranderen van de algemene beeldvorming van vluchtelingen is misschien niet makkelijk maar zeer zeker niet onhaalbaar. Uit verschillende onderzoeken blijkt gelukkig dat het merendeel van de Nederlanders positief kijkt naar het opnemen van vluchtelingen. Naast een uitdaging dus ook een kans!