“Ze dachten dat ze me hadden genezen, maar wist ik dat er niets veranderd was”

“Ik had wat seksuele ervaringen met jongens op de middelbare school, maar er was nooit een gevoel van verliefdheid. Dit veranderde toen ik een meisje ontmoette en we begonnen veel tijd samen door te brengen. Op een avond kusten we, maar ik wist nog steeds niet wat het betekende om lesbisch te zijn. Ik dacht dat het gewoon mijn hormonen waren als tiener. We kusten weer op school en werden gepakt. Mijn ouders zeiden dat ze het niet zouden tolereren. Ik werd een week geschorst. Anderen begonnen me te pesten.

Ik kreeg de kans om met een beurs naar het Verenigd Koninkrijk te gaan. Daar realiseerde ik me dat ik lesbisch was. Ik wist ook dat ik nooit veilig zou zijn of mezelf zou zijn als ik naar huis zou gaan, dus ik vroeg een beurs aan om in de Verenigde Staten te studeren en verhuisde voor vier jaar naar Oklahoma.

Mijn moeder overleed en ik moest terug naar Kameroen voor haar begrafenis. Terwijl ik daar was, ontdekte mijn familie over mijn seksualiteit. Ze kleedden me uit, zetten me op een stoel midden in het dorp en voerden een ceremonie uit waarvan ze dachten dat ze me zouden genezen. Ze spraken in klanken die ik niet begreep, schreeuwden en goten een vloeistof over me heen. Dit duurde zo’ 3 á 4 uur. Al die tijd huilde ik en smeekte ik om hulp. Hoewel ze dachten dat ze me hadden genezen, wist ik dat er niets was veranderd.

Mijn zus in Canada werd depressief na het overlijden van mijn moeder en ik ging naar Canada om haar te helpen. Ik dacht altijd dat dat tijdelijk zou zijn, maar een homoseksuele vriend adviseerde me om asiel aan te vragen. Ik besloot om me eindelijk open te stellen voor mijn zus en hoewel ze erg boos was, begon ze me te steunen.”

Bron: JAYU/UNHCR

> Lees meer verhalen van LHBTI-vluchtelingen