“Je kunt niet uit de kast komen en jezelf vrij uitdrukken. Als je dat doet, word je geslagen of gemarteld.”

“Niemand weet wat het betekent om biseksueel of transgender te zijn in Oeganda. Ze kennen alleen de termen ‘homo’ en ‘lesbisch’, en zelfs dat is volstrekt onaanvaardbaar. Je kunt niet openlijk naar buiten treden en jezelf vrijuit uitdrukken. Als je dat doet, word je geslagen of gemarteld. Zelfs als je naar de politie gaat, arresteren en martelen ze je en beschermen ze je niet. Je moet je zoveel mogelijk verstoppen.

Ik ontdekte op de middelbare school dat ik biseksueel was toen ik merkte dat ik me meer aangetrokken voelde tot jongens dan tot meisjes. Een van mijn vrienden nam me mee naar een ondergrondse LHBTI-bar en ik voelde me echt thuis. Ik vond mensen met wie ik contact kon maken.

Jaren later begon ik te werken voor een geheime LHBTI-mensenrechtenorganisatie. Toen een lesbische vrouw werd geslagen en gemarteld door leden van haar community gingen we haar redden. De politie arresteerde ons en beschuldigde ons ervan dat we homoseksualiteit promootten. We werden geslagen en gemarteld. Het kwam tot het punt waarop ik begon te vrezen voor mijn leven en ik wist dat ik Oeganda moest verlaten. De relatie met mijn familie was gespannen. Er deden geruchten de ronde dat de LHBTI-gemeenschap de politieke oppositie sponsorde en financierde. Velen in onze gemeenschap werden doelwitten en hun computers werden in beslag genomen.

Ik kwam in 2018 aan in Canada. Ik heb mijn vluchtelingenstatus aangevraagd en wacht op mijn hoorzitting. Ik woon nu in Toronto. waar ik me vrij en veilig voel.”

Bron: JAYU/UNHCR

> Lees meer verhalen van LHBTI-vluchtelingen