“Ik heb goede en slechte tijden meegemaakt maar niks is te vergelijken met wat ik heb meegemaakt in mijn thuisland”

“Drie jaar geleden vluchtte ik uit Rusland. De wereld is voor mij zo veranderd in deze periode. Ik heb goede en slechte tijden meegemaakt maar niks is te vergelijken met wat ik heb meegemaakt in mijn thuisland. 

In Rusland werd ik gepest, bedreigd, er waren zelfs momenten dat ik me niet veilig voelde in mijn eigen huis. Al mijn relaties vielen uit elkaar omdat we geen toekomst samen zagen in Rusland. Mijn vader heeft niet meer met me gesproken sinds hij per ongeluk mijn seksuele geaardheid ontdekte. Die dag zei hij tegen me “je bent mijn dochter niet” en schopte me het huis uit. De littekens op mijn gezicht, handen en mijn gezondheid zullen waarschijnlijk nooit volledig herstellen, maar de diepste littekens blijven achter in je ziel.

Er was een moment dat ik mijn seksuele geaardheid als een ‘vloek’ beschouwde. Ik herinner me hoe die gedachte de eerste keer in me opkwam. Het was in 2012 toen ik in een ziekenhuis was opgenomen. Ik stond voor een spiegel, een zestienjarig meisje, kijkend naar de bloederige puinhoop die op mijn gezicht was achtergebleven nadat een groep tieners me van een brug had geduwd. Waarom hebben ze dat gedaan? Er zijn veel redenen te bedenken, maar alles komt op één reden neer: ik ben lesbisch. Die dag zag ik het ware gezicht van homofobie in Rusland. Het was en het is pure wreedheid. Sommige mensen in mijn thuisland kunnen niet eens een reden geven waarom ze LHBTI+ -mensen zo haten. Ze doen het gewoon.

Op een gegeven moment had ik daar genoeg van. Ik was depressief, gebroken, verraden door de mensen van wie ik ooit hield en die ik het meest vertrouwde, en ik had niets meer over. Dus toen besloot ik dat het niet erger kon worden en verliet Rusland.”

© Anastasia

“Pride geeft zichtbaarheid aan alle groepen binnen de LHBT + -gemeenschap, maar geeft ook hoop aan veel mensen. Er zijn mensen die nog in de kast zitten, mensen die gediscrimineerd worden, mensen die hun identiteit ontkennen, mensen die gepest en vermoord worden om wie ze zijn, en ze hebben allemaal hoop en steun nodig.

Trots is helder en kleurrijk, luid en druk. Het kan niet onopgemerkt blijven. Het viert vrijheid, liefde en acceptatie, maar het is ook een kans voor bepaalde groepen om hun stem te laten horen en bekendheid te geven aan LHBTI+ -kwesties in de wereld.

Amsterdam Pride is niet alleen een festival of een groot feest, het is een symbool van vrijheid. Een van de grootste en daarmee ook de belangrijkste ter wereld. Door deel te nemen aan de Amsterdam Pride steunen mensen de LHBTI+ -gemeenschap, waardoor deze verenigd en sterk blijft.

Ik ben trots dat ik verloofd ben met een geweldige vrouw, die mijn liefde, mijn familie en mijn beste bondgenoot is. We zijn verloofd tijdens Amsterdam Pride, het is voor ons daarom nog specialer dan voorheen.

Voor mij, iemand die uit een homofobisch land komt, is deelname aan de Pride een soort rebellie tegen alle jaren van angst die nu in het verleden zijn. Voordat ik naar Nederland kwam, was ik jaloers op mensen die ik op tv of internet zag meedoen met Pride, en nu doe ik mee omdat het goed voelt om er te zijn. Het voelt als echte vrijheid.

Mijn leven in Nederland zit vol leuke mensen, nieuwe dingen en veel verschillende activiteiten. Soms wou ik dat er meer dan 24 uur per dag in een dag zaten. Ik kon me nooit voorstellen dat ik ooit aan het huwelijk zou denken, maar mijn verloofde en ik zijn volop plannen aan het maken voor de toekomst. Natuurlijk zijn er ook slechte dagen, maar over het algemeen voel ik me hier gelukkig en veilig. Om eerlijk te zijn: alleen al de wetenschap zelf dat de lokale wetten LHBTI+ mensen accepteren en beschermen, zorgt ervoor dat ik me een stuk veiliger voel dan ik me ooit in mijn leven heb gevoeld. Dat is het allerbelangrijkste!”

> Lees meer verhalen van LHBTI-vluchtelingen