Het is deze maand twee jaar geleden dat in slecht enkele weken 740.000 Rohingya de grens met Myanmar overtrokken naar Bangladesh. Massaal sloegen ze op de vlucht voor excessief geweld: hun dorpen werden overvallen en verbrand, vrouwen verkracht en vele mensen overleefden het geweld niet. Ayesha verloor haar ouders en zorgt voor haar broer en zus.
© Ayesha is wees en is als een moeder voor haar broer en zus. © UNHCR/Kamrul Hasan
Ayesha zit geduldig op een blauwe mat in een kleine schuilplaats van bamboe en plastic. Ze instrueert haar twee jongere broers en zussen. Ze is 19 en hun enige verzorger.
De 11-jarige Amina gaat elke dag twee uur naar een lokaal leercentrum. De zevenjarige Rashed heeft nog geen ruimte gevonden in een nabijgelegen klaslokaal.
De broers en zussen verloren beide ouders in Myanmar en werden vervolgens gedwongen om extreem geweld te ontvluchten in 2017. Helaas is hun situatie niet uniek: ze zijn een van de vele gezinnen met een kind aan het hoofd hier in de Rohingya-nederzettingen in het zuidoosten van Bangladesh.
“Ik verloor mijn moeder toen ik een kind was en ik kon niet naar school gaan,” legt Ayesha uit. “Maar ik zal mijn broer en zus zoveel mogelijk helpen.”
Sinds de meer dan 700.000 Rohingya-vluchtelingen in augustus 2017 hier aankwamen, hebben UNHCR en haar partners zich gericht op het garanderen van toegang tot onderwijs.
Het is een enorme taak: 55% van de Rohingya-vluchtelingen is jonger dan 18 jaar, en 41% jonger dan 11 jaar is.
Tot nu toe hebben we meer dan 62.000 kinderen ingeschreven. We hebben geholpen bij het bouwen, personeel en beheer van 426 klaslokalen, 58 jeugdclubs en 1.204 gemeenschaps centra voor vroege ontwikkeling van kinderen.
“Het is echt moeilijk om zo te leven. Ik mis mijn vader. Ik mis mijn moeder.”
In de afgelopen twee jaar heeft UNHCR ook 1.257 leraren aangesteld uit zowel de Rohingya-gemeenschap als omliggende plaatsen in Bangladesh. We hebben hen getraind hoe te reageren op deze unieke noodsituatie, door hen essentiële vaardigheden te leren, zoals psychosociale ondersteuning.
Er zijn echter grote verschillen in opleidingsmogelijkheden. Ongeveer 36% van de Rohingya-kinderen tussen 3 en 14 jaar oud hebben geen toegang tot basisonderwijs, terwijl meer dan 91% tussen 15 en 24 jaar onderwijs volgt.
UNHCR is vastbesloten ervoor te zorgen dat er geen generatie Rohingya-leerlingen verloren gaat – maar de enorme reikwijdte van de crises en restrictieve beleidsmaatregelen beperken de toegang tot onderwijs. Leercentra dienen als tussentijdse oplossing, terwijl we gesprekken voeren met de regering van Bangladesh over meer trajecten voor formeel onderwijs, makkelijkere toegang en certificering.
Ayesha heeft zelf onderwijs gemist, maar streeft ernaar haar broer en zus de beste kansen te geven die ze kan. Ze hoopt dat haar zus haar studie aan het leercentrum kan voortzetten en dat haar broer in de nabije toekomst naar school kan gaan.
“Het is echt moeilijk om zo te leven. Ik mis mijn vader. Ik mis mijn moeder,” zegt Ayesha. “Mijn kleine broer en zus zijn alles wat ik heb, en degenen waar ik voor leef.”
Deel op Facebook Deel op Twitter
