Het is voor vluchtelingen in de Europese Unie vrij lastig om weer herenigd te worden met hun geliefden. Het zijn vooral juridische en praktische obstakels die ervoor zorgen dat dit proces vele jaren duurt. Dat blijkt uit een nieuw onderzoek van UNHCR.
Binnen de EU hebben vluchtelingen en andere mensen die internationaal bescherming krijgen het recht om herenigd te worden met bepaalde familieleden. Echter, uit ons Rapport “Families Together” blijkt dat dit recht voor velen niet op gaat.
Een praktijkvoorbeeld ter illustratie. Adan is Yezidi, een religieuze minderheid in Irak. Als er dreigingen van extreem geweld zijn tegen deze etnische groep besluiten haar ouders om te vluchten. Het gezin, bestaande uit vader, moeder, Adan zelf en haar broertje, komt terecht in Turkije. Haar vader reist alleen verder naar Oostenrijk, waar hij de status van vluchteling krijgt.
De vader van Adan beroept zich dan op het recht op familiehereniging. Haar moeder en broertje mogen naar Oostenrijk komen. Adan is dan net 18 geworden en valt in Oostenrijk niet meer binnen de definitie “familie”. Alleen kinderen onder de 18 en echtgenoten mogen aanspraak maken op gezinshereniging.
Niet alleen Oostenrijk hanteert een smalle definitie van het begrip “familie”. Dit gebeurt in veel Europese landen. Als een minderjarige zonder begeleiding aanspraak wil doen op gezinshereniging dan komen alleen de ouders in aanmerking. Dit betekent dus dat onder andere ongetrouwde partners, broers en zussen en bijvoorbeeld informeel geadopteerde nichtjes of neefjes die hun ouders zijn verloren achter moeten blijven.
“Het gescheiden raken van dierbaren komt bovenop hun traumatische ervaringen.”
Een ander knelpunt is dat het voor achtergebleven familieleden moeilijk tot onmogelijk blijkt om de benodigde ambassade te bezoeken, waar zij de procedure moeten afronden. In niet ieder land is een voor hen relevante ambassade. Daarnaast wordt het reizen veelal bemoeilijkt door oorlog en geweld.
Een ander obstakel is de documentatie die nodig is. Niet iedereen heeft (toegang tot) de benodigde documenten die de familieband bewijzen. En dan is er nog het gebrek aan informatie en hulp bij de complexe procedure, de hoge kosten en de in sommige landen verplichte wachttijd.
“Vluchtelingen hebben al veel meegemaakt. Ze moesten gedwongen vluchten voor oorlog, geweld of vervolging. Het gescheiden raken van dierbaren komt bovenop hun traumatische ervaringen,” zegt Pascale Moreau, hoofd UNHCR Europa. “Voor het welzijn van deze mensen is het cruciaal dat de landen alles eraan doen om gezinshereniging mogelijk te maken.”
De procedures en nauwe definities zorgden er onder andere voor dat in bepaalde Europese landen in de jaren 2016 en 2017 samen minder dan 20 mensen herenigd konden worden met hun families.
Om dit te veranderen, doet UNHCR in het het rapport bij alle knelpunten en obstakels aanbevelingen.
Deel op Facebook Deel op Twitter
