Aυτή είναι η Ολυμπιακή Ομάδα Προσφύγων 2016
Δέκα νέοι άντρες και γυναίκες που αναγκάστηκαν να αφήσουν την πατρίδα τους αναζητώντας προστασία. Δέκα ταλαντούχοι αθλητές που δεν το έβαλαν κάτω.
Αυτό τον Αύγουστο η πρώτη στα χρονικά Ολυμπιακή Ομάδα Προσφύγων αγωνίζεται στους θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 2016 στο Ρίο.
Από την έναρξη των σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων το 1896, πάνω από 200 εθνικές ομάδες έχουν πάρει μέρος διεκδικώντας μία θέση στη δόξα. Φέτος, είναι η πρώτη φορά που συμμετέχει μία ομάδα προσφύγων.
Ανάμεσά τους είναι δύο κολυμβητές από τη Συρία, δύο αθλητές τζούντο από τη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό και έξι δρομείς από την Αιθιοπία και το Νότιο Σουδάν.
Η αθλητική τους δεινότητα και αντοχή είναι φόρος τιμής στο κουράγιο και την επιμονή όλων των προσφύγων – σε μια εποχή που ο αριθμός των ανθρώπων που έχουν εκτοπιστεί από τη βία και τις διώξεις έχει φτάσει τα υψηλότερα επίπεδα από το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Στην πρώτη τους συνέντευξη Τύπου λίγο πριν ξεκινήσουν οι Αγώνες, μίλησαν συγκινημένοι για το πώς έφτασαν μέχρι το Ρίο και πόσα εμπόδια έπρεπε να ξεπεράσουν για να συνεχίσουν με το άθλημα που αγαπούσαν.
Η 18χρονη κολυμβήτρια από τη Συρία Yusra Mardini θυμάται πώς έφτασε στη Γερμανία, χωρίς καθόλου υπάρχοντα.
«Δεν είχα τίποτα: ούτε σκουφάκι, ούτε μαγιό, τίποτα».
Τέτοια εποχή πριν ένα χρόνο, κολυμπούσε για να σώσει τη ζωή της – κυριολεκτικά. Το φουσκωτό που μετέφερε την ίδια και την αδερφή της από την Τουρκία άρχισε να βυθίζεται και χρειάστηκε να κολυμπήσει σπρώχνοντάς το προς τις ακτές της Λέσβου για να σώσει τους συνεπιβάτες της.
Πριν αφήσει την πρωτεύουσα της Κένυας, το Ναϊρόμπι, ο Yiech Pur Biel, δρομέας από το Νότιο Σουδάν, μας εκμυστηρεύτηκε πως οι δικοί του άνθρωποι δεν ήξεραν καν ότι θα πάρει μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ξέφυγε από τον πόλεμο όταν ήταν 11 και μεγάλωσε σε έναν προσφυγικό καταυλισμό στη βόρεια Κένυα.
«Θέλουμε να δείξουμε πως παρόλο που είμαστε πρόσφυγες, παραμένουμε άνθρωποι», τόνισε.
Η μητέρα του και τα αδέρφια του διέφυγαν προς την Αιθιοπία ενώ ο ίδιος κατευθύνθηκε προς την Κένυα με ένα θείο του και από τότε δεν τους ξαναείδε.
Ο Popole Misenga, ο 24χρονος αθλητής του τζούντο από τη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, ξέσπασε σε κλάματα εξηγώντας σε ένα κοινό που τον παρακολουθούσε συγκινημένο ότι έχει να δει την οικογένειά του εδώ και 18 χρόνια.
Οι ιστορίες της Ολυμπιακής Ομάδας Προσφύγων έχουν αγγίξει τις καρδιές όλου του κόσμου προτού ξεκινήσουν καν οι αγώνες. Για μας είναι ήδη νικητές.
Είμαστε μαζί με την Ολυμπιακή Ομάδα Προσφύγων #TeamRefugees.
Δείχνουμε την υποστήριξή μας υπογράφοντας την έκκληση #WithRefugees σήμερα.
-
Ο Ibrahim ονειρεύεται να πάρει μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες
22 Δεκ 2016Ibrahim Al Hussein, 27 ετών: «Ήταν μεγάλη τιμή να κρατήσω την Ολυμπιακή Φλόγα. Ένα από τα μεγαλύτερα όνειρά μου έγινε πραγματικότητα. Ένα όνειρο είκοσι και πλέον ετών. Η κολύμβηση και το μπάσκετ δεν είναι απλά ένα παιχνίδι για μένα. Είναι η ζωή μου. Στόχος μου είναι να μην το βάλω ποτέ κάτω, αλλά […]
-
H αλληλεγγύη νίκησε στα Ιωάννινα
23 Νοέ 2016«Νιώθω χαρά και λύπη που βρίσκομαι σήμερα εδώ», εξομολογείται o Meho Kodro, o παλαίμαχος Βόσνιος επιθετικός της Barcelona και της Real Sociedad. «Η πατρίδα μου η Βοσνία αντιμετώπισε πριν από 20 χρόνια το ίδιο πρόβλημα.» « Έχω δει την οικογένεια, τους φίλους μου και πολλούς συμπατριώτες μου σε παρόμοια κατάσταση. Από […]
-
Η Wafaa ονειρεύεται να δει πάλι την οικογένειά της ενωμένη
18 Ιούν 2016Wafaa Tabra, 33 ετών: «Στη Συρία δούλευα ως σχεδιάστρια μόδας. Σπούδασα ραπτική και σχέδιο μόδας στο Διεθνές Κέντρο Mamoun στη Δαμασκό. Περισσότερο από όλα, μου άρεσε να ράβω νυφικά». «Μετά, ήρθε ο πόλεμος. Τα πάντα καταστράφηκαν. Ο άντρας μου έφυγε από το σπίτι πριν από περίπου ένα χρόνο. Από τότε έχω να τον […]
-
Ο Salar ονειρεύεται να γίνει μηχανικός για να χτίζει σπίτια
16 Ιούν 2016Salar, 13 ετών: «Με λένε Salar Noh και είμαι 13 χρονών. Όταν μεγαλώσω θέλω πολύ να γίνω μηχανικός. Δεν με ενδιαφέρει να χτίζω ουρανοξύστες και μεγάλα κτίρια. Ούτε γέφυρες και δρόμους. Θα ήθελα να χτίζω σπίτια. Αν μπορούσα, θα έχτιζα σπίτια για μεγάλες οικογένειες σαν την δική μου. Με έναν μικρό […]
-
H Solaf αγαπάει τα σπορ και θέλει να ζήσει στην Αμερική
13 Ιούν 2016Solaf, 9 ετών: «Ονομάζομαι Solaf και είμαι από τη Bosra της Συρίας. Θυμάμαι το σπίτι μου εκεί. Ήταν μεγάλο με μια καφετιά πόρτα. Είχε και ένα κήπο έξω με ελιές, λεμονιές, πορτοκαλιές και μηλιές. Φυτεύαμε βασιλικό, θυμάρι, χαμομήλι, μαϊντανό, μελιτζάνες και πατάτες. Μια μέρα βομβαρδίστηκε το σπίτι μας και αναγκαστήκαμε να […]
-
Ο Lim ονειρεύεται να γίνει γιατρός
13 Ιούν 2016Lim Bol, 21 ετών: «H ζωή σαν πρόσφυγας διαφέρει πάρα πολύ από το να ζεις στην πατρίδα σου. Όταν βρισκόμουν στη χώρα μου, δίδασκα Χημεία σε ένα δημοτικό σχολείο: με συναρπάζει το να βρίσκομαι στην υπηρεσία των ανθρώπων, επειδή βοηθά την κοινότητά μου να πάει μπροστά. Όταν όμως ήρθα στον […]
-
H Carmen ελπίζει ότι θα εμπνεύσει κι άλλες γυναίκες μέσα από τη δουλειά της
13 Ιούν 2016Carmen Perea, ετών 41: «Ονομάζομαι Carmen Perea. Γεννήθηκα στη Buanaventura στην Κολομβία. Τώρα ζω στο Εκουαδόρ. Φτιάχνω γυναικεία παπούτσια. Έφυγα από τη χώρα μου εξαιτίας της βίας. Έπρεπε να την εγκαταλείψω. Σκότωσαν τον αδελφό μου. Ήταν πολύ επικίνδυνα. Δεν ήθελα οι κόρες μου να μεγαλώσουν σε ένα τόσο βίαιο περιβάλλον». […]
-
H Baw Meh ονειρεύεται ένα καλύτερο μέλλον για τα εγγόνια της
13 Ιούν 2016Baw Meh, 78 ετών: «Παντρεύτηκα πολύ νέα. Το κανόνισαν οι γονείς μου. Με τον άντρα μου δεν είχαμε γνωριστεί πριν παντρευτούμε. «Είσαι πολύ λεπτή», μου είπε κι εγώ του απάντησα «είσαι όμορφος και αρρενωπός». Γελάσαμε, αλλά μετά από αυτές τις πρώτες κουβέντες, ντρεπόμασταν ακόμα και να πάμε μαζί περίπατο. Περάσαμε όμορφες […]
-
Η Tinalbarka θέλει να γίνει δικηγόρος
13 Ιούν 2016Tinalbarka, 16 ετών: «Είμαι 16 ετών. Κατάγομαι από το Μάλι. Η οικογένειά μου κι εγώ εγκαταλείψαμε το Bamako εξαιτίας του πολέμου. Ήρθαμε στη Mbera (Μαυριτανία), όπου ζω με τους δικούς μου. Εδώ, ευτυχώς, μού δόθηκε η δυνατότητα να σπουδάσω, καθώς στον καταυλισμό υπάρχουν σχολεία. Γράφτηκα στο σχολείο και τώρα παρακολουθώ την ένατη τάξη. Εύχομαι […]
-
Ο Mojtaba ονειρεύεται να βρει τη θεραπεία για τον καρκίνο
13 Ιούν 2016Mojtaba, 22 ετών: «Το ταξίδι μέχρι την Ευρώπη ήταν πολύ σκληρό. Ήμουν μόλις 13 ετών τότε. Ο μεγαλύτερος αδελφός μου πνίγηκε καθώς προσπαθούσαμε να περάσουμε από την Τουρκία στην Ελλάδα. Έπρεπε να φροντίσω μόνος μου πια για τον εαυτό μου. Το δυσκολότερο από όλα ήταν ότι δεν ήξερα ποιον να […]