Επικεφαλής γραφείου, Σάμος
Πώς θα περιέγραφες τη δουλειά σου;
Η δουλειά μας είναι απαιτητική και φέρει ιδιαίτερο ψυχικό φορτίο, κυρίως επειδή έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους ξεριζωμένους, που στερήθηκαν το σπίτι τους και τους αγαπημένους τους υπό ιδιαίτερα δύσκολες συνθήκες και συνεχίζουν να στερούνται μιας φυσιολογικής ζωής, μιας κανονικότητας, οι ίδιοι και τα παιδιά τους. Συχνά έχουν ευαλωτότητες και ιδιαίτερες ανάγκες που δεν καλύπτονται.
Ωστόσο για τους ίδιους λόγους αυτή η δουλειά έχει να δώσει και πολλά πίσω. Δεν είναι μια απλή διεκπεραίωση καθηκόντων, μπορεί να αλλάξει ανθρώπινες ζωές, κι όταν αυτό συμβαίνει, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, παίρνεις πίσω μεγάλη ικανοποίηση, κι έτσι βρίσκεις λόγους να συνεχίζεις να προσπαθείς, δίνοντας κάθε μέρα τον καλύτερό σου εαυτό.
Πώς αποφάσισες να εργαστείς στον ανθρωπιστικό τομέα;
Οι σπουδές μου μού έδωσαν την ευκαιρία να ασχοληθώ ενδελεχώς με τα δικαιώματα του ανθρώπου, το ανθρωπιστικό δίκαιο αλλά και το προσφυγικό δίκαιο. Η εφαρμογή αυτών των θεματικών στην πράξη αποτέλεσε πρόκληση για μένα και γρήγορα αντιλήφθηκα ότι εκείνη την εποχή στην Ελλάδα η πρόσβαση στο άσυλο είχε ακόμα πολύ δρόμο για να εξασφαλιστεί αποτελεσματικά. Έτσι, στο τέλος του 2010 πήρα την απόφαση να εργαστώ στο Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες στην Αθήνα, και έχοντας εξοικειωθεί καλά πια με την πραγματικότητα των προσφύγων στην Ελλάδα, την εποχή των μεγάλων ροών, το 2016, άφησα την Αθήνα για να προσφέρω άμεση συνδρομή με την Ύπατη Αρμοστεία σε ένα από τα κύρια σημεία εισόδου, την Κω, και στη συνέχεια στη Χίο και τη Σάμο. Ο ανθρωπιστικός τομέας σε κερδίζει, σε γεμίζει, σε κάνει να θέλεις να δίνεις το μεγαλύτερο μέρος του καθημερινού χρόνου σου σε ό,τι η δουλειά απαιτεί, χωρίς δεύτερη σκέψη.
Μοιράσου μαζί μας μια ιστορία από τη δουλειά σου στο πεδίο, που δεν θα ξεχάσεις ποτέ.
Στη διάρκεια όλων αυτών των χρόνων, οι ιστορίες που δε θα ξεχάσω ποτέ δεν είναι λίγες. Κάποτε ένας άνθρωπος μας είπε ότι ήθελε να φέρει στην Ελλάδα το πιάνο του και με σεμνότητα και συστολή ζητούσε τη βοήθειά μας για να το καταφέρει. Ξεχνιέται κάτι τέτοιο;
Αν όμως πρέπει να επιλέξω μια εικόνα που μένει αποτυπωμένη στο νου χρόνια, αργότερα σα βιντεοσκοπημένη λήψη, είναι η εικόνα των ανθρώπων που μετακινούνταν με τη βοήθεια της Ύπατης Αρμοστείας σε μεγάλες ομάδες από τα τότε κέντρα υποδοχής των νησιών προς ανοιχτές δομές ή διαμερίσματα στην ενδοχώρα. Τα πρόσωπα όσων έφευγαν και όσων τους αποχαιρετούσαν. Οι αγκαλιές και οι χοροί, τα χαμόγελα και τα κλάματα χαράς, μια γιορτή για όσους προχωρούσαν ένα βήμα πιο πέρα προς την εξεύρεση λύσεων, προς την αποκατάσταση μιας κανονικότητας στη ζωή τους, προς το μέλλον. Το «ευχαριστώ» των ανθρώπων, ακόμα και χωρίς λόγια, γι’ αυτό το σκαλοπάτι που τους προσφέραμε, ήταν η μεγαλύτερη ανταμοιβή.
Μοιράσου το στο Facebook Μοιράσου το στο Twitter
