Μέλος Ομάδας Προστασίας, Κως
Πώς θα περιέγραφες τη δουλειά σου;
Σίγουρα καθόλου μονότονη και βαρετή! Τα τελευταία δύο χρόνια βρίσκομαι στην Κω, συντονίζοντας μια ομάδα που υποστηρίζει κυρίως την Κω και τη Λέρο. Αυτό σημαίνει ότι δουλεύουμε στην πρώτη γραμμή, και ερχόμαστε σε επικοινωνία με ανθρώπους που ίσως πριν λίγες ώρες να βρίσκονταν μέσα σε μία βάρκα, σε αναζήτηση ασφάλειας και προστασίας. Ή να ήρθαν ακόμα και κολυμπώντας, είναι κάτι που συναντάμε αρκετά συχνά το τελευταίο διάστημα στην Κω. Οι ιστορίες που έχουν μοιραστεί μαζί μας δείχνουν τη θέληση και την αποφαστικότητά τους, αλλά ταυτόχρονα και τους κινδύνους που έχουν αντιμετωπίσει. Η παροχή σωστής και έγκυρης ενημέρωσης, που είναι μία από τις βασικές δραστηριότητές μας, είναι πάρα πολύ σημαντική, καθώς αμβλύνει την αβεβαιότητα και επιτρέπει στους ανθρώπους να λάβουν όσο το δυνατό τις πιο σωστές αποφάσεις. Οι προκλήσεις είναι πολλές και οι συνθήκες υποδοχής δεν είναι οι ιδανικές. Ο δικός μας σκοπός είναι, μέσα από τη δουλειά μας, να εξασφαλίσουμε την πρόσβαση σε δίκαιες διαδικασίες ασύλου και τη βελτίωση των συνθηκών διαμονής, ενώ το τελευταίο διάστημα επικεντρωνόμαστε, σε συνεργασία με τις ελληνικές αρχές, στην ένταξη των προσφύγων και τη διασύνδεσή τους με την αγορά εργασίας.
Πώς αποφάσισες να εργαστείς στον ανθρωπιστικό τομέα;
Γνώριζα το ρόλο και τη σπουδαιότητα της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, ωστόσο δεν πίστευα ποτέ ότι θα μπορούσα να εργαστώ ως μέλος του προσωπικού της. Το 2016 ένιωθα πολύ κουρασμένος και απογοητευμένος από τις τότε συνθήκες. Ουσιαστικά αναζητούσα μια ευκαιρία για κάτι καινούργιο και διαφορετικό, και όταν μου δόθηκε η ευκαιρία δεν δίστασα στιγμή.
Είναι αρκετές οι φορές που κάνω έναν απολογισμό και σκέφτομαι την πρώτη μέρα στη δουλειά μου, αλλά και το ταξίδι που έχει ξεκινήσει από τότε και ακόμα συνεχίζει. Ήρθα σε επαφή με πολύ αξιόλογους συναδέλφους, με διαφορετικές κουλτούρες και τρόπους σκέψης και μπόρεσα να εργαστώ σε διάφορα σημεία στην Ελλάδα. Οι εμπειρίες που έχω αποκομίσει είναι αμέτρητες αλλά ακόμα πιο σημαντική είναι η ηθική ικανοποίηση που νιώθω, όταν ξέρω ότι έχω συνεισφέρει από την πλευρά μου στην υποστήριξη των ανθρώπων που υπηρετούμε. Γι’ αυτό, παρόλες τις καθημερινές δυσκολίες, δεν μπορώ παρά να νιώθω γεμάτος και ευγνώμων.
Μοιράσου μαζί μας μια ιστορία από τη δουλειά σου στο πεδίο, που δεν θα ξεχάσεις ποτέ.
Ήταν χειμώνας του 2017. Ήμουν στην Αθήνα, στην ομάδα στέγασης των αιτούντων άσυλο στο ΕΣΤΙΑ – ένα πρόγραμμα φιλοξενίας ευάλωτων αιτούντων άσυλο σε διαμερίσματα της Ύπατης Αρμοστείας. Ένα απόγευμα επικοινώνησε η συντονίστριά μου, λέγοντάς μου ότι θα πρέπει να πάμε νωρίς το πρωί να υποδεχτούμε μια ευάλωτη οικογένεια, που θα ερχόταν στην Αθήνα από μια δομή της ενδοχώρας: δυο ενήλικα αδέλφια – ο αδελφός τυφλός και η αδελφή κωφή – που συνόδευαν την ανήλικη αδελφή τους.
Η πραγματικότητα βέβαια ήταν λίγο διαφορετική: η 12χρονη ανήλικη ήταν αυτή που συνόδευε και συντόνιζε την οικογένεια. Είχε έλεγχο των πάντων, από τον αριθμό των αποσκευών τους, μέχρι τη συνοδεία του αδελφού της στην τουαλέτα και φυσικά ενεργή συμμετοχή στις αποφάσεις για τα επόμενα βήματα της οικογένειας. Και την ίδια στιγμή, επανερχόταν στην πραγματική της ηλικία και έβρισκε χρόνο για λίγες στιγμές παιχνιδιού με άλλα παιδιά που μόλις είχε γνωρίσει.
Λίγους μήνες μετά, στο ίδιο σημείο, ενώ συνομιλώ με μια οικογένεια, νιώθω ένα χτύπημα στην πλάτη. Γυρνάω και βλέπω το ίδιο κορίτσι να μου χαμογελάει και να μου ανακοινώνει με μεγάλη χαρά ότι έγιναν δεκτοί στο πρόγραμμα μετεγκατάστασης και αναχωρούσαν για Γερμανία. Είναι από τις στιγμές που μου έχουν μείνει χαραγμένες στη μνήμη και με γεμίζουν περηφάνια για το έργο μας.
Μοιράσου το στο Facebook Μοιράσου το στο Twitter
