Σε μια ζωηρόχρωμα βαμμένη αυλή στο νησί της Λέσβου, η 31χρονη Kinaz από τη Συρία περιμένει για να δει τη νοσοκόμο. Για αυτή τη μητέρα τριών παιδιών, ένα από τα οποία, πάσχει από επιληψία, ο χώρος ανοιχτής φιλοξενίας του πρώην ΠΙΚΠΑ έχει γίνει το καταφύγιό τους.
«Στη Μόρια και το Καρά Τεπέ τα πράγματα ήταν δύσκολα», λέει, ενώ παρακολουθεί τον Jiwan να παίζει στο γρασίδι μαζί με άλλα παιδιά. «Δεν υπήρχε περίθαλψη για τον γιο μου και δεν μπορούσα να τον αφήσω ούτε λεπτό. Το ΠΙΚΠΑ είναι διαφορετικό. Εδώ έχει τόση ηρεμία. Από την πρώτη στιγμή που μπήκα, πίστεψα ότι είναι ένα όμορφο και ασφαλές μέρος.»
Το πρώνη ΠΙΚΠΑ, που αποτελεί πλέον έναν χώρος ανοιχτής φιλοξενίας στα χέρια της κοινότητας, βρίσκεται στη νότια πλευρά της Λέσβου, κρυμμένο μέσα σε ένα ήρεμο πευκόδασος. Μέσα σε τέσσερα χρόνια, έχει γίνει καταφύγιο για μερικούς από τους πιο ευάλωτους πρόσφυγες που καταφτάνουν σε αυτές τις ακτές.
Σε αυτή την πρώην παιδική κατασκήνωση, τα παιδιά παίζουν στις κούνιες, οι μπουγάδες είναι κρεμασμένες σε σχοινιά περασμένα στα πεύκα, ενώ μυρωδιές φαγητού απλώνονται από τα παράθυρα της κοινόχρηστης κουζίνας. Σε μια γωνιά, ένα ξύλινο σκιάχτρο, ντυμένο με ένα σωσίβιο, επιβλέπει έναν πλούσιο λαχανόκηπο.
Καθημερινά η Έφη Λατσούδη και οι υπόλοιποι εθελοντές που διαχειρίζονται τον χώρο εξασφαλίζουν φαγητό, ρούχα, ιατρική φροντίδα, εκπαίδευση, νομική συνδρομή και δραστηριότητες αναψυχής για τους ευάλωτους πρόσφυγες που ζουν εδώ. Αυτό όμως που πιθανότατα εκτιμούν πάνω από όλα οι φιλοξενούμενοι είναι η αίσθηση της ασφάλειας και του αμοιβαίου σεβασμού.
Πολλοί, όπως η Kinaz και η οικογένειά της, που έχουν διαφύγει από εμπόλεμες ζώνες, γνωρίζουν πολύ καλά πόσο σημαντικό είναι αυτό.
Προτού ξεσπάσει ο πόλεμος στη Συρία, ο Jiwan ήταν υγιής. Καθώς όμως οι βομβαρδισμοί σκότωναν και εκτόπιζαν εκατομμύρια ανθρώπους, ο Jiwan ανέπτυξε επιληψία και σοβαρές μαθησιακές δυσκολίες.
Επιδιώκοντας απελπισμένα να ξεφύγει από τις μάχες και να αναζητήσει θεραπεία για τον γιο της, η Kinaz κατέφυγε μαζί με τα παιδιά της στον καταυλισμό προσφύγων Yarmouk στη Δαμασκό. Μετά από 15 μήνες, όμως, ξέσπασαν συγκρούσεις, ο καταυλισμός βρέθηκε υπό πολιορκία και οι άνθρωποι εγκλωβίστηκαν μέσα. Η πρόσβαση ήταν αδύνατη για τα εμπορικά προϊόντα και την ανθρωπιστική βοήθεια και επικράτησε πείνα και στερήσεις. Για την Kinaz η Ευρώπη ήταν η ύστατη ελπίδα.
Έχοντας φτάσει στην Τουρκία πλήρωσε 2000 δολάρια για να περάσει στην Ελλάδα. «Ήταν όλα τόσο δύσκολα», θυμάται. «Όλη η ευθύνη για τα παιδιά μου είχε πέσει επάνω μου. Πίστευα ότι θα ήταν ένα ταξίδι ζωής ή θανάτου. Αλλά και στη Συρία αν μέναμε θα πεθαίναμε, οπότε αυτή ήταν η ευκαιρία μας για μια νέα αρχή.»
Όταν η Kinaz και τα παιδιά της έφτασαν επιτέλους στη Λέσβο, πέρασαν 55 ημέρες στο Κέντρο Υποδοχής και Ταυτοποίησης της Μόριας, προτού μεταφερθούν στο ΠΙΚΠΑ. Εκεί, ο Jiwan μπορούσε να λάβει την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη που χρειαζόταν και η οικογένειά του να ζήσει με ασφάλεια, μακριά από τις βόμβες και τις σφαίρες της πατρίδας του.
«Εδώ έχει τόση ηρεμία και είναι τόσο όμορφα», λέει η Kinaz αφήνοντας ένα στεναγμό χαράς.
Η οικογένεια πλέον ζει σε ένα ξύλινο σπιτάκι, όπου η Kinaz έχει βάλει τα δυνατά της για να κάνει τον χώρο οικείο. Τα ράφια είναι γεμάτα λούτρινα παιχνίδια. Οι οδοντόβουρτσες δίνουν μια αίσθηση κανονικότητας. Στον τοίχο, ένα ροζ σωσίβιο Hello Kitty που ανήκει στην 11χρονη Alaa υπενθυμίζει τους κινδύνους που πέρασαν για να φτάσουν μέχρι εδώ. Χάρη στην Έφη Λατσούδη και τους εθελοντές του ΠΙΚΠΑ, η Kinaz μπορεί και πάλι να ατενίζει το μέλλον.
«Η Έφη είναι καλός άνθρωπος, την έχουμε σαν μητέρα», λέει με δάκρυα στα μάτια. «Ο γιος μου άλλαξε από τότε που ήρθαμε. Πλέον τα πάει καλύτερα.»
Μοιράσου το στο Facebook Μοιράσου το στο Twitter
