Ο 14χρονος Sami ενθουσιάζεται με την αφήγηση της καθημερινής ζωής των εφήβων στην κλασσική αρχαιότητα και θαυμάζει τις περικεφαλαίες των οπλιτών. Η 9χρονη Rahaf δεν ξεκολλά το βλέμμα της από το μεγάλο μαρμάρινο κυκλαδικό ειδώλιο μιας γυναίκας με διπλωμένα χέρια. Ο 12χρονος Adbal Fatah κοιτάζει με περιέργεια τα απλά καθημερινά […]
H Hayat και τα παιδιά της απολαμβάνουν ξενάγηση στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης στην Αθήνα
Ο 14χρονος Sami ενθουσιάζεται με την αφήγηση της καθημερινής ζωής των εφήβων στην κλασσική αρχαιότητα και θαυμάζει τις περικεφαλαίες των οπλιτών. Η 9χρονη Rahaf δεν ξεκολλά το βλέμμα της από το μεγάλο μαρμάρινο κυκλαδικό ειδώλιο μιας γυναίκας με διπλωμένα χέρια. Ο 12χρονος Adbal Fatah κοιτάζει με περιέργεια τα απλά καθημερινά αντικείμενα: αγγεία, λυχνάρια, αργαλειούς.
“Έχει τεράστιο ενδιαφέρον να γνωρίσει κανείς από κοντά έναν από τους αρχαιότερους πολιτισμούς”, λέει η μητέρα τους Hayat Alidriss απολαμβάνοντας κάθε στιγμή αυτού του σύντομου ταξιδιού στις απαρχές του ευρωπαϊκού πολιτισμού.
Η οικογένεια της Hayat είναι από εκείνες που μέσω της οργάνωσης Praksis διαμένουν σε διαμερίσματα, στο πλαίσιο του Προγράμματος Στέγασης προσφύγων προς Μετεγκατάσταση, το οποίο υλοποιεί η Ύπατη Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες και με τη χρηματοδότηση της Ε.Ε.. Οικογένειες που είχαν την ευκαιρία, χάρη στην ευγενική προσφορά του Μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης, να παρακολουθήσουν μια ξενάγηση στις συλλογές του.
Το αίτημα μετεγκατάστασης της 40χρονης Hayat έγινε πρόσφατα δεκτό και η οικογένεια θα πάει στην Ισπανία. Είναι αγχωμένη γιατί δεν ξέρει κανέναν εκεί. “Αλλά ξέρω πως -δόξα τω Θεώ- είμαστε από τους τυχερούς: έχουμε δει να απορρίπτουν οικογένειες χωρίς να ξέρουν το γιατί. Αδημονώ να φτάσουμε στην Ισπανία, να έχουμε έναν τόπο όπου να στήσουμε ξανά μια φυσιολογική ζωή”.
Μια ζωή διαφορετική από αυτή που γνώρισε στη σπαρασσόμενη Δαμασκό. Οι συνθήκες ήταν πολύ δύσκολες, αλλά ήταν αποφασισμένοι να μείνουν στην πατρίδα τους. Κάθε τόσο έλεγαν πως ο πόλεμος θα τελειώσει, αλλά γινόταν πιο βίαιος. Σε μια βομβιστική επίθεση, η Hayat τραυματίστηκε σοβαρά στο κεφάλι. Έμεινε καιρό στο νοσοκομείο. Και μόλις συνήλθε κάπως, πήρε τα παιδιά της κι έφυγε από τη χώρα. “Συνειδητοποιήσαμε πως, αν μέναμε, μόνο ο θάνατος μας περίμενε. Δεν έχεις άλλη επιλογή. Κάθε μέρα ρισκάραμε τη ζωή μας και τη ζωή των παιδιών μας. Η μόνη σωτηρία ήταν να φύγουμε”.
Ο άντρας της έμεινε πίσω στη Συρία. Δεν μπορούσε να αφήσει πίσω του τους ηλικιωμένους άρρωστους γονείς του. Έφυγε μόνη με τα παιδιά, πέρασαν από την Τουρκία στη Λέσβο και από εκεί στα σύνορα με την ΠΓΔΜ, πιστεύοντας, όπως τους είχαν διαβεβαιώσει οι διακινητές, πως μέσα σε μια εβδομάδα θα περνούσαν στη βόρεια Ευρώπη. Με τα σύνορα κλειστά η Hayat βρέθηκε σε απελπισία. Μαζί με τα παιδιά της, μεταφέρθηκε στη δομή φιλοξενίας του Χαλκερού στην Καβάλα, που μόλις είχε στηθεί. Έμειναν κάπου πέντε μήνες έως ότου ήρθε το πολυπόθητο τηλεφώνημα για να περάσουν πλήρη καταγραφή.
Τότε, πριν ενάμιση μήνα, έγιναν δεκτοί στο Πρόγραμμα Στέγασης προσφύγων προς Μετεγκατάσταση και μπόρεσαν να μεταφερθούν σε διαμέρισμα. “Ήταν μεγάλη ανακούφιση μετά τις υποτυπώδεις συνθήκες στη δομή τον πρώτο ενάμιση μήνα, ιδίως από άποψη υγιεινής: 4 τουαλέτες για 1.000 ανθρώπους. Η Rafah ήταν συνέχεια άρρωστη με ουρολοιμώξεις και διάρροιες, και μεταφέρθηκε πολλές φορές στο νοσοκομείο. Τώρα έχει συνέλθει. Και τα τρία παιδιά είναι καλά και δεν βλέπουν την ώρα να επιστρέψουν στα θρανία”.
Το πρώτο πράγμα που θέλει η Hayat φτάνοντας στην Ισπανία είναι να βρεθεί ένα καλό σχολείο για τα παιδιά της. Ο Sami, που έμαθε μόνος του αγγλικά μέσω internet, ήταν αριστούχος μαθητής και λάτρης των εφευρέσεων. Ονειρεύεται να γίνει πιλότος και να σχεδιάσει το δικό του αεροσκάφος. Ο Abdal Fatah προτιμά να γίνει γιατρός. Χαίρεται που θα πάει στην Ισπανία γιατί έχει πολύ καλό ποδόσφαιρο. Αφού σκέφτεται λίγο, καταλήγει πως δεν αποκλείει να γίνει και γιατρός και ποδοσφαιριστής. Και, η μικρή Rafah επίσης το σκέφτεται λίγο και απαντά πως θέλει να γίνει αεροσυνοδός για να ταξιδεύει μαζί με τον μεγάλο της αδελφό: δεν γίνεται να δουλεύει με τον μεσαίο, λέει, γιατί δεν αγαπά καθόλου τα νοσοκομεία και τις ενέσεις.
Η Hayat χαμογελά και μουρμουρίζει: “Τα παιδιά θα είναι ασφαλή. Και μετά από όσα πέρασαν θα καταφέρουν γρήγορα να προσαρμοστούν και να προχωρήσουν στη ζωή τους. Ελπίζω μόνο κάποια στιγμή να μπορέσει να έρθει και ο σύζυγός μου στην Ισπανία και να γίνουμε ξανά οικογένεια”.
Της Χριστίνας Πάντζου, στην Αθήνα
Μοιράσου το στο Facebook Μοιράσου το στο Twitter
