Ο δεκατριάχρονος Bahez από το Ιράκ ζωγραφίζει πολύ προσεκτικά μια αρχαία μαρμάρινη προτομή. Το ταλέντο του και το ενδιαφέρον του για την Ελλάδα πήραν μορφή χάρη σε ένα σχολείο μη-τυπικής εκπαίδευσης που έστησε η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες (Υ.Α.) στο νησί της Κω. «Μου αρέσει πολύ γιατί […]
Περίπου 100 παιδιά παρακολουθούν μαθήματα στο σχολείο μη-τυπικής εκπαίδευσης KEDU στην Κω. ©UNHCR/Achilleas Zavallis
Ο δεκατριάχρονος Bahez από το Ιράκ ζωγραφίζει πολύ προσεκτικά μια αρχαία μαρμάρινη προτομή. Το ταλέντο του και το ενδιαφέρον του για την Ελλάδα πήραν μορφή χάρη σε ένα σχολείο μη-τυπικής εκπαίδευσης που έστησε η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες (Υ.Α.) στο νησί της Κω.
«Μου αρέσει πολύ γιατί μαθαίνω κάτι για την Ελλάδα», λέει ο έφηβος που αναγκάστηκε πέρυσι να εγκαταλείψει το Ιράκ μαζί με την οικογένειά του εξαιτίας του πολέμου.
Ο Bahez είναι ένα από τα περίπου 100 παιδιά αιτούντες άσυλο που φοιτούν στο KEDU, το σχολείο μη-τυπικής εκπαίδευσης στην Κω, που στηρίζεται από την Υ.Α και λειτουργεί υπό τον συντονισμό του εταίρου της, της ΑΡΣΙΣ – Κοινωνικής Οργάνωσης Υποστήριξης Νέων. Σήμερα, μαθαίνουν για την ιστορία του νησιού κατά τη διάρκεια μιας εκδρομής στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Κω.
Στο σχολείο φοιτούν εκτοπισμένα παιδιά από 7 έως 18 ετών. Σχεδόν 400 παιδιά που πιθανότατα δε θα είχαν διαφορετικά πρόσβαση στην εκπαίδευση, έχουν περάσει τις πόρτες του KEDU από τότε που ξεκίνησε η λειτουργία του τον περασμένο Απρίλιο.
Παρέχοντας μια σειρά από μαθήματα, από μαθηματικά μέχρι ελληνικά, το σχολείο προσφέρει ένα ευχάριστο διάλειμμα στα παιδιά που διαμένουν στο Κέντρο Υποδοχής και Ταυτοποίησης (Κ.Υ.Τ.) στο Πυλί. Η ζωή των παιδιών αυτών ανατράπηκε βίαια όταν εγκατέλειψαν την πατρίδα τους. Ο δεκαεξάχρονος Mohamed, που διέφυγε από τις διαμάχες στην Υεμένη, δεν χάνει ούτε μια μέρα από το σχολείο.
«Αυτό είναι το δεύτερό μου σπίτι», λέει, «αγαπώ τα πάντα που έχουν να κάνουν με το σχολείο».
Οι πρωινές τάξεις είναι για τα μικρότερα παιδιά, ηλικίας 7 έως 11 ετών. Τα απογεύματα είναι αφιερωμένα στα μεγαλύτερα παιδιά. Τις Παρασκευές, οι μαθητές έχουν πρόσβαση στους υπολογιστές, ενώ γίνονται και μαθήματα για παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες.
Άλλα μαθήματα που παρέχονται είναι μεταξύ άλλων φυσική, εικαστικά, ιστορία, αγγλικά, αλλά και αραβικά μία ώρα την εβδομάδα. Οι αθλητικές δραστηριότητες γίνονται σε μια μεγάλη αυλή.
Πραγματοποιούνται επίσης εκπαιδευτικές εκδρομές, όπως αυτή στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Κω, ή μια επίσκεψη σε έναν τοπικό αμπελώνα ή σε ένα αρχιτεκτονικό γραφείο.
«Προσπαθούμε να αναπτύξουμε τις βασικές δεξιότητες των παιδιών», λέει η Ξένια Χατζηδαυίδ, συντονίστρια του KEDU που ζει στο Πυλί και γνωρίζει την κοινότητα πολύ καλά. «Είμαστε πολύ χαρούμενοι που έρχονται τόσα πολλά παιδιά στα μαθήματα», προσθέτει.
Καινούρια πρόσωπα εμφανίζονται κάθε βδομάδα. Τα περισσότερα παιδιά συνεχίζουν την εκπαίδευσή τους μπαίνοντας στο δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας. Την περασμένη χρονιά, περίπου 8.000 παιδιά πρόσφυγες φοίτησαν σε ελληνικά δημόσια σχολεία και ο αριθμός αυτός αναμένεται να αυξηθεί τη φετινή χρονιά.
«Η εκπαίδευση είναι ένα πολύ σημαντικό ζήτημα [για τους ανθρώπους που αναζητούν καταφύγιο στην Ελλάδα]», λέει η Μαρία Κρητικού, η υπεύθυνη διοίκησης του Κ.Υ.Τ. στο Πυλί. «Εάν επενδύσουμε στην εκπαίδευση, επενδύουμε στον άνθρωπο».
Περίπου 800 αιτούντες άσυλο ζουν στο Πυλί, σε ένα κέντρο υποδοχής με στοιχειώδεις συνθήκες διαβίωσης λίγα χιλιόμετρα μακριά από την πρωτεύουσα του νησιού. Εντύπωση προκαλεί ότι το 29%, το ένα τρίτο σχεδόν, είναι παιδιά, μερικά από τα οποία έφτασαν μόνα τους στο νησί, με το μέλλον τους να είναι αβέβαιο.
«Είναι σημαντικό για τα παιδιά πρόσφυγες να βρουν την κανονικότητα στη ζωή τους και ένα ασφαλές περιβάλλον έξω από το Πυλί, όπου θα μπορούν να μαθαίνουν πράγματα και να αλληλεπιδρούν με άλλους ανθρώπους», λέει η Ξένια Πασσά, μέλος του τομέα προστασίας της Υ.Α. στην Ελλάδα. Η Υ.Α. έστησε και στηρίζει το σχολείο KΕDU με χρηματοδότηση από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Στην Κω, ο Ιπποκράτης φαίνεται να έχει αφήσει το μαγικό του αποτύπωμα στους νεαρούς επισκέπτες του νησιού. Ο δεκαεπτάχρονος Ibrahim από το Χαλέπι της Συρίας έχει ένα νέο όνειρο.
«Θέλω να γίνω γιατρός και να ζήσω στην Ελλάδα», λέει με μια τεράστια χαρά, προσθέτοντας «το μόνο που ζητάω είναι μια ευκαιρία να σπουδάσω».
Μοιράσου το στο Facebook Μοιράσου το στο Twitter