Γυναίκες που ζουν στην Ελλάδα μοιράζονται φωτογραφίες από την πατρίδα τους, αναπολώντας το παρελθόν που άφησαν πίσω τους και εκφράζοντας τις ελπίδες τους για το μέλλον Οι φωτογραφίες λένε μια ιστορία – την ιστορία της ζωής μας. Τις γεμίζουμε με πρόσωπα και μέρη. Γενέθλια και γάμους. Διακοπές και σπίτια. […]
© UNHCR/Markel Redondo
Γυναίκες που ζουν στην Ελλάδα μοιράζονται φωτογραφίες από την πατρίδα τους, αναπολώντας το παρελθόν που άφησαν πίσω τους και εκφράζοντας τις ελπίδες τους για το μέλλον
Οι φωτογραφίες λένε μια ιστορία – την ιστορία της ζωής μας.
Τις γεμίζουμε με πρόσωπα και μέρη. Γενέθλια και γάμους.
Διακοπές και σπίτια. Στιγμές φευγαλέες στο χρόνο, αποτυπώνονται για πάντα στο φιλμ.
Μια υπενθύμιση, για τρεις γυναίκες πρόσφυγες, του τί άφησαν πίσω τους.
***
© UNHCR/Markel Redondo
Αν και πήγα σχολείο μόνο έξι χρόνια, μάθαινα γρήγορα και ήξερα ότι έχω ταλέντο. Ήθελα τόσα πολλά πράγματα. Να συνεχίσω τις σπουδές μου, να έχω μια καλύτερη ζωή και να βρω μια δουλειά. Αλλά ήμουν κορίτσι και στη χώρα μου μετά το σχολείο δεν μπορούσα να κάνω τέτοια σχέδια.
Η φωτογραφία αυτή είναι από την αυλή του σπιτιού μας στη Χεράτ, ήμουν τότε στα 16 μου.
Γνώρισα τον άντρα μου στο Αφγανιστάν και φύγαμε μαζί από τη χώρα το 2016. Μέσω του Ιράν πήγαμε στην Τουρκία με τα πόδια και από εκεί περάσαμε με βάρκα στην Ελλάδα. Όταν φτάσαμε στη Θεσσαλονίκη, ακούσαμε ότι τα σύνορα με τις γειτονικές χώρες είχαν κλείσει.
Αποφασίσαμε λοιπόν να κάνουμε αίτηση για άσυλο στην Ελλάδα. Έπειτα από μερικές μέρες μεταφερθήκαμε στην Αθήνα σε ξενοδοχείο, όπου μείναμε για 1,5 χρόνο. Εκεί γέννησα και την κόρη μου. Ήταν μία δύσκολη περίοδος για μας. Δεν γνωρίζαμε κανέναν στην πόλη, είχαμε μόνο ένα δωμάτιο, δεν μπορούσαμε να μαγειρέψουμε το δικό μας φαγητό. Υπήρξαν στιγμές που σκεφτήκαμε να γυρίσουμε πίσω στο Αφγανιστάν, αλλά μας αποθάρρυναν οι συγγενείς μας για την ασφάλειά μας.
Τελικά, μας παρέπεμψαν στο πρόγραμμα στέγασης σε διαμερίσματα. Μένω σε αυτό το διαμέρισμα εδώ και δύο μήνες. Είμαι πολύ καλύτερα τώρα σε σύγκριση με τα τελευταία δύο χρόνια. Μαθαίνω ελληνικά στο πανεπιστήμιο και ο σύζυγός μου θέλει να βρει μια δουλειά. Είμαστε αναγνωρισμένοι πρόσφυγες και θέλουμε να φτιάξουμε τη ζωή μας εδώ.
© UNHCR/Markel Redondo
Ο σύζυγός μου είναι καλός σύντροφος και με στηρίζει. Θέλω να μάθω καλύτερα τα ελληνικά και να ασχοληθώ με κάτι, να γίνω κάποια.
Το όνειρό μου είναι να γίνω γιατρός.
Τώρα διανύω την πιο ευτυχισμένη περίοδο της ζωής μου, με τον σύζυγό μου και την κόρη μου, και κάνω σχέδια για το μέλλον.
* Το όνομα έχει αλλάξει για λόγους προστασίας.
***
© UNHCR/Markel Redondo
Ήμασταν εννέα αγόρια και κορίτσια, και εγώ ήμουν η μεγαλύτερη αδερφή. Η μητέρα μου πέθανε όταν ήμουν 17 ετών και έπρεπε να αναλάβω την φροντίδα των αδερφών μου. Η φωτογραφία αυτή τραβήχτηκε σε ένα λούνα παρκ, στις ακτές του Ευφράτη ποταμού, λίγο αφού είχε πεθάνει η μητέρα μου. Ήταν η πρώτη μέρα του Ραμαζανιού και ήμασταν πάνω στη μεγάλη ρόδα του πάρκου μαζί με τον μικρότερο αδερφό μου. Προσπαθούσα να του φτιάξω τη διάθεση.
Το όνειρό μου ήταν να μπορέσουν τα αδέρφια μου να πάνε στο σχολείο και να τελειώσουν τις σπουδές τους, γιατί εγώ δεν μπόρεσα. Το ίδιο εύχομαι και για τα δικά μου παιδιά.
Αλλά ο πόλεμος κατέστρεψε όλες μας τις ελπίδες. Η Συρία είχε πια χαθεί.
Τον Αύγουστο του 2017, εγκατέλειψα τη Συρία μαζί με τα πέντε παιδιά μου. Δε θα είχα αφήσει την πατρίδα μου εάν δεν ήταν τόσο άσχημη η κατάσταση. Από την Τουρκία, περάσαμε στη Λέσβο. Εκεί μείναμε ένα μήνα στη Μόρια σε μια μεγάλη σκηνή μαζί με αρκετές ακόμα οικογένειες. Η ζωή ήταν πολύ δύσκολη. Τελικά μας μετέφεραν στην ενδοχώρα.
© UNHCR/Markel Redondo
Πριν από τρεις μήνες, ήρθαμε σε διαμέρισμα. Τώρα είμαι χαρούμενη και πιο χαλαρή. Είναι μια ήσυχη γειτονιά. Και το πιο σημαντικό είναι ότι τα παιδιά μπορούν να πάνε στο σχολείο, έτσι ώστε να μπορούν μετά να συνεχίσουν τις σπουδές τους. Δεν περίμενα ποτέ ότι η Ελλάδα θα ήταν έτσι, ότι οι άνθρωποι θα ήταν τόσο ευγενικοί.
Θέλω τα παιδιά μου να τελειώσουν τις σπουδές τους, ώστε όταν γυρίσουμε πίσω να έχουν αποκτήσει μια καλή μόρφωση. Έτσι θα είναι σε θέση να ξαναχτίσουν τη Συρία χρησιμοποιώντας τις γνώσεις τους.
Η πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής μου δεν έχει έρθει ακόμα. Θα είναι όταν θα μπορέσουμε να επιστρέψουμε με ασφάλεια πίσω στη Συρία.
***
© UNHCR/Markel Redondo
Αποφασίσαμε να εγκαταλείψουμε το Γιαρμούκ το 2013. Η κατάσταση ήταν απελπιστική – δεν υπήρχε φαγητό, δεν είχαμε χρήματα και αναγκαζόμασταν να τρώμε το χορτάρι. Ζήτησα από τον άνδρα μου να πάρει τα παιδιά και να πάνε στην Παλαιστίνη να μείνουν με έναν θείο. Αλλά τα σύνορα ήταν κλειστά.
Οπότε ξεκινήσαμε μαζί με την αδερφή μου να πάμε στην Τουρκία. Ο άντρας και τα παιδιά μου έμειναν πίσω. Στη διαδρομή χρειάστηκε να μείνουμε ένα βράδυ στο δάσος. Μας έκλεψαν τα χρήματα και τα κινητά μας. Κατόπιν, από τη Σμύρνη επιβιβαστήκαμε σε μια βάρκα μαζί με 80 άτομα, μεταξύ των οποίων και παιδιά, ηλικιωμένοι και άτομα με αναπηρίες. Μετά από 2,5 ώρες φτάσαμε στη Λέσβο. Τέσσερις μήνες μετά, τον Ιούλιο, ήρθα στην Αθήνα και έκανα αίτηση για οικογενειακή επανένωση.
Ακόμα περιμένω να βγει η απόφαση.
Προσφέρω εθελοντικά βοήθεια. Όταν πρωτοήρθα, έμενα σε ένα κτίριο που λειτουργούσε ως άτυπη δομή. Μένουν 116 άνθρωποι εκεί. Όπως είχα βοηθηθεί εγώ, τώρα βοηθάω εγώ όσους φτάνουν μαγειρεύοντας, μοιράζοντας νερό, συζητώντας μαζί τους για όσα τους απασχολούν και προσφέροντάς τους έναν ώμο να στηριχθούν. Τους αγαπώ, νιώθω ότι είναι δική μου οικογένεια. Τους βοηθάω μέσα από την καρδιά μου.
Η φωτογραφία αυτή τραβήχτηκε πριν από εννέα χρόνια στα γενέθλιά μου όταν έκλεισα τα 34 σε ένα εστιατόριο στη Δαμασκό. Κάναμε μια μεγάλη γιορτή με μουσική και φαγητό. Ήταν μια πολύ ξεχωριστή μέρα.
© UNHCR/Markel Redondo
Η ζωή είναι πολύ όμορφη τώρα αλλά κάτι λείπει. Θέλω τον σύζυγό μου και τα παιδιά μου. Μου λείπει το σπίτι μου, η πατρίδα μου, όλα. Μου λείπει κάθε πέτρα.
Όλα έχουν χαθεί.
***
Συναντήσαμε τη Ζarin, τη Μanal και τη Salwa στα διαμερίσματα που μένουν αυτή τη στιγμή στο πλαίσιο του προγράμματος ESTIA, που υλοποιείται από την Ύπατη Αρμοστεία σε συνεργασία με δήμους και μη κυβερνητικές οργανώσεις με τη χρηματοδότηση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Ευχαριστούμε το Δήμο Νέας Φιλαδέλφειας – Νέας Χαλκηδόνας και το SolidarityNow για τη βοήθειά τους ώστε να γίνει αυτό το αφιέρωμα.
Μοιράσου το στο Facebook Μοιράσου το στο Twitter
