Μέλος Ομάδας Προστασίας, Έβρος
Πώς θα περιέγραφες τη δουλειά σου;
Είμαι μέλος της Ομάδας Προστασίας της Ύπατης Αρμοστείας στην περιοχή του Έβρου. Η ομάδα συνδράμει στην ενημέρωση των νεοαφιχθέντων σύμφωνα με τη νομοθεσία, στον έγκαιρο εντοπισμό προσώπων με ειδικές ανάγκες προστασίας, στη διαφύλαξη της οικογενειακής ενότητας, και την προστασία των ασυνόδευτων ανηλίκων και άλλων ευάλωτων περιπτώσεων. Επιπλέον, υλοποιεί δράσεις και προγράμματα για την ευαισθητοποίηση της κοινωνίας σε θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων και προσφύγων.
Η διαδρομή μου με την Ύπατη Αρμοστεία σε διάφορους σταθμούς όπως στη Λέσβο, τη Θεσσαλονίκη, τη Σάμο και τώρα στον Έβρο μου υπενθυμίζει τη σπουδαιότητα του ανθρωπιστικού έργου και τον θετικό αντίκτυπο στις ζωές δεκάδων ανθρώπων όταν σε συγκεκριμένη χρονική στιγμή της ζωής τους βρίσκονται σε ανάγκη, αναζητώντας το πανανθρώπινο δικαίωμα για ασφάλεια. Αυτό που με εντυπωσιάζει πάντα είναι η δύναμη της θέλησης των ανθρώπων να ζήσουν και να δημιουργήσουν παρόλες τις δυσκολίες που αντιμετώπισαν είτε στην πατρίδα τους, είτε κατά την διαδρομή. Μια δύναμη που με προσγειώνει και με προσανατολίζει να σκέφτομαι τις προτεραιότητες της ζωής. Μία σταθερή υπενθύμιση του θεωρητικά δεδομένου, της ενδεχόμενης απώλειας όλων μέσα σε μια νύκτα είτε λόγω πολέμου, διώξεων, είτε γιατί έτσι απλά, βρέθηκαν στον λάθος τόπο την λάθος χρονική στιγμή.
Πώς αποφάσισες να εργαστείς στον ανθρωπιστικό τομέα;
Ήμουν στο Λύκειο όταν επέλεξα να σπουδάσω νομική με σκοπό να ασχοληθώ με τα ανθρώπινα δικαιώματα. Μου δόθηκε η ευκαιρία να ξεκινήσω να εργάζομαι με την Ύπατη Αρμοστεία τον Δεκέμβρη του 2015 όταν είχαν ήδη ξεκινήσει οι δράσεις έκτακτης προσφυγικής ανταπόκρισης στα νησιά του Αιγαίου λόγω του πολέμου στην Συρία. Λίγες εβδομάδες πριν, παρακολουθούσα στην τηλεόραση την ανθρωπιστική κρίση να εξελίσσεται τόσο κοντά μου και σκεφτόμουν πως θα περάσω τα Χριστούγεννα στη ζεστασιά του σπιτιού μου όταν δίπλα μου, στις ακτές των ελληνικών νησιών καταφθάνουν άνθρωποι σε ανάγκη.
Και είναι αυτό που λένε ότι όταν επιθυμείς κάτι πολύ, κάτι καλό μπορεί να συμβεί κι έτσι βρέθηκα να δουλεύω παραμονή Χριστουγέννων στη Λέσβο. Η εμπειρία μου εκεί ήταν τόσο δυνατή που από τότε συνεχίζω να δουλεύω σε αυτόν τον τομέα. Έως τώρα με συγκινεί όπως την πρώτη εκείνη μέρα, το θάρρος και η λάμψη της ελπίδας στα μάτια ανθρώπων που πρόσφατα αντίκρυσαν θάνατο, βίωσαν πόνο και αποχωρισμό. Επιπλέον, η γνωριμία μου με την Ύπατη Αρμοστεία όπως επίσης και η δυνατότητα να παρέχω απαιτητικές υπηρεσίες με επίκεντρο τον σεβασμό και την αξιοπρέπεια στον άνθρωπο, τον πρόσφυγα, έμελλε να είναι ορόσημο της επαγγελματικής μου σταδιοδρομίας έως σήμερα.
Μοιράσου μαζί μας μια ιστορία από τη δουλειά σου στο πεδίο, που δεν θα ξεχάσεις ποτέ.
Πολλές ιστορίες μπορώ να ανακαλέσω, και δυστυχώς κάποιες είναι σκληρές και δύσκολες. Θα μοιραστώ μια που πραγματικά με γεμίζει με θετικά συναισθήματα. Ήταν τότε που με την ομάδα στον Έβρο και τους αιτούντες άσυλο που διέμεναν στο κέντρο αποφασίσαμε να οργανώσουμε μια έκθεση, ανοιχτή στο κοινό, για την Παγκόσμια Ημέρα Προσφύγων. Όταν τους ζητήσαμε να ετοιμάσουν κείμενα, ζωγραφιές, να επιλέξουν φωτογραφίες, θυμάμαι με πόση χαρά, δημιουργική διάθεση, εργατικότητα έγραφαν σ’ ένα κομμάτι χαρτί λέξεις για να μοιραστούν τα συναισθήματά τους, να περιγράψουν τις δυσκολίες στην πατρίδα τους, να δώσουν τις ευχές και τις ευχαριστίες τους, να εκφράσουν τις ελπίδες και τα όνειρα τους.
Έχοντας την ανάγκη να συστηθούν, να συνεισφέρουν, να συμπεριληφθούν, να δείξουν ότι δεν είναι απλά ένας αριθμός αλλά μια προσωπικότητα με χαρίσματα, ικανότητες, διάθεση για προσφορά, για συμπερίληψη, για δημιουργία. Θυμάμαι με τι ενθουσιασμό επέλεγαν τις φωτογραφίες για να παρουσιάσουν το σπίτι τους, το γραφείο που διάβαζαν, το τραπεζάκι με την κούπα που έπιναν τον καφέ τους, τις γλάστρες με τους βασιλικούς στην αυλή, το ποδήλατό τους… Να περιγράψουν τις εικόνες που πρωτοαντίκρισαν όταν έφθασαν, τον γαλανό ουρανό κι εκείνο το αίσθημα της ελευθερίας και της ασφάλειας που ένιωσαν.
Μοιράσου το στο Facebook Μοιράσου το στο Twitter
