Γενεύη – Οι αθλητές με αναπηρία συναγωνίζονται για τη δόξα στους Παραολυμπακούς Αγώνες από το 1960. Αυτό το καλοκαίρι όμως, είναι η πρώτη φορά που θα συμμετέχουν στους Αγώνες του Ρίο παραολυμπιακοί αθλητές που έχουν ζήσει μία επιπλέον πρόκληση, αυτή του αναγκαστικού εκτοπισμού από την πατρίδα τους. Η συμμετοχή τους […]
Γενεύη – Οι αθλητές με αναπηρία συναγωνίζονται για τη δόξα στους Παραολυμπακούς Αγώνες από το 1960. Αυτό το καλοκαίρι όμως, είναι η πρώτη φορά που θα συμμετέχουν στους Αγώνες του Ρίο παραολυμπιακοί αθλητές που έχουν ζήσει μία επιπλέον πρόκληση, αυτή του αναγκαστικού εκτοπισμού από την πατρίδα τους. Η συμμετοχή τους θα γίνει με την Ανεξάρτητη Παραολυμπιακή Ομάδα.
Οι αθλητές αυτοί, που κατάγονται από τη Συρία και το Ιράν, ακολουθούν τα βήματα της Ολυμπιακής Ομάδας Προσφύγων. Των δέκα αθλητών που αν και δεν κέρδισαν μετάλλια, άφησαν ιστορία στους θερινούς Ολυμπιακούς του 2016, αντιπροσωπεύοντας το κουράγιο και την επιμονή των προσφύγων και αναγκαστικά εκτοπισμένων σε όλο τον κόσμο, ένας πληθυσμού που ξεπερνάει πλέον τα 65 εκατομμύρια.
Σας καλούμε να γνωρίσετε τους αθλητές που θα συμμετέχουν σε λίγες μέρες, στις 7 Σεπτεμβρίου, στους Παραολυμπιακούς Αγώνες, μεταφέροντας ένα μήνυμα ελπίδας και έμπνευσης όχι μόνο για τα εκατομμύρια των εκτοπισμένων ανθρώπων με αναπηρία σε όλο τον κόσμο αλλά και για όλους τους ανθρώπους, όπου και αν βρίσκονται.
Ο Ibrahim Al-Hussein μεγάλωσε στην πόλη Deir ez-Zor της Συρίας. Ως παιδί συνήθιζε να κολυμπά στον Ευφράτη ποταμό. H φημισμένη κρεμαστή γέφυρα της πόλης ήταν το σημείο αφετηρίας και ο βατήρας του. Ο πατέρας του, προπονητής κολύμβησης ο ίδιος, προπονούσε τον Ibrahim και πολλά από τα 13 αδέρφια του, που σημείωναν νίκες σε τοπικούς και εθνικούς αγώνες κολύμβησης. Αλλά η καριέρα του στην κολύμβηση διακόπηκε απότομα όταν ξέσπασε ο πόλεμος στη Συρία και οι συγκρούσεις έφτασαν στην περιοχή του.
Μία μέρα το 2013 ο Ibrahim έτρεξε να βοηθήσει έναν φίλο του που χτυπήθηκε από βόμβα με αποτέλεσμα να τραυματιστεί και ο ίδιος. Έχασε το κάτω μέρος του δεξιού ποδιού του, από τη μέση της γάμπας και κάτω. Έτσι, διέφυγε στην Τουρκία, όπου πέρασε περίπου έναν χρόνο αναρρώνοντας. “Μετά τον τραυματισμό μου ήμουν περιορισμένος στο σπίτι. Ήταν πολύ δύσκολο να μην μπορώ να κάνω τίποτα”, αναφέρει. Κατά τη διάρκεια του χρόνου αυτού ο Ibrahim αφιερώθηκε στο να μπορέσει να περπατήσει πάλι. Το 2014 μπήκε σε ένα φουσκωτό και πέρασε στην Ελλάδα, όπου ζει από τότε.
Μετά τον τραυματισμό του ο Ibrahim νόμισε ότι δεν θα κολυμπήσει ποτέ ξανά, πόσο μάλλον σε διεθνές αγωνιστικό επίπεδο. Ώσπου όλα άλλαξαν. “Μετά από 22 χρόνια προπόνησης, το όνειρό μου επιτέλους έγινε πραγματικότητα”, μας λέει. “Μερικές φορές πέφτω στο κρεβάτι το βράδυ και είμαι τόσο ευτυχισμένος που κλαίω”. Στους Παραολυμπιακούς Αγώνες ο Ibrahim θα αγωνιστεί στα 50 μέτρα και 100 μέτρα ελεύθερο στην κατηγορία S10, μία από τις δέκα κατηγορίες ανάλογα με το βαθμό αναπηρίας του κάθε αθλητή. Η συμμετοχή του στους Αγώνες έρχεται σε λιγότερο από ένα χρόνο από τότε που άρχισε να κολυμπάει πάλι τον περασμένο Οκτώβριο, μετά από ένα διάλειμμα πέντε χρόνων.
Tον Απρίλιο ο Ibrahim είχε κρατήσει την Ολυμπιακή Φλόγα κατά τη διαδρομή της στην Ελλάδα μέσα από το κέντρο φιλοξενίας προσφύγων στον Ελαιώνα. Ήταν μία συμβολική κίνηση αλληλεγγύης με τους πρόσφυγες του κόσμου, σε μια εποχή που ο πόλεμος και οι συρράξεις έχουν αναγκάσει 65 εκατομμύρια ανθρώπους, έναν αριθμό άνευ προηγουμένου , να εγκαταλείψουν τις εστίες τους.
Μόλις πρόσφατα όμως ήταν που έμαθε ότι θα ταξιδέψει και ο ίδιος στο Ρίο για να συμμετάσχει ως κολυμβητής στους Παραολυμπιακούς Αγώνες. “Όταν κατάλαβα ότι θα πάρω μέρος στους Αγώνες ήμουν τόσο χαρούμενος που δεν μπορούσα να σταθώ ούτε στιγμή”, περιγράφει ο Ibrahim. “Ήθελα να κοιμηθώ και δεν μπορούσα. Ήταν ένα υπέροχο συναίσθημα.”
Στην Αθήνα ο Ibrahim προπονείται με μία ελληνική ομάδα αθλητών με αναπηρία. Εκτός πισίνας περπατάει με προσθετικό μέλος, δωρεά ενός ιδιώτη γιατρού στην Ελλάδα. Οι επιδόσεις του απέχουν μόλις λίγα δευτερόλεπτα από τους καλύτερους χρόνους που έφτανε όταν είχε και τα δύο πόδια του. Αλλά αυτό δεν τον σταματάει από το να προσπαθεί συνεχώς για κάτι καλύτερο. Όπως λέει ο ίδιος, ο μεγαλύτερος αντίπαλος είναι ο ίδιος του ο εαυτός.
“Είναι αδύνατο να περιγράψω την τιμή που αισθάνομαι”, λέει. “Τώρα το μόνο που σκέφτομαι είναι πώς θα κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ για να φτάσω το στόχο μου”.
Ο Shahrad Nasajpour, ένας Ιρανός που πήρε άσυλο στις ΗΠΑ, είναι το άλλο μέλος της ομάδας. Θα πάρει μέρος στους Παραολυμπιακούς Αγώνες με το άθλημα της δισκοβολίας. Ως αθλητής με εγκεφαλική παράλυση συμμετέχει στην κατηγορία F37. Δεν θέλησε να μοιραστεί την ιστορία του για προσωπικούς λόγους και τώρα επικεντρώνεται στο πώς θα τελειοποιήσει την τεχνική του ενόψει των Αγώνων.
* Η Tania Karas με ανταπόκριση από την Αθήνα συνέβαλε στην ιστορία.
Μοιράσου το στο Facebook Μοιράσου το στο Twitter
