Ο Βενεζουελάνος γιατρός Σάμουελ, 27 ετών, διέφυγε στο Εκουαδόρ το 2018 όπου τώρα φροντίζει ντόπιους και Κολομβιανούς πρόσφυγες κατά τη διάρκεια της πανδημίας. © UNHCR/Jaime Giménez
Πρόσφατα ανακοινώσαμε ότι ένας αριθμός ανθρώπων άνευ προηγουμένου αναγκάστηκε να ξεριζωθεί από τα σπίτια του. Περισσότεροι από 82,4 εκατομμύρια άνδρες, γυναίκες και παιδιά είδαν τη ζωή τους να έρχεται τα πάνω κάτω εξαιτίας του πολέμου, της βίας και των διώξεων. Ενώ εμείς οι υπόλοιποι περάσαμε το μεγαλύτερο μέρος της περασμένης χρονιάς μέσα στο σπίτι μας για να μείνουμε ασφαλείς, εκείνοι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους για να μείνουν ζωντανοί.
Καθώς οι παγκόσμιοι ηγέτες δείχνουν να μην μπορούν ή να μη θέλουν να διασφαλίσουν συνθήκες ειρήνης, όλο και περισσότεροι εκτοπισμένοι άνθρωποι πληρώνουν το τίμημα. Μόνο τα τελευταία τρία χρόνια, σχεδόν ένα εκατομμύριο παιδιά γεννήθηκαν στην εξορία. Ποιο θα είναι το μέλλον τους; Τι ευκαιρίες θα έχουν για να αξιοποιήσουν τις δυνατότητές τους;
Η Παγκόσμια Ημέρα Προσφύγων θα πρέπει να χρησιμεύει ως μια δυνατή υπενθύμιση προς τους πολιτικούς για την ανάγκη που υπάρχει να κάνουν πολλά περισσότερα για την πρόληψη και την επίλυση των συγκρούσεων και των κρίσεων. Για την επιτακτική ανάγκη να παρέχουν προστασία σε όλους τους ανθρώπους ανεξάρτητα από τη φυλή τους, την εθνικότητά τους, τις πεποιθήσεις τους ή άλλα χαρακτηριστικά τους. Την ανάγκη να υψώνουν τη φωνή τους ενάντια στην αδικία και να την καταπολεμούν, αντί να υποδαυλίζουν τις διαμάχες και να υποθάλπουν το μίσος. Να δράσουν αποφασιστικά για να βρουν ρεαλιστικές και μόνιμες λύσεις απέναντι στις κρίσεις αντί να επιρρίπτουν ευθύνες σε άλλους ή να στοχοποιούν τα θύματα.
Με πολύ απλά λόγια, οι ηγέτες πρέπει να αυξήσουν τις προσπάθειες και να συνεργαστούν για να βρουν λύσεις στις σημερινές παγκόσμιες προκλήσεις.
Κι όμως, η Παγκόσμια Ημέρα Προσφύγων είναι επίσης μια ευκαιρία να τιμήσουμε τη δύναμη των προσφύγων. Των ανθρώπων που έχουν χάσει τα πάντα και παρ’ όλα αυτά συνεχίζουν, φέροντας συχνά τις ορατές αλλά και αόρατες πληγές του πολέμου, των διώξεων και την αγωνία της εξορίας.
Τους τελευταίους μήνες, μια περίοδο όπου κυριαρχεί η πανδημία, είδαμε ότι οι πρόσφυγες – ενώ χρειάζονται, αξίζουν και έχουν το δικαίωμα σε διεθνή προστασία, ασφάλεια και στήριξη – προσφέρουν επίσης ο ένας στον άλλον, καθώς και στις κοινότητες υποδοχής τους.
Όταν τους δίνεται η δυνατότητα, τρέχουν στην πρώτη γραμμή στην ανταπόκριση απέναντι στον COVID-19 ως γιατροί, νοσοκόμοι, υπεύθυνοι καθαριότητας, μέλη ανθρωπιστικών οργανώσεων, φροντιστές υγείας, καταστηματάρχες, εκπαιδευτικοί, αναλαμβάνουν πολλούς άλλους ρόλους, παρέχοντας ουσιαστικές υπηρεσίες στο πλαίσιο της συλλογικής προσπάθειας για την καταπολέμηση του ιού. Είδαμε τους ίδιους αλλά και τις κοινότητες που τους φιλοξενούν να μοιράζονται ανιδιοτελώς τους ελάχιστους διαθέσιμους πόρους και να βοηθούν όσους βρίσκονται σε μεγαλύτερη ανάγκη.
Τον επόμενο μήνα, θα τους δούμε σε μια άλλη αρένα να δείχνουν πόσα μπορούν να καταφέρουν εάν συμπεριληφθούν στην κοινωνία και εάν τους δοθούν οι ίδιες δυνατότητες με όλους τους υπόλοιπους: οι πρόσφυγες αθλητές θα πλησιάσουν στη γραμμή εκκίνησης για να διαγωνιστούν με τους καλύτερους αθλητές του κόσμου στους Ολυμπιακούς του Τόκυο.
Έτσι, την Παγκόσμια Ημέρα Προσφύγων, καθώς θα κάνουμε μια παύση για να εκφράσουμε την αλληλεγγύη μας με τους πρόσφυγες στις κοινότητές μας και σε όλο τον κόσμο, ελπίζω ο καθένας από εμάς επίσης να αναγνωρίσει και να θαυμάσει την όρεξη, την αποφασιστικότητα και τη συνεισφορά όσων αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις εστίες τους. Οι συνάδελφοί μου και εγώ έχουμε το προνόμιο να βλέπουμε με τα μάτια μας την επιμονή τους και τα επιτεύγματά τους σε καθημερινή βάση, και το γεγονός αυτό – ιδίως σήμερα – θα πρέπει να αποτελεί πηγή έμπνευσης για όλους, παντού.
Μοιράσου το στο Facebook Μοιράσου το στο Twitter
