«Ο πόλεμος διέλυσε τη χώρα μας και τις ζωές μας. Ήταν μια πάρα πολύ δύσκολη απόφαση να βάλω τα παιδιά μου σε μια βάρκα – στη βάρκα του θανάτου. Όμως έπρεπε να φύγουμε, για να γλιτώσουμε από τις βόμβες και για να δώσουμε στα παιδιά μας ένα καλύτερο μέλλον.»
Κανείς δεν θέλει να ζει με το φόβο. Κανείς δεν θέλει να νιώθει κατατρεγμένος και να παλεύει για λίγη ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Κι όμως, υπάρχουν συνάνθρωποί μας για τους οποίους το δικαίωμα σε ένα μέλλον χωρίς φόβο δεν είναι δεδομένο. Άνθρωποι σαν τον Malek και την οικογένειά του, που αναγκάστηκαν να ξεριζωθούν αναζητώντας ελπίδα κι ένα μέρος που να μπορούν να αποκαλούν σπίτι.
Άνθρωποι, σαν κι εμάς…
Για όλους αυτούς τους ανθρώπους που αναζητούν ασφάλεια, η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες εδώ και 70 χρόνια έχει αποστολή να παρέχει προστασία προσφέροντας σε εκατομμύρια πρόσφυγες παγκοσμίως τη δυνατότητα να ξεκινήσουν μια νέα ζωή.
Το 2015, η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες σε συνεργασία με την Ελληνική κυβέρνηση, ξεκίνησε την υλοποίηση του Πρoγράμματος Στέγασης ESTIA στην Ελλάδα, παρέχοντας στήριξη σε περισσότερους από 70.000 ανθρώπους, με τη βοήθεια Δήμων, καθώς και εθνικών και διεθνών Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων, με τη συγχρηματοδότηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το 2021, το Υπουργείο Μετανάστευσης και Ασύλου αναλαμβάνει πλήρως τη διαχείρισή του. Σήμερα, περισσότεροι από 20.000 αιτούντες άσυλο είναι οι νέοι μας γείτονες σε ενοικιαζόμενα διαμερίσματα σε 21 πόλεις της Ελλάδας. Ζώντας μέσα στις πόλεις, οι άνθρωποι μπορούν πιο ομαλά να έχουν πρόσβαση σε υπηρεσίες, στην εκπαίδευση, αλλά και σταδιακά στην αγορά εργασίας. Ώστε να μπορούν να ξαναγίνουν ενεργά μέλη της κοινότητάς τους.
Όπως επιθυμεί και ο Safar, που διατηρούσε ένα μικρό ραφείο στο Ιράκ για 25 χρόνια, πριν αναγκαστεί να τα αφήσει όλα πίσω του. Μαζί με την οικογένειά του βρήκαν καταφύγιο στην πόλη των Τρικάλων, όπου η δημοτική αναπτυξιακή εταιρεία e-Trikala συντονίζει το πρόγραμμα στέγασης ΕSTIA. Εκεί, ξεκίνησε να φτιάχνει εθελοντικά μάσκες προστασίας από τον COVID-19 για την τοπική κοινότητα, αλλά και ολόσωμες στολές για το προσωπικό της e-Trikala.
«Θυμάμαι τον πατέρα μου να λέει: Να βοηθάμε ανθρώπους, να γεμίζει η καρδιά μας. Έτσι νιώθω κι εγώ. Οι κάτοικοι των Τρικάλων μάς σέβονται και μας αγαπούν. Φροντίζουν και νοιάζονται για εμάς. Έτσι κι εμείς, νιώθουμε την ανάγκη να πούμε ευχαριστώ για όλα όσα έχουν κάνει για εμάς. Μέσα από τη δουλειά μου, θέλω να βοηθήσω αυτούς τους ανθρώπους.»
Zώντας μέσα σε πόλεις, οι άνθρωποι αναπτύσσουν αληθινούς δεσμούς. Ανακαλύπτουν μια οικογένεια, εκεί που δεν γνώριζαν ότι υπήρχε.
«Μου αρέσει πολύ να πηγαίνω στην παιδική χαρά με την tete (γιαγιά στα αραβικά), να κάνω κούνια και τραμπάλα. Εκεί γνώρισα πολλά παιδιά της γειτονιάς και έχουμε γίνει φίλοι!», λέει η 8χρονη Alisar, που ζει με τους γονείς και τις αδερφές της στο Ηράκλειο της Κρήτης.
Η καινούργια γιαγιά και γειτόνισσα των παιδιών, η 85χρονη κυρία Κίτσα, εξηγεί τη σημασία της αλληλεγγύης στην πράξη :
«Πονάω για όσα έχουν περάσει και προσπαθώ να τους βοηθήσω. Κανείς δεν ξέρει πώς τα φέρνει η ζωή. Αυτοί οι άνθρωποι δεν περίμεναν να ξεριζωθούν. Αύριο, μπορεί να βρεθούμε εμείς στη θέση τους και να χρειαστεί να αφήσουμε τον τόπο μας. Είναι χρέος μας να συμπαραστεκόμαστε σε όποιον το έχει ανάγκη.»
Γιατί το να είμαστε άνθρωποι είναι ο πραγματικός μας προορισμός.
Δείτε περισσότερα: http://estia.unhcr.gr/
Μοιράσου το στο Facebook Μοιράσου το στο Twitter
