© UNHCR/Despoina Anagnwstou
«Πριν από τέσσερα χρονιά ένοπλοι χτυπήσαν την πόρτα του σχολείου μας και μας ανακοίνωσαν ότι τα κορίτσια απαγορεύεται να πηγαίνουν σχολείο ενώ τα αγόρια έπρεπε να επιστρατευθούν».
Η δεκατετράχρονη Αyat από τη Συρία ζούσε για χρόνια μέσα στη βία και τον κίνδυνο μέχρι η οικογένειά της να αποφασίσει να εγκαταλείψει την πατρίδα της.
Η ζωή στη σκηνή στο κέντρο υποδοχής στο Βαθύ της Σάμου οπού ζει για περισσότερο από ένα χρόνο μαζί με τα επτά αδέρφια και τους γονείς της, αιτούντες άσυλο, δεν είναι εύκολη. «Το χειμώνα υποφέρουμε από το κρύο και το καλοκαίρι δεν μπορούμε ούτε να φάμε από τη ζέστη».
Παρά τις δυσκολίες αντλεί δύναμη από τα μαθήματα τυπικής εκπαίδευσης που πρόσφατα ξεκίνησε να παρακολουθεί αλλά και από το γράψιμο. Η αγάπη της για τη συγγραφή γεννήθηκε στο κέντρο μη τυπικής εκπαίδευσης που λειτουργεί στη Σάμο από την Praksis με τη στήριξη της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, όταν η δασκάλα της διάβασε την ιστορία ενός κοριτσιού.
Όνειρο της Ayat είναι να γίνει μηχανικός και μέσα από τα γραπτά της να δώσει φωνή στους πολύπαθους ανθρώπους της Συρίας.
Μου είπαν είσαι καλά. Ποια είμαι εγώ;
Και εγώ είμαι αυτή που δεν αναγνωρίζει τη θλίψη από τη χαρά.
Ήθελα να μάθω τη γραφή όμως το μολυβί μου ήταν δεμένο με αλυσίδες.
Αναρωτήθηκα ποσό καιρό ακόμα θα συνεχίσω να ζω έτσι.
Και έκλαψαν τα μάτια μου όπως κλαίνε τα σύννεφα όταν μαζεύονται.
Ευχήθηκα να ζήσω μια ζωή ελευθερίας αλλά έζησα μια ζωή στον πόλεμο.
Και ζωγράφισα τη ζωή μου στις πέτρες και έκλαψα οδυνηρά.
Και τα μάτια μου δάκρυσαν τόσο πολύ που έχασαν την όραση τους σαν την εγκλωβισμένη μου ψυχή.
Ήθελα τα μάτια μου να τη δουν μα εξαφανίστηκαν και αυτά.
Έγραψα αυτά που βλέπω παρόλο που δεν ξέρω να γράφω.
Και έγραψα για αυτούς που βλέπουν και δεν μπορούν να ακούσουν.
Και μου λένε παρόλα αυτά είσαι καλά.
Και ξαναρωτώ ποια είμαι εγώ;
Είμαι εδώ, είμαι εδώ, δεν με βλέπεις;
Είμαι απλά ένα παιδί και φωνάζω, δεν με ακούς;
Παρόλο που είμαι μικρή,
Η πληγή μέσα μου μεγαλώνει.
Προσπαθώντας να πραγματοποιήσω το όνειρό μου,
Με έχουν ξεχάσει;
Δεν είμαι παρά ένα παιδί, κανένα άλλο πλάσμα.
Νιώθοντας κενή σαν νεκρή, γιατί συνεχίζω να υποφέρω σ’ αυτή τη ζωή;
Μένοντας σε μια φρικτή σκηνή,
Γιατί συνεχίζεται να μου συμπεριφέρεστε σαν παράσιτο;
Το καλοκαίρι ζεσταίνομαι υπερβολικά,
Το χειμώνα υποφέρω από το κρύο,
Διερωτώμαι είμαι πραγματικά εγώ η κάποιος άλλος;
Έχοντας ήδη αντιμετωπίσει την σκληρότητα των προηγουμένων χειμώνων, κατέληξα να είμαι εγώ ο χειμώνας.
Αντιμετωπίζοντας αμέτρητες δυσκολίες.
Απέδρασα από το να είμαι χωρίς σπίτι, καταλήγοντας να είμαι ξένη σε μια ξένη γη.
Σε μια προσπάθεια να βρω κάποιον να με καταλάβει, έστω και για λίγα δευτερόλεπτα.
Και έγινα ένα ανήμπορο παιδί, υποφέροντας ακόμα.
Δεν ζητώ τίποτα πάρα την παιδική μου αθωότητα.
Τι νομίζετε, αξίζει να υποφέρεις για όλα αυτά;
Μοιράσου το στο Facebook Μοιράσου το στο Twitter
