Οι τραγικές εικόνες από τη Λέσβο τις τελευταίες μέρες έχουν κατακλύσει τα δελτία ειδήσεων σε όλο τον κόσμο. Το Κέντρο Υποδοχής και Ταυτοποίησης στη Μόρια έχει σχεδόν ολοκληρωτικά καταστραφεί και μαζί δοκιμάζεται για άλλη μια φορά όλο το νησί: κάτοικοι, πρόσφυγες και μετανάστες. Οι δώδεκα χιλιάδες αιτούντες άσυλο που έμεναν […]
Εικόνα από το Κέντρο Υποδοχής και Ταυτοποίησης στη Μόρια μετά τις φωτιές που ξέσπασαν από τις 8 ως τις 10 Σεπτεμβρίου. © UNHCR
Οι τραγικές εικόνες από τη Λέσβο τις τελευταίες μέρες έχουν κατακλύσει τα δελτία ειδήσεων σε όλο τον κόσμο. Το Κέντρο Υποδοχής και Ταυτοποίησης στη Μόρια έχει σχεδόν ολοκληρωτικά καταστραφεί και μαζί δοκιμάζεται για άλλη μια φορά όλο το νησί: κάτοικοι, πρόσφυγες και μετανάστες. Οι δώδεκα χιλιάδες αιτούντες άσυλο που έμεναν στο κέντρο, οι μισοί ανάμεσά τους γυναίκες και παιδιά, βρέθηκαν ξανά στο δρόμο.
Ένα εκατομμύριο πρόσφυγες και μετανάστες πέρασαν από τις ακτές των νησιών του Αιγαίου αναζητώντας ασφάλεια στην Ευρώπη από το 2015. Οι ελληνικές κοινωνίες γνωρίζουν ότι ο ξεριζωμός δεν είναι κάτι που έχει τέλος και αρχή, θα υπάρχει όσο υπάρχουν οι συνθήκες που ξεριζώνουν τους ανθρώπους: πόλεμοι, βία, ανελευθερία, ακραία φτώχεια και φυσικές καταστροφές. Πέντε όμως χρόνια μετά την κρίση υποδοχής των προσφύγων στην Ευρώπη, όλοι γνωρίζουν επίσης, ότι όσο αφήνεται μια τοπική κοινωνία να επωμιστεί ένα δυσανάλογο βάρος, χωρίς συντονισμένες και μακροπρόθεσμες πολιτικές και με περιορισμένο επιμερισμό της ευθύνης, διαιωνίζεται απλά ένα πρόβλημα. Και αυτό αφορά εξίσου τους πρόσφυγες που εγκλωβίζονται σε μια αβεβαιότητα, όσο και τις τοπικές κοινωνίες που νιώθουν ένα αυξανόμενο αίσθημα εγκατάλειψης και αδιεξόδου.
Στις στάχτες της Μόριας, το διακύβευμα δεν είναι μόνο πώς θα εξασφαλιστούν άμεσα τα στοιχειώδη για όσους επλήγησαν. Οι οργανώσεις που βρισκόμασταν ήδη στο πεδίο σπεύσαμε να βοηθήσουμε το έργο των αρχών για να βρεθούν επείγουσες λύσεις. Η μεταφορά των 400 ασυνόδευτων παιδιών της Μόριας στην ενδοχώρα έγινε την ίδια μέρα. Σε αυτό το παράδειγμα άμεσης ανταπόκρισης και πολιτικής βούλησης μπορούμε να δούμε την αναγκαία αλλαγή να συμβαίνει.
Ναι, η κόπωση και τα προβλήματα στις κοινωνίες των νησιών του Αιγαίου είναι υπαρκτά και μακροχρόνια. Χρειάζεται περισσότερη και έμπρακτη στήριξη από τα κράτη μέλη της Ε.Ε., όπως έχει αποδειχτεί ότι είναι εφικτό μέσα από το πρόγραμμα μετεγκατάστασης ασυνόδευτων και πολύ ευάλωτων παιδιών. Χρειάζεται όμως και σύνεση και ψυχραιμία σε τοπικό, εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο και μια διάθεση να εξασφαλιστούν λύσεις. Οι λύσεις δεν μπορούν να βρεθούν στη βία, τις ξενοφοβικές κραυγές και την πολιτική εκμετάλλευση. Οι λύσεις χρειάζονται ανάληψη ευθύνης και προσπάθεια για αλλαγή προκειμένου να μην διαιωνίζονται τα αδιέξοδα. Θα πρέπει να συνεχιστεί η αποσυμφόρηση των δομών στα νησιά, να εξασφαλιστεί η ασφάλεια, η προστασία και η υγεία για όλους τους κατοίκους τους και να εδραιωθούν διαδικασίες ασύλου, υποδοχής και ένταξης των προσφύγων.
Όταν χιλιάδες οικογένειες βρίσκονται στους δρόμους, έχοντας χάσει τα λιγοστά τους υπάρχοντα στο μέσο μιας πανδημίας που μας πλήττει όλους, το ερώτημα δεν είναι μόνο αν και πού θα στηθούν οι σκηνές που θα τους στεγάσουν. Το διακύβευμα είναι αν θα αφήσουμε στις στάχτες να χαθεί η ίδια η αξία της ζωής, η ελπίδα και η ανθρωπιά, που οι κάτοικοι της Λέσβου έχουν τόσο περήφανα τιμήσει μέσα στο χρόνο συγκινώντας έναν ολόκληρο κόσμο.
Philippe Leclerc, Αντιπρόσωπος, Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες στην Ελλάδα
Άρθρο γνώμης που φιλοξενήθηκε στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ το Σάββατο, 12 Σεπτεμβρίου 2020.
Μοιράσου το στο Facebook Μοιράσου το στο Twitter
