Ο Raber , 29 ετών, Κούρδος από το βόρειο Ιράκ, ζει στην Κύπρο ως αναγνωρισμένος πρόσφυγας από τότε που εγκατέλειψε την πατρίδα του, λόγω της βίας στο βόρειο Ιρακ καθώς και των διακρίσεων που αντιμετώπιζε λόγω της αναπηρίας του. © UNHCR Cyprus/Sebastian Rich
Ο Raber εγκατέλειψε την πατρίδα του το 2018, λόγω της βίας καθώς και των διακρίσεων που αντιμετώπιζε λόγω της αναπηρίας του.
«Η ζωή είναι πολύ δύσκολη στη χώρα μου για άτομα με αναπηρίες. Πήγαινα στο σχολείο, αλλά όταν η μητέρα μου πέθανε, έπρεπε να σταματήσω γιατί η οικογένεια μου δεν μπορούσε πια να με στηρίζει. Η κατάσταση έγινε πιο δύσκολη όταν οι φονταμενταλιστές πήραν τον έλεγχο στο βόρειο Ιράκ.»
Στην Κύπρο ένιωσε ότι η ζωή του άρχισε να μπαίνει σε μια κανονική πορεία. Μόλις ένα μήνα μετά την υποβολή της αίτησης ασύλου αναγνωρίστηκε ως πρόσφυγας, ενώ παράλληλα άρχισε να παρακολουθεί μαθήματα Ελληνικών και να κάνει σχέδια για το μέλλον. Επιθυμία και στόχος του είναι να συνεχίσει το σχολείο και να πάρει απολυτήριο δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης.
Βρήκα τον εαυτό μου μέσα από τον αθλητισμό.
Εν τω μεταξύ, άρχισε να προπονείται στο στίβο μέσω ενός αθλητικού προγράμματος για άτομα με αναπηρίες. Έτσι γνώρισε και τον προπονητή του, Πέτρο Μάντη.
«Είμαι ευγνώμων για την αγάπη και την υποστήριξη που έλαβα από πολλές ΜΚΟ αμέσως μετά την άφιξή μου στην Κύπρο. Και ήταν η κυρία Ντολόρες της ΜΚΟ, AGAPI στη Λεμεσό που με έφερε σε επαφή με τον κ. Πέτρο,» λέει ο Raber.
«Είχαμε την πρώτη μας συνάντηση σε κάποιο καφέ στη Λευκωσία όπου ετοιμάσαμε μαζί το πρόγραμμα προπονήσεων,» θυμάται ο κ. Μάντης που αργότερα βοήθησε τον Raber να μετακομίσει σε διαμέρισμα στη Λευκωσία.
«Έζησα τον πόλεμο του 1974 κι έγινα πρόσφυγας μέσα στην ίδια μου τη χώρα. Τον ένιωθα τον Raber. Και γίναμε πολύ καλοί φίλοι και του είπα για ό,τι με χρειάζεται να επικοινωνεί μαζί μου οποιαδήποτε ώρα.»
«Το να βοηθώ ανθρώπους που το έχουν ανάγκη, μέσω του αθλητισμού αλλά και με όποιο άλλο τρόπο μπορώ, μού δίνει ηθική ικανοποίηση και χαίρομαι που ο Raber έχει ενδυναμωθεί μέσω του προγράμματος και εύχομαι σύντομα ν’αρχίσουμε ξανά τις προπονήσεις.»
Πράγματι, ο αθλητισμός δίνει στο Raber θάρρος και ελπίδα, μια αίσθηση κατεύθυνσης. Με ιδιαίτερη ανυπομονησία περιμένει να αρχίσει να προπονείται ξανά.
Στο γυμναστήριο του ΓΣΠ με τον προπονητή του κ. Πέτρο Μάντη, πρόσφυγας και ο ίδιος στην ίδια του τη χώρα, ο οποίος γνώρισε τον Raber μέσω αθλητικού προγράμματος για άτομα με αναπηρίες. © UNHCR Cyprus/Sebastian Rich
Ο Raber νιώθει ασφαλής στην Κύπρο, λατρεύει να προπονείται στο στίβο και φιλοδοξεί να συμμετέχει σε αθλητικούς αγώνες. Μαθαίνει Ελληνικά και επιθυμεί να συνεχίσει το σχολείο. Παράλληλα, είναι εθελοντής και νιώθει ικανοποίηση όταν βοηθά πρόσφυγες και αιτητές ασύλου που το έχουν ανάγκη. © UNHCR Cyprus/Sebastian Rich
Ο αθλητισμός δίνει στο Raber θάρρος και ελπίδα, μια αίσθηση κατεύθυνσης. Αδημονεί να ξαναρχίσει το προπονητικό του πρόγραμμα όταν τελιώσει η πανδημία. © UNHCR Cyprus/Sebastian Rich
«Βρήκα τον εαυτό μου μέσα από τον αθλητισμό,» αναφέρει ο Raber. «Ήταν υπέροχο που μπορούσα, πριν από την πανδημία, να προπονούμαι στο ΓΣΠ, στο στίβο και στο γυμναστήριο, δύο φορές την εβδομάδα. Με βοήθησε πάρα πολύ αυτό.»
«Έχω φυσικά, όνειρα, να συμμετέχω σε αθλητικές διοργανώσεις. Αλλά αυτό θα πρέπει να περιμένει έως ότου τελειώσει η πανδημία.»
Και ο κ. Πέτρος, δεν μπορούσε να συμφωνήσει περισσότερο. «Η άσκηση είναι ιδιαίτερα σημαντική για το σώμα και το μυαλό, για την ψυχολογία κάθε ατόμου. Είναι σημαντικό να βγαίνει κανείς από το σπίτι, να προπονείται σε αθλητικό χώρο, να γνωρίζει και να συναναστρέφεται με άλλους αθλητές.»
Έζησα τον πόλεμο του 1974 κι έγινα πρόσφυγας μέσα στην ίδια μου τη χώρα. Τον ένιωθα τον Raber. Και γίναμε πολύ καλοί φίλοι και του είπα για ό,τι με χρειάζεται να επικοινωνεί μαζί μου οποιαδήποτε ώρα.
Η πανδημία μπορεί να έχει αναστείλει το αθλητικό πρόγραμμα του Raber, όχι όμως την επιθυμία του να ζήσει. Αντλεί δύναμη και κουράγιο μέσω της μάθησης και του εθελοντισμού.
Συνεχίζει να παρακολουθεί διαδικτυακά μαθήματα Ελληνικών και εργάζεται ως εθελοντής. Ο Raber βασίζεται για την ώρα σε κρατική πρόνοια, αλλά έχει την ανθεκτικότητα, τη δύναμη και τη δυνατότητα βιοπορισμού.
«Πολλοί άνθρωποι με καλούν για να τους βοηθήσω στη μετάφραση όταν για παράδειγμα πηγαίνουν στο νοσοκομείο ή σε άλλες δημόσιες υπηρεσίες. Με τον ίδιο τρόπο που στάθηκα τυχερός όταν γνώρισα τον κ. Πέτρο και άλλους γενναιόδωρους ανθρώπους, ήρθε τώρα η σειρά μου να προσφέρω κι εγώ τη βοήθειά μου σε αιτητές ασύλου και πρόσφυγες που τη χρειάζονται. Εκτός από ηθικό καθήκον, νιώθω ευτυχής όταν βοηθώ ανθρώπους που έχουν ανάγκη,» λέει ο Raber με ένα ζεστό χαμόγελο.
Ο αθλητισμός επουλώνει πληγές, βοηθά στην ανάπτυξη και στην ευημερία – ειδικά των ανθρώπων που δραπετεύουν από πολέμους ή διώξεις.Η Ύπατη Αρμοστεία προωθεί την πρόσβαση των προσφύγων στον αθλητισμό και στηρίζει προγράμματα που προάγουν τον αθλητισμό. Μαζί με συνεργάτες μας και αθλητές, η Ύπατη Αρμοστεία υποστηρίζει έναν κόσμο στον οποίο όλοι οι πρόσφυγες και άλλοι βιαίως εκτοπισμένοι – με ή χωρίς αναπηρίες – να έχουν ίση πρόσβαση στον αθλητισμό και σε άλλες μορφές ένταξης.
Μοιράσου το στο Facebook Μοιράσου το στο Twitter
