Η Rema Beshtawy, 29 χρονών, Παλαιστίνια πρόσφυγας από τη Λατάκια της Συρίας, εργάζεται εθελοντικά σε μη-κερδοσκοπική εταιρεία στην Κύπρο βοηθώντας πρόσφυγες και αιτητές ασύλου. © UNHCR Cyprus/Sebastian Rich
Η Rema Beshtawy, 29 χρονών, είναι Παλαιστίνια από τη Συρία, και τα τελευταία δύο χρόνια ζει στην Κύπρο ως αιτήτρια ασύλου. Απόφοιτος Αγγλικής Λογοτεχνίας, η Rema εργαζόταν σε νηπιαγωγείο καθώς σε φροντιστήριο ως δασκάλα Αγγλικών στη Λατάκια, όμως ο πόλεμος στη Συρία την ανάγκασε ν’αναζητήσει μια ασφαλή ζωή στην Κύπρο μαζί με το γιο της, Atif και τους γονείς της.
«Ζούσαμε σε συνθήκες ασφάλειας και σταθερότητας στη Συρία. Οι γονείς μου είχαν εστιατόριο. Είχαμε μια καλή ζωή. Αλλά μετά τον πόλεμο κανείς δεν ένιωθε ασφαλής. Απαγωγές, κλοπές και δολοφονίες ήταν μέρος της καθημερινότητας. Ο πληθωρισμός και η έλλειψη βασικών αγαθών, όπως το νερό και ο ηλεκτρισμός, καθιστούσαν τη ζωή ακόμα πιο δύσκολη,» λέει η Rema.
Η Rema πάντα ονειρευόταν να συνεχίσει τις σπουδές της στο εξωτερικό, αλλά ακόμη και πριν από την Συριακή κρίση, η ανιθαγένεια ήταν εμπόδιο στην πραγματοποίηση των ονείρων της.
Όταν συνειδητοποίησε ότι δεν υπήρχε τέλος στην κρίση, πήρε την απόφαση να έρθει στην Κύπρο με τον γιο και τους γονείς της. Ο αδερφός της ζούσε ήδη στην Κύπρο.
«Η Συρία είναι τόσο κοντά στην Κύπρο και ήταν πιο ασφαλές για μένα, τον γιο μου και τους γονείς μου να έρθουμε στην Κύπρο. Ήρθαμε με αεροπλάνο στο βόρειο τμήμα και μετά περάσαμε στις ελεύθερες περιοχές,» λέει η Rema. «Η Κύπρος και η Συρία έχουν πολλές ομοιότητες – το φαγητό, όπως τα κουπέπια και το κολοκάσι, τον καιρό, για να αναφέρουμε μερικά,» προσθέτει με χαμόγελο.
Η Rema μαθαίνει Ελληνικά και απολαμβάνει να βοηθά τον γιο της, Atif, 8 χρονών, στην κατ’οίκον εργασία του. © UNHCR Cyprus/Sebastian Rich
Η Rema Beshtawy, 29 χρονών, έφυγε από τη Συρία για να αναζητήσει ασφάλεια με τη μητέρα της Sobeya, τον πατέρα της και τον μικρό της γιο. © UNHCR Cyprus/Sebastian Rich
Ο Atif, ηλικίας 8 ετών, φοιτά σε δημόσιο σχολείο στη Λευκωσία και τον βοηθούν στην κατοίκον εργασία του η μητέρα του και η γιαγιά του. © UNHCR Cyprus/Sebastian Rich
Η έλλειψη υπηκοότητας δεν εμπόδισε την 29χρονη Rema να ελπίζει και να ονειρεύεται ένα πιο ασφαλές μέλλον. © UNHCR Cyprus/Sebastian Rich
Απόφοιτος Αγγλικής Λογοτεχνίας, η Rema πάντα ονειρευόταν να συνεχίσει τις σπουδές της και ν’αποκτήσει κάποτε το δικό της σπίτι. © UNHCR Cyprus/Sebastian Rich
Η Rema αισθάνεται ασφαλής για το μέλλον του γιου της στην Κύπρο.
«Ο Atif είναι οκτώ χρονών και πηγαίνει σε δημόσιο σχολείο. Έμαθε γρήγορα Ελληνικά και σήμερα μιλά όπως τους Κύπριους,» λέει η Rema και αισθάνεται ευγνώμων που ο γιος της έχει πρόσβαση στη δημόσια εκπαίδευση στην Κύπρο.
«Είμαστε τυχεροί που δικαιούμαστε δωρεάν εκπαίδευση και θα ήθελα να ευχαριστήσω το Υπουργείο Παιδείας γι’ αυτό καθώς και τους δασκάλους που φροντίζουν και στηρίζουν το γιο μου. Ο γιος μου νιώθει ευτυχής στο σχολείο και όταν είναι ευτυχισμένος είμαι κι εγώ.»
Όταν ο Atif είναι στο σχολείο, η Rema παρακολουθεί μαθήματα Ελληνικών και εργάζεται ως εθελόντρια σε μη-κερδοσκοπική εταιρεία συμβούλων που διαχειρίζεται διάφορα προγράμματα για την ένταξη προσφύγων και μεταναστών, όπως προγράμματα εκμάθησης της γλώσσας κι επαγγελματικής κατάρτισης καθώς και προγράμματα ενημέρωσης κι ευαισθητοποίησης.
«Μου δίνεται η ευκαιρία μέσω της εθελοντικής εργασίας ν’ αποκτήσω γνώσεις και δεξιότητες, να γνωρίσω καινούργιους ανθρώπους και να βελτιώσω τις πιθανότητές μου να βρω δουλειά σε μεταγενέστερο στάδιο,» λέει η Rema.
Ο εθελοντισμός δίνει στη Rema μια αίσθηση κανονικότητας και προτρέπει και άλλους πρόσφυγες κι αιτητές ασύλου να συμμετέχουν σε τέτοιες δράσεις.
«Όταν έφτασα στην Κύπρο πριν από δύο χρόνια, συμμετείχα σε κάθε σεμινάριο και εργαστήριο που μπορούσα να βρώ ώστε να ενταχθώ στη χώρα. Έτσι, όταν απευθύνομαι σε πρόσφυγες, τους συμβουλεύω να κάνουν το ίδιο: πάρτε μέρος σε όσες περισσότερες δράσεις μπορείτε, μην χάνετε το κουράγιο σας, με επιμονή και υπομονή μπορεί να έρθουν καλύτερες μέρες.»
Η Rema νιώθει σήμερα την Κύπρο σαν στο σπίτι της και όνειρό της είναι να μπορέσει να αγοράσει το δικό της σπίτι μια μέρα. Προς το παρών όμως, οι προτεραιότητές της είναι άλλες: «Μαθαίνω τη γλώσσα και ίσως αυτό να με βοηθήσει να βρω δουλειά, να βοηθώ καλύτερα τον γιο μου στην κατοίκον εργασία του, τους γονείς μου… και ίσως στο μέλλον να καταφέρω ν’ αγοράσω ένα σπίτι.»
Μοιράσου το στο Facebook Μοιράσου το στο Twitter
