Εμπνευσμένη από την αγάπη και τη στήριξη που η ίδια έτυχε από ΜΚΟ και εθελοντές κατά τη διάρκεια των δικών της δύσκολων χρόνων, η Rehab αποφάσισε να βοηθήσει άλλους που έχουν ανάγκη.
Η Rehab Al Habrat, 37, ετών από τη Δαμασκό της Συρίας, που ζει στην Κύπρο εδώ και 18 χρόνια με τα τέσσερα παιδιά της που έχουν γεννηθεί στην Κύπρο. © UNHCR Cyprus/Sebastian Rich
Η Rehab Al Habrat, 37 ετών, από τη Δαμασκό της Συρίας, ζει στην Κύπρο εδώ και 18 χρόνια με τα τέσσερα παιδιά της, που έχουν όλα γεννηθεί στην Κύπρο. Τα τελευταία επτά χρόνια είναι ενεργό μέλος ως εθελόντρια της ΜΚΟ Caritas και πιο πρόσφατα εθελόντρια στο πρόγραμμα της Ύπατης Αρμοστείας των Ηνωμένων Εθνών για τους Πρόσφυγες Outreach Volunteer program, προσφέροντας στήριξη και συμβουλευτικές υπηρεσίες σε αιτητές ασύλου και πρόσφυγες. Στη Rehab και τα παιδιά της έχει χορηγηθεί καθεστώς συμπληρωματικής προστασίας.
Η Rehab ήταν μόλις 18 χρόνων όταν ήρθε στην Κύπρο. Ποτέ δεν πέρασε απ’ το μυαλό της ότι θα έφευγε από τη Συρία, ωστόσο όταν παντρεύτηκε ο πρώην σύζυγός της εξασφάλισε βίζα για να έρθει στην Κύπρο να εργαστεί. Τα πρώτα χρόνια στην Κύπρο ήσαν πολύ δύσκολα γι’ αυτήν, μακριά από την οικογένειά της. «Ήμουν μόλις 18 χρόνων όταν ήρθα…σε ένα διαφορετικό τόπο, διαφορετική γλώσσα, τα αγγλικά μου ήταν πολύ λίγα, μόνο όσα είχα διδαχθεί στο σχολείο, επομένως ήταν μια πραγματική πρόκληση για μένα», θυμάται.
«Όταν ξέσπασε ο πόλεμος στη Συρία, ένιωθα ενοχές επειδή εγώ ζούσα σε περιβάλλον ασφάλειας ενώ η οικογένεια μου είχε παγιδευτεί στο χάος και τη βία του πολέμου», λέει.
Η Συρία θα μένει πάντοτε φυλαγμένη στην καρδιά της και η Rehab δεν θ’ απέκλειε το ενδεχόμενο να επιστρέψει όταν η επιστροφή θα είναι ασφαλής. Τα τέσσερα παιδιά της, ωστόσο, όλα γεννημένα και μεγαλωμένα στην Κύπρο, θεωρούν την Κύπρο ως πατρίδα τους. «Η πρώτη τους γλώσσα είναι τα Ελληνικά. Μιλούν μεν Αραβικά, αλλά γνωρίζουν τη Συρία μόνο μέσω του διαδικτύου. Θα ήταν πολύ δύσκολο για τα παιδιά μου να επιστρέψουν, οπότε αυτό δεν αφορά εμένα, είναι το θέμα των παιδιών που με απασχολεί. Θέλω τα παιδιά μου να έχουν την ευκαιρία να ζήσουν με ασφάλεια στην Κύπρο.»
Στη Rehab και στα παιδιά της έχει χορηγηθεί καθεστώς συμπληρωματικής προστασίας το οποίο πρέπει να ανανεώνεται κάθε δύο χρόνια, γεγονός που προκαλεί ανασφάλεια και αναστάτωση ειδικά στα παιδιά της που γεννήθηκαν, μεγάλωσαν και πηγαίνουν σχολείο στην Κύπρο. Η απόκτηση της Κυπριακής ιθαγένειας θα μπορούσε να αποκαταστήσει το αίσθημα ανασφάλειας που βιώνει η οικογένεια, αλλά οι αυστηρές προϋποθέσεις και απαιτήσεις για τη χορήγησή της, το καθιστούν αδύνατο.
Ως μονογονιός, πρωταρχική προτεραιότητα της Rehab είναι τα παιδιά της, ωστόσο, βρίσκει πάντα το χρόνο και την ενέργεια να φροντίζει και για άλλους. Εμπνευσμένη από την αγάπη και την υποστήριξη που είχε κατά τη διάρκεια των δικών της δύσκολων χρόνων, αποφάσισε να βοηθήσει άλλους που έχουν ανάγκη. Εδώ και επτά χρόνια συνεργάζεται με την ομάδα της CARITAS στην Πάφο οργανώνοντας τάξεις εκμάθησης γλωσσών και άλλες δραστηριότητες για πρόσφυγες και μετανάστες μέσω του προγράμματος Learning Refuge και παρέχει στήριξη στην ετοιμασία και παράδοση φαγητού σε οικογένειες που έχουν ανάγκη.
Καθοδηγεί, επίσης, και υποστηρίζει τους αιτητές ασύλου και τους πρόσφυγες στις διαδικασίες που έχουν σχέση με τις υπηρεσίες ασύλου, εργασίας και το τμήμα ευημερίας, τηρώντας τους, ταυτόχρονα, ενήμερους σχετικά με προκλήσεις του συστήματος. «Μετά από τόσα χρόνια στην Κύπρο έμαθα πολλά σχετικά με τις νομοθεσίες για τους πρόσφυγες και τις διαδικασίες, όπως και για τις κυβερνητικές υπηρεσίες που παρέχουν υπηρεσίες στην Πάφο. Έτσι, λοιπόν, βοηθώ τους πρόσφυγες να υποβάλουν αίτηση στο γραφείο ευημερίας και στο τμήμα εργασίας ή να υποβάλουν αίτηση για εργασία ή τους προσφέρω βοήθεια σχετικά με τις διαδικασίες που σχετίζονται με τα νοσοκομεία. Ωστόσο, τους παραθέτω τα γεγονότα όπως έχουν, ότι δηλαδή πρόκειται για μια μακρά διαδικασία που απαιτεί υπομονή και κουράγιο.»
Ένα πράγμα είναι βέβαιο, ότι οι εμπειρίες της Rehab την έχουν κάνει πιο δυνατή και πιο ανθεκτική, ένα άτομο με όνειρα και φιλοδοξίες για τον εαυτό της. «Πάντοτε ήθελα να γίνω δικηγόρος και ελπίζω ότι μια μέρα θα μπορέσω να εκπληρώσω το όνειρό μου και να γίνω δικηγόρος με ειδικότητα σε θέματα των δικαιωμάτων των μεταναστών και των προσφύγων.»
Η Κύπρος είναι το σπίτι της για τα περισσότερα χρόνια της ενήλικης ζωής της αλλά αισθάνεται ότι οι πρόσφυγες δεν γίνονται αποδεκτοί ως ίσοι, ειδικά οι μουσουλμάνοι. Νοιώθει αποκαρδιωμένη όταν την ρωτούν γιατί δεν βγάζει την μαντίλα της μετά από τόσα χρόνια στην Κύπρο. «Την φορώ γιατί είναι επιλογή μου, όχι επειδή αναγκάστηκα να το κάνω, αλλά επειδή είναι μέρος της παράδοσης, της θρησκείας και της ταυτότητάς μου. Αυτός είναι ο εαυτός μου.»
Μοιράσου το στο Facebook Μοιράσου το στο Twitter
