Αυτή την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας (#InternationalWomensDay) και κάθε μέρα γιορτάζουμε τη δύναμη των γυναικών που έχουν εκτοπισθεί δια της βίας.
Αυτή την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας (#InternationalWomensDay) και κάθε μέρα γιορτάζουμε τη δύναμη των δια της βίας εκτοπισμένων γυναικών. Γυναίκες και κορίτσια αποτελούν περίπου το 50% των προσφύγων, εσωτερικά εκτοπισμένων και ανιθαγενών πληθυσμών παγκοσμίως.
Μας εμπνέουν οι ηγετικές τους ικανότητες, το κουράγιο τους και η ανθεκτικότητά τους.
Η Lama ήταν φοιτήτρια βιοτεχνολογίας στο Πανεπιστήμιο του Aleppo, την πόλη καταγωγής της, όταν ξέσπασε ο πόλεμος στη Συρία. Όταν κινδύνευσε να χάσει τη ζωή της από σφαίρα ελεύθερου σκοπευτή, αποφάσισε ότι η μόνη της επιλογή ήταν να φύγει και να αφήσει τα πάντα πίσω της – την οικογένειά της, τις σπουδές της και τους φίλους της.
«Μετά από δύο χρόνια συνεχών βομβαρδισμών, χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα ή νερό και κάθε μέρα η μετάβαση στο πανεπιστήμιο να γίνεται δυσκολότερη και πιο επικίνδυνη, αποφάσισα να φύγω», μας λέει η Lama.
Κάθε μέρα ρίσκαρε τη ζωή της: «Εκεί που ζούσα υπήρχαν δύο δρόμοι – ο ένας ήταν ο δρόμος των βομβαρδισμών και ο άλλος ο δρόμος των ελεύθερων σκοπευτών και κάθε μέρα έπρεπε να επιλέξω ποιον δρόμο να πάρω για να πάω στο πανεπιστήμιο.»
Μέχρι που μια μέρα, εκεί που επέστρεφε από το πανεπιστήμιο, βρέθηκε στη μέση μίας επίθεσης και μία σφαίρα από ελεύθερο σκοπευτή πέρασε ξυστά από το μάγουλό της. Αυτή ήταν η στιγμή που αποφάσισε ότι η φυγή ήταν η μόνη επιλογή.
Αρχικά κατέφυγε στο Κατάρ με τη μητέρα της και την αδερφή της για να συναντήσει τον θείο της ο οποίος εργαζόταν εκεί, με σκοπό να ολοκληρώσει τις σπουδών της σε πανεπιστήμιο της χώρας. Ωστόσο αυτό δεν κατέστη δυνατό με αποτέλεσμα να εξετάζει και άλλες επιλογές.
Κατόπιν συμβουλή ενός φίλου της, αποφάσισε να συνεχίσει τις σπουδές της στην Κύπρο, σε ένα πανεπιστήμιο στο βόρειο τμήμα. «Είχα έναν φίλο που σπούδαζε εκεί και μου είπε ότι θα μπορούσα να συνεχίσω τις σπουδές μου από το σημείο που τις διέκοψα, χωρίς να πρέπει να αρχίσω από την αρχή. Δεν υπήρχε τέτοια ευκαιρία αλλού – οι περισσότερες χώρες απαιτούσαν θεώρηση για να ταξιδέψω, διάφορα έγγραφα και ασύμφορα δίδακτρα – έτσι η επιλογή πανεπιστημίου στη βόρεια Κύπρο, η οποία τότε δεν απαιτούσε θεώρηση από τους Σύρους, ήταν η μοναδική μου ευκαιρία για να συμπληρώσω τις σπουδές μου.»
Με την οικονομική βοήθεια της οικογένειάς της, η Lama ολοκλήρωσε τις σπουδές της και πήρε πτυχίο στη Μοριακή Βιολογία και Γενετική. Ωστόσο, χωρίς τη δυνατότητα να συνεχίσει τις σπουδές της ή να εργαστεί στη βόρεια Κύπρο, ή να ταξιδέψει σε άλλη χώρα μέσω ασφαλούς και κανονικής οδού, αποφάσισε να περάσει στις ελεύθερες περιοχές και να υποβάλει αίτηση ασύλου.
Αφού περιφέρθηκε για μερικές ημέρες στην ελεύθερη Λευκωσία, υπέβαλε αίτηση ασύλου τον Οκτώβριο του 2017 και για όσο διάστημα εκκρεμούσε η εξέταση της αίτησή της διέμενε στο Κέντρο Υποδοχής Κοφίνου.
Η ζωή σε μία απομακρυσμένη δομή υποδοχής εμπεριέχει πολλές προκλήσεις για μία δραστήρια νεαρή γυναίκα όπως η Lama, αλλά ποτέ δεν έχασε το κουράγιο και την ελπίδα της. Εξάλλου, ήταν μέσω εθελοντών και φίλων στο Κέντρο Υποδοχής Κοφίνου που έμελλε να γνωρίσει και το σύζυγό της.
Ύστερα από ένα χρόνο διαμονής στο Κέντρο και αφού εξασφάλισε το καθεστώς συμπληρωματικής προστασίας, η Lama ξεκινούσε το καλοκαίρι του 2018 μία νέα ζωή στη Λευκωσία. Έκανε αίτηση και κέρδισε μια θέση σε πρόγραμμα mentoring για ενδυνάμωση γυναικών, το οποίο υλοποιείται από την EY Κύπρου, την AIPFE Κύπρου και το Cyprus Institute of Marketing. Μέσα από το πρόγραμμα αυτό, η Lama κέρδισε υποτροφία για το μεταπτυχιακό πρόγραμμα MSc στο Ψηφιακό Μάρκετινγκ του Cyprus Institute of Marketing.
Κατά τη διάρκεια του προγράμματος mentoring, ανέπτυξε την ιδέα να ξεκινήσει μία πλατφόρμα στο YouTube όπου θα μιλάει για θέματα γενετικής, βιολογίας και επιστήμης απεθυνόμενη κυρίως σε παιδιά. «Μέσα από αυτή την πλατφόρμα θέλω να μιλάω για βιολογία και γενετική διότι αγαπώ τα θέματα αυτά και θέλω να επηρεάσω νέους ανθρώπους να σπουδάσουν το αντικείμενο όπως και εγώ επηρεάστηκα από τους δασκάλους μου.»
«Όταν μοιράστηκα την ιδέα αυτή με ένα φίλο [τον οποίον γνώρισα στο Κέντρο Υποδοχής στην Κοφίνου], με έφερε σε επαφή με τον Απόστολο, έναν παραγωγό ταινιών, για να με βοηθήσει να υλοποιήσω την ιδέα.» Αμέσως μετά η Lama και ο Απόστολος άρχισαν να συζητούν την ιδέα αυτή και να γνωρίζονται καλύτερα. Μπορεί το συγκεκριμένο πρότζεκτ να μην έχει ολοκληρωθεί ακόμα, ωστόσο η Lama και ο Απόστολος ερωτεύτηκαν, παντρευτήκαν και απέκτησαν την αξιαγάπητη Aurelia.
Αν και η Κύπρος είναι τώρα η πατρίδα της, η Lama νοσταλγεί τη ζωή πριν από τον πόλεμο. «Μου λείπει πολύ η οικογένειά μου, έχω να τους δω τόσα πολλά χρόνια. Ο πατέρας μου – ο μόνος που παρέμεινε στη Συρία – η μητέρα μου και η αδερφή μου είναι στην Τουρκία, ο ένας μου αδερφός είναι στην Ισπανία και σε λίγο θα αποκτήσει μωρό ενώ ο άλλος μου αδερφός είναι στη Γερμανία.»
Ωστόσο, δεν χάνει το κουράγιο της και προσβλέπει ότι κάποια στιγμή θα μπορέσει να συναντηθεί με την οικογένειά της. Στο μεταξύ, παραμένει πλήρως απασχολημένη με τις σπουδές της, τα όνειρά της, την εθελοντική εργασία μέσω της συμμετοχής της στο πρόγραμμα εθελοντισμού της Ύπατης Αρμοστείας, και πάνω από όλα με το να είναι μία στοργική μητέρα.
Μοιράσου το στο Facebook Μοιράσου το στο Twitter