Το μέλλον της Krista και των παιδιών παραμένει μετέωρο ενόσω εκκρεμεί η εξέταση της αίτησης για άσυλο. © UNHCR Cyprus/Sebastian Rich
Μετά τη δημοσίευση ορισμένων ιστοριών Σύρων προσφύγων στην Κύπρο, συνεχίζουμε να μοιραζόμαστε τις προσωπικές ιστορίες προσφύγων και αιτητών ασύλου από άλλες χώρες ή περιοχές που ήρθαν στην Κύπρο για ασφάλεια, ειρήνη και κανονικότητα.
Μέσα από το φακό του Sebastian Rich διηγούνται τις προσωπικές τους ιστορίες – ιστορίες απώλειας και πόνου αλλά και θάρρους, επιμονής και ελπίδας.
Η Krista*, 33 ετών, ζούσε μια φυσιολογική και ευτυχισμένη ζωή στο χωριό της στο Δυτικό Καμερούν. Ιδιοκτήτρια ινστιτούτου αισθητικής ζούσε με τη μητέρα και τον πατέρα της μέχρι που έχασε τον πατέρα της.
«Εκείνη τη στιγμή ξεκίνησε ο εφιάλτης μου,» αναφέρει. Οι θείοι της την εξανάγκασαν σε γάμο με έναν άνδρα πολύ μεγαλύτερό της που θα μπορούσε να είναι ο πατέρας της, με χρηματικό αντάλλαγμα. Για έξι μήνες την κρατούσε όμηρο και την κακοποιούσε σεξουαλικά, μέχρι που μια μέρα κατάφερε να δραπετεύσει. Κατέφυγε στο Γιαουντέ, την πρωτεύουσα του Καμερούν, όπου καθημερινά ζούσε με το φόβο ότι μπορεί να την εντόπιζε ο βίαιος σύζυγος. Γνώριζε ότι η μόνη της διέξοδος ήταν η φυγή από τη χώρα.
‘Ετσι, όταν η Krista συνάντησε έναν άντρα ο οποίος της υποσχέθηκε ότι θα τη βοηθούσε να ταξιδέψει εκτός χώρας, πήρε την απόφαση. Πούλησε το μικρό οικόπεδο του πατέρα της για να πληρώσει το διακινητή που θα μετέφερε την ίδια και το γιο της σε μια ασφαλή χώρα. Της υποσχέθηκε ότι η Γαλλία θα ήταν ο τελικός προορισμός της και σκέφτηκε ότι μια νέα αρχή θα ήταν ευκολότερη σε μια χώρα όπου τουλάχιστον μιλούσε τη γλώσσα.
«Δεν είχα ακούσει ποτέ για την Κύπρο. Στη χώρα μας γνωρίζουμε κυρίως τις μεγαλύτερες χώρες όπως Γαλλία και Γερμανία.»
Τον Μάιο του 2019, η Krista που ήταν ήδη έγκυος το δεύτερο παιδί της, ξεκίνησε με τον γιο της και δύο άλλους άγνωστους άντρες, το ταξίδι σε μια ασφαλή ζωή. Από το Γιαουντέ στη Ντουάλα, στη συνέχεια στην Τουρκία και στη συνέχεια έφθασε στην Κύπρο, αρχικά στο βόρειο τμήμα [μη ελεγχόμενο από την Κυπριακή Δημοκρατία] όπου πέρασε στις περιοχές που ελέγχονται από την Κυπριακή Δημοκρατία και υπέβαλε αίτηση ασύλου.
Σήμερα, δύο χρόνια μετά η Krista εξακολουθεί να είναι αιτήτρια ασύλου και περιμένει να κληθεί για συνέντευξη στην Υπηρεσία Ασύλου. Στο μεταξύ, απέκτησε και τον δεύτερο της γιο που είναι σήμερα ενάμισι χρονών.
Για τις καθημερινές ανάγκες της οικογένειας βασίζεται σε κρατικό βοήθημα και στη φιλανθρωπία. Θα προτιμούσε να εργάζεται, ιδανικά σε ινστιτούτο αισθητικής, αλλά οι αιτητές ασύλου δικαιούνται να εργάζονται σε συγκεκριμένα επαγγέλματα, όπου ο τομέας της αισθητικής δεν περιλαμβάνεται.
Επιπλέον, ως μονήρης μητέρα δύο παιδιών ηλικίας έξι και ενάμιση ετών, χωρίς να έχει κάπου ν’αφήσει τα παιδιά της για να μπορεί να εργαστεί, αποτελεί ένα ακόμα εμπόδιο στην δυνατότητά της ν’απασχοληθεί σε κάποιο άλλο επάγγελμα που επιτρέπει η νομοθεσία. Αυτό με τη σειρά του καθυστερεί περισσότερο στη διαδικασία ενδυνάμωσής της.
Παρόλο που ξέφυγε από τον κίνδυνο στη χώρα καταγωγής της, η Krista εξακολουθεί να αισθάνεται ψυχολογικά χαμένη. Αν και θα επιθυμούσε να εργαστεί, στην πράξη είναι σχεδόν αδύνατο λόγω περιορισμών στο δικαίωμα εργασίας αιτητών ασύλου καθώς και έλλειψης υποδομών για φροντίδα των παιδιών για μονήρεις γονείς που εργάζονται. © UNHCR Cyprus/Sebastian Rich
Οι γυναίκες και τα κορίτσια αποτελούν περίπου το 50 τοις εκατό του πληθυσμού των προσφύγων, εσωτερικά εκτοπισμένων και ανιθαγενω ατόμων. Η Ύπατη Αρμοστεία υποστηρίζει την εφαρμογή προγραμμάτων που ν’αντιμετωπίζουν τις ιδιαίτερες ανάγκες των προσφύγων και των γυναικών που ζητούν άσυλο, αξιοποιώντας τη δύναμη και την ανθεκτικότητά τους και επιτρέποντάς τους να γίνουν αυτάρκεις, οικονομικά και κοινωνικά. © UNHCR Cyprus/Sebastian Rich
Όταν ο επτάχρονος γιος της πηγαίνει στο σχολείο, η Krista φροντίζει τον 18μηνο γιο της που γεννήθηκε στην Κύπρο. © UNHCR Cyprus/Sebastian Rich
Παρά τις δυσκολίες, η Κρίστα ελπίζει ότι θα μπορέσι μια μέρα να σταθεί στα πόδια της, ν’αξιοποιήσει τα επαγγελματικά της προσόντα ή να βρεί μια άλλη δουλειά ώστε να φροντίσει τα παιδιά της να μεγαλώσουν και να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους. © UNHCR Cyprus/Sebastian Rich
«Από τη μια είμαι ασφαλής εδώ αφού έφυγα από τη χώρα μου και από αυτούς που με κηνυγούσαν, αλλά ψυχολογικά νιώθω μεγάλο βάρος,» αναφέρει. «Μερικές φορές, νιώθω χαμένη, εγκαταλελειμμένη…»
«Αυτό που με ανησυχεί ιδιαίτερα και εντείνει το άγχος μου είναι ότι δεν έχω κληθεί ακόμη για συνέντευξη και δεν ξέρω τι θα συμβεί με την αίτησή μου για άσυλο. Θα πάρω καθεστώς [διεθνούς προστασίας] και θα μου επιτραπεί να παραμείνω στην Κύπρο; Δεν ξέρω και αυτό επιδεινώνει την ψυχολογική μου κατάσταση…»
Οι οικονομικές δυσκολίες που αντιμετωπίζει η Krista λόγω των συχνών καθυστερήσεων στη λήψη των κρατικών επιδομάτων σε συνδυασμό με την έλλειψη ουσιαστικών ευκαιριών για να αυτονομηθεί και να γίνει αυτάρκης, συχνά επιδεινώνει την κατάσταση της.
Προσπάθησε να παρακολουθήσει κάποια προγράμματα Ελληνικής γλώσσας, αλλά τα παιδιά της ήταν τροχοπέδη: «Πήγα σε μια τάξη, αλλά μου είπαν ότι δεν επιτρέπονται παιδιά οπότε έφυγα.»
Παρά τις δυσκολίες, η Krista δεν εγκαταλείπει την ελπίδα. «Θέλω πραγματικά να αισθάνομαι καλά, να σταθώ στα πόδια μου, να είμαι σε θέση να φροντίζω τα παιδιά μου και να τα βοηθήσω να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους.»
Η Ύπατη Αρμοστεία εισηγείται την δημιουργία προγραμμάτων που να που να στοχεύουν στην ενδυνάμωση των γυναικών προσφύγων και αιτητριών ασύλου, λαμβάνοντας υπόψην τις ιδιαίτερες ανάγκες της ομάδας αυτής αξιοποιώντας ταυτόχρονα την ανθεκτικότητα και τη δύναμή τους – χαρακτηριστικά τα οποία θα τις βοηθήσουν να υπερβούν τα εμπόδια στην εκπαίδευση και την απασχολησιμότητα.
* Το όνομα άλλαξε για λόγους προστασίας.
Μοιράσου το στο Facebook Μοιράσου το στο Twitter
