Η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες (Υ.Α.) χαιρετίζει τις προσπάθειες αρκετών Ευρωπαϊκών χωρών τις τελευταίες μέρες να δώσουν συλλογικά ένα τέλος στο πρόσφατο περιστατικό άρνησης ελλιμενισμού στη Μεσόγειο, όπου περίπου 450 διασωθέντες πρόσφυγες και μετανάστες παρέμεναν εν πλω εν μέσω διαμάχης για την αποβίβασή τους. Από το Σάββατο […]
Asylum-seekers and migrants aboard a dinghy in international waters off the coast of Libya in November 2016.
© UNHCR/Giuseppe Carotenuto
Η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες (Υ.Α.) χαιρετίζει τις προσπάθειες αρκετών Ευρωπαϊκών χωρών τις τελευταίες μέρες να δώσουν συλλογικά ένα τέλος στο πρόσφατο περιστατικό άρνησης ελλιμενισμού στη Μεσόγειο, όπου περίπου 450 διασωθέντες πρόσφυγες και μετανάστες παρέμεναν εν πλω εν μέσω διαμάχης για την αποβίβασή τους.
Από το Σάββατο οι κυβερνήσεις της Γαλλίας, της Γερμανίας, της Ιταλίας, της Μάλτας, της Ισπανίας και της Πορτογαλίας έχουν συμφωνήσει στην αποβίβαση και στο διαμερισμό της διαχείρισης των 450 ανθρώπων, συμπεριλαμβανομένης της επεξεργασίας τυχόν αιτήσεων ασύλου που μπορεί να υποβληθούν.
«Ελπίζουμε ότι τα μέτρα αυτά θα εφαρμοσθούν τώρα με γρήγορο και αποτελεσματικό τρόπο», είπε ο Ύπατος Αρμοστής του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες Filippo Grandi. «Πέρα από το ότι μπήκε ένα τέλος στην ταλαιπωρία των ανθρώπων αυτών, αυτό αποτελεί ένα θετικό παράδειγμα του πώς οι χώρες, μέσα από στενή συνεργασία, μπορούν να δείχνουν σεβασμό στη θαλάσσια διάσωση και να διαχειρίζονται τα σύνορά τους τηρώντας παράλληλα τις διεθνείς υποχρεώσεις τους απέναντι στον θεσμό του ασύλου».
«Ωστόσο, χρειάζονται λύσεις πέρα από τις αποσπασματικές ή τις ‘ανά περίπτωση πλοίου’ ρυθμίσεις», πρόσθεσε ο κ. Grandi. «Στη Σύνοδο της Ε.Ε. τον περασμένο Ιούνιο, οι Ευρωπαϊκές κυβερνήσεις δεσμεύθηκαν να ακολουθήσουν μια πιο σταθερή, κοινή, προβλέψιμη και καλά οργανωμένη διαδικασία διαχείρισης όλων των διασωθέντων στη θάλασσα. Μέχρι όμως αυτή να υλοποιηθεί, τα μέτρα για την αντιμετώπιση των αφίξεων στη Μεσόγειο θα συνεχίσουν να παραμένουν βραχυπρόθεσμα και χωρίς διάρκεια, υπονομεύοντας τα συμφέροντα για μια κοινή Ευρωπαϊκή προσέγγιση και βάζοντας σε κίνδυνο ανθρώπινες ζωές κάθε φορά που επιχειρείται ένα νέο ταξίδι μέσω θαλάσσης.»
Μέχρι στιγμής, οι προσπάθειες για μια πιο ευρεία διαδικασία διαχείρισης της διάσωσης και της αποβίβασης στη Μεσόγειο, καθώς και της ακόλουθης εξέτασης των υποθέσεων των διασωθέντων δεν είναι καθόλου επαρκείς. Τα τελευταία περιστατικά άρνησης αποβίβασης των διασωθέντων από σκάφη ΜΚΟ και άλλοι περιορισμοί στη δράση των ΜΚΟ προκαλούν τεράστια ανησυχία. Επίσης, δεν αντιμετωπίζουν τις βασικές αιτίες που προκαλούν τις προσφυγικές ροές και την παράτυπη μετανάστευση, ούτε την απόγνωση που ωθεί τους ανθρώπους να τραπούν σε φυγή μέσω θαλάσσης μέσα σε επικίνδυνες βάρκες. Αυτό σημαίνει ότι οι άνθρωποι εξακολουθούν να επιχειρούν θαλάσσια ταξίδια και να χάνουν τη ζωή τους.
Ταυτόχρονα, ενώ τα κράτη έχουν την υποχρέωση να σώζουν ζωές και να παρέχουν προστασία στους πρόσφυγες, οι διασωθέντες δεν δικαιούνται να επιλέγουν πού επιθυμούν να πάνε χωρίς περιορισμούς. Η αποβίβαση πρέπει να λαμβάνει χώρα σε μέρος όπου υπάρχει πραγματική ασφάλεια για τους διασωθέντες, συμπεριλαμβανομένων όσων χρήζουν διεθνούς προστασίας, αλλά όχι απαραίτητα σε μέρος της προτίμησής τους.
Μοιράσου το στο Facebook Μοιράσου το στο Twitter
