Και πράγματι η Celine δεν μπορεί να κρύψει τον ενθουσιασμό της «Σας ευχαριστώ πάρα πολύ. Είμαι πολύ χαρούμενη και συγκινημένη σήμερα. Σας είμαι ευγνώμων, » λέει η Celine με τον κ. Κ ν’απαντά «Παίρνω μεγάλη χαρά όταν μπoρώ να βοηθώ και είμαι πολύ χαρούμενος που σε βλέπω τόσο χαρούμενη».
Η Celine άρχισε ήδη να κάνει σκέψεις για τη χρήση της ραπτομηχανής. «Θα ήθελα ν’αρχίσω να ράβω Αφρικανικά ρούχα και να τα πουλώ στις λαϊκές αγορές. Μπορώ επίσης να φτιάξω μαξιλάρια, σεντόνια, oτιδήποτε» διαβεβαιώνει η Celine που έχει δίπλωμα ραπτικής. «Από μικρή παρακολουθούσα τη γιαγιά μου που έραβε κι αποφάσισα να γίνω ράφταινα,» σημειώνει.
«Μπορείς ν’ασχοληθείς και μ’επιδιορθώσεις ρούχων,» τη συμβουλεύει ο κ. Κ και την διαβεβαιώνει: «Ξέρω πολύ κόσμο, όπως κι εγώ, που δεν πετάει τα ρούχα του και χρειάζεται κάποιον για επιδιορθώσεις. Από δικής μου πλευράς, της οικογένειάς μου και των φίλων μου να είσαι σίγουρη ότι θα είμαστε πελάτες σου».
O κ. Κ, πατέρας και παπούς, γνωρίζει από πρώτο χέρι τι πάει να πει προσφυγιά «Βίωσα κι εγώ κάποιου είδους προσφυγιά… Νιώθω τους πρόσφυγες… Καταλαβαίνω τι πάει να πει να χάνεις τα πάντα, και να πρέπει ν’αρχίσεις από την αρχή…» αναφέρει. Γεννηθείς στην Αίγυπτο από Κύπριο πατέρα που είχε μεταναστεύσει στην Αίγυπτο για μια καλύτερη ζωή, ήταν μόλις εννέα χρονών όταν το 1957 αναγκάστηκε με την οικογένειά του να έρθει στην Κύπρο κατά τη διάρκεια της εξόδου και των εκδιώξεων από την Αίγυπτο, Βρεττανών και Γάλλων υπηκόων καθώς και άλλων Αιγυπτιωτών όπως Ελλήνων,Εβραίων, Αρμενίων. «Όταν πρωτοφτάσαμε στο λιμάνι της Λεμεσού είχαμε μόνο Ινδικά Ρούπια και δεν μπορούσαμε να πάμε στο χωριό μας. Πρώτη φορά είδα τον πατέρα μου να κλαίει… Μέχρι που ένας κύριος έδωσε στον πατέρα μου 20 δολλάρια για να μπορέσουμε να μεταβούμε στο χωριό. Η μητέρα μου και τ’αδέλφια μου ήρθαν μεταγενέστερα…» θυμάται ο κ. Κ.
Ο κ. Κ επιθυμεί να παραμείνει ανώνυμος «Δεν το κάνω για να σκοπούς δημοσιότητας. Μ’αρέσει όταν μπορώ να βοηθώ…..». Βεβαίως το σεβόμαστε κι εκτιμούμε. Όμως δεν μπορούσαμε να προσπεράσουμε μια τόσο ευγενική κίνηση . Μια κίνηση που στις μέρες μας έχει τόση σημασία. Σε μια εποχή όπου οι πρόσφυγες χρειάζονται τη στήριξή μας όσο ποτέ άλλωτε, τέτοιου είδους πράξεις γενναιοδωρίας είναι πηγή έμπνευσης και αισιοδοξίας.
Ο ίδιος δεν προσπέρασε την ιστορία της Celine όταν τη διάβασε στην ιστοσελίδα μας – σκέφτηκε ότι μπορούσε να βοηθήσει, επικοινώνησε μαζί μας, και πριν δωρήσει την ραπτομηχανή στη Celine την πήρε για έλεγχο στην εταιρεία εισαγωγών για να είναι σίγουρος ότι δουλεύει. «Μου είπαν οι τεχνικοί ότι αυτή η ραπτομηχανή έχει πολλά χρόνια ζωής μπροστά της. Και αν έχεις απορίες για τη χρήση της μπορείς να ρωτήσεις τους τεχνικούς εκεί, δωρεάν μου είπαν». Κι απευθυνόμενος σε μια ολόχαρη Celine, κατέληξε με μια ευχή «Είμαι ευτυχής που η ραπτομηχανή πάει σε καλή μεριά. Και σου εύχομαι σύντομα να μπορείς να βρίσκεσαι με όλη την οικογένειά σου [Τα άλλα δύο της παιδιά, ηλικίας μέχρι 10 χρονών, βρίσκονται στην επιμέλεια στενών συγγενικών της προσώπων στο Κόνγκο, αφού η ίδια δεν είναι σε θέση να τα στηρίξει].»
*Αλλαγή ονόματος για σκοπούς προστασίας
