Mehmet werkt bij Fedasil het Federaal Agentschap voor de Opvang van Vluchtelingen, niet ver van het Noord Station in Brussel. Hij is een Turks – Koerdische vluchteling die zijn land moest ontvluchten.
Omdat hij Koerd was, werd hij vervolgd door radicaal-nationalistische groepen en de geheime dienst van politie, die hem het leven in Turkije onmogelijk maakten.
“Nu lukt het beter om over mijn verhaal te praten,” zegt hij, “vroeger werd ik er snel emotioneel door.” “Tot ik een jaar of 9 was, hoedde ik thuis onze kudde schapen. Nu zeggen ze dat ik hetzelfde doe met mensen als sociaal-cultureel werker in de sector.” grapt hij.
Hij heeft lang gewerkt als laagdrempelig aanspreekpunt voor andere vluchtelingen, nu werkt hij professioneel als maatschappelijk assistent op Dispatching en nog altijd probeert hij wegwijs te maken voor asielzoekers : iemand met zijn achtergrond begrijpt de toestand van vluchtelingen des te beter.
“Ik ben ook betrokken bij SOCIUS en tal van andere projecten. Mijn vrienden zeggen wel eens dat ik veel te goed ben geïntegreerd.” Mehmet moest zijn land in alle haast ontvluchten omdat hij er niet meer veilig was. Hij belandde in België waar hij als vluchteling erkend werd in 1995.
In zijn studententijd kwam Mehmet actief op voor de rechten van de Turkse Koerden in zijn land. Begin jaren ’90 werden de Koerden meer en meer onderdrukt, met onder meer willekeurige arrestaties van studenten. In 1991 maakte Mehmet deel uit van een Koerdische partij die hij met een groep vrienden had een afdeling opgericht in de stad waar hij woonde.
Mehmet herinnert zich zijn eerste arrestatie levendig en vertelt gepassioneerd. “Een witte bestelwagen stopte dwars over het trottoir. Twee gewapende politiemannen stapten uit en dwongen me om mee te gaan. Ik zag meteen het gevaar van de situatie in en gebaarde aan mijn vrienden dat ik opgepakt werd. Zo wisten ze dat ik opgepakt was en niet zomaar ging ‘verdwijnen’.”
Zijn directe aanleiding tot vluchten was de gebeurtenis in 1994. In zijn universiteit werden Mehmet en zijn vrienden aangevallen door een groep “Grijze Wolven”. Grijze Wolven is de verzamelnaam voor een extreem-rechtse en pan-turkse beweging, verbonden aan de nationalistische beweging van Turkije.
Gedurende de drie laatste decennia van de 20e eeuw heeft deze groepering criminele uitwassen, met georganiseerd geweld tegen soennieten, linkse intellectuelen en academici, maar vooral Koerden.
Bij zijn eerste arrestatie werd hij in het politiekantoor geslaan en gekleineerd. In Turkije was het toen verboden zelfs om Koerdische muziek te beluisteren, de Koerdische Sjaal (hoofdband voor de mannen) te dragen, of ook maar de naam “Koerd” uit te spreken. Iedereen die betrapt werd op een fout, kon zich aan een mishandeling, of erger, aan opsluiting verwachten.
“Ze vroegen mij wie ik was, ze wilden me in de val lokken. Ik zei: ik leef onder de Turkse vlag, ik heb officieel de Turkse nationaliteit, maar mijn ouders zijn Koerd en ze spreken alleen maar Koerdisch.”
De agent achter Mehmet sloeg hem op het achterhoofd met zijn zender, keer en keer opnieuw. “Nadien hebben ze mij drie dagen opgesloten en mij mentaal proberen te doen breken. Ik was toen 23.”
Mehmet vertelt over het voorwerp dat hem het meest dierbaar is en dat hij steeds bij zich draagt. “Het is een pen die ik heb van het HEP – een Koerdische partij die ik met een groep vrienden in 1991 in Adana heb opgericht.
Hij is half weggesmeuld, omdat de politie ons hoofdkwartier heeft afgebrand. Het enige wat ik heb kunnen recupereren is deze pen. Elke dag herinnert dit ding er aan waar ik vandaan kom.”
Een manier om zijn belevenissen te verwerken, was ze neer te schrijven. Tot 1995 had Mehmet 23 toneelstukken geschreven, waarvan hij er een opvoerde in de grote aula van de VUB. Hij heeft zelf de uitvoerende toneelvereniging opgericht. Daarnaast werkte hij hard voor zijn studie en stortte hij zich in het avondwerk om dit te kunnen financieren.
Door als een bezetene aan zijn Nederlands te schaven is het nu één van zijn acht talen die hij vloeiend spreekt. “Ik ben daar best wel fier op,” zegt Mehmet. “het heeft me ten slotte gebracht waar ik nu ben.”
Deel op Facebook Deel op Twitter
