Nareman

29 april 2019 – Al vanaf de eerste ontmoeting worden Nareman haar levensvreugde en enthousiasme duidelijk. Ze verwelkomt ons met open armen in haar appartement in de Mechelse voorstad, haar schattige dochter Vanessa die binnenkort twee jaar oud wordt, draagt ze op de arm.

“We leefden vredevol in Damascus, Syrië. Gepassioneerd door mijn job, werkte ik er voor de radio waar ik na verloop van tijd aan het hoofd van een team stond. Toen de oorlog begon, waren we niet langer veilig, maar toch wilden we in ons land blijven. Wat later werd de situatie onhoudbaar. Mijn man verliet het land in 2015 via Turkije en Griekenland naar België, waar hij asiel aanvroeg. We hebben het geluk gehad dat ik hem heb kunnen vervoegen samen met onze zoon Jozef, die toen 6 jaar oud was.

Ik ben Nederlands beginnen leren en op ontdekking gegaan in dit land waar we, als gezin, besloten hebben een nieuw leven op te bouwen. Onze zoon, Jozef, gaat terug naar school en is het hier ondertussen gewoon. Zijn zusje Vanessa werd hier in april 2017 geboren. Ondanks de zorg voor de kinderen heb ik mijn intensieve Nederlandse taallessen voortgezet en neem ik deel aan verschillende vrijetijdsactiviteiten om mensen te ontmoeten en vrienden te maken. Ik heb ook als vrijwilliger gewerkt in een zorgcentrum voor ouderen en in een kinderdagverblijf. Mijn man vond werk als ingenieur-technicus bij de VRT.

Na een lange administratieve procedure heb ik een gelijkwaardigheidserkenning van mijn masterdiploma burgerlijk ingenieur in elektronica en informatietechnologie kunnen bekomen. Dit heeft me de mogelijkheid gegeven om te solliciteren voor een stage als radio systems engineer die ondertussen 4 maanden geleden van start is gegaan.

Eens mijn dochter naar school zal gaan, hoop ik een vaste baan te vinden. Weet je, wij Syriërs houden van werk, het is belangrijk om onszelf volledig te kunnen ontwikkelen. We kunnen niet zomaar bij de pakken blijven zitten en niets doen. Het is niet gemakkelijk wanneer je de taal van het land niet volledig beheerst, maar elke dag doen we ons uiterste best om bij te leren en uiteindelijk volwaardige burgers te worden. Leven is leren.

Ook al was het begin moeilijk, vandaag zijn er in Mechelen mensen van alle achtergronden en leven we hier, in diversiteit, heel goed samen.

Jozef weet niets over wat er in Syrië gebeurt. Hij heeft van de oorlog gehoord, maar gelukkig heeft hij er niets van gezien. Op een dag kwam hij terug van school en zei tegen mij: “Mama, op school kregen we te horen dat er een oorlog is in Syrië en dat is de reden waarom veel mensen het land zijn ontvlucht”. En hij vroeg me: “Maar als er een oorlog in Syrië is, kunnen we dan nooit meer terug?”. Ik had het erg moeilijk om hem te antwoorden. Ik weet niet hoe de toekomst eruit zal zien, maar mijn kinderen zullen nooit de gruwel van de oorlog kennen.”