Jonge arts die het conflict in Soedan ontvluchtte, helpt nu andere mensen op de vlucht

Razan was op dat moment aan de slag in een ziekenhuis in de hoofdstad en zou haar opleiding geneeskunde aan de Sudan International University bijna voortzetten, tot het geweld abrupt losbarstte voor haar huis.

Haar nieuwe realiteit bestond plots uit beschietingen, luchtaanvallen en vuurgevechten. Net zoals velen van de 5 miljoen inwoners van de stad zaten zij en haar broer gevangen in hun huis en waren ze afhankelijk van hun slinkende water- en frisdrankvoorraden en van het beetje eten dat ze van de buren hadden gekregen. Tijdens een korte onderbreking van de gevechten ging haar jongere broer Ibrahim op zoek naar water. Hij werd daarbij echter in zijn been geschoten.

Buren brachten hem in allerijl naar huis en Razan kon een vrachtwagenchauffeur overtuigen om hen naar een nabijgelegen ziekenhuis te brengen. Binnen troffen ze chaos aan – gewonden die over de gangen verspreid lagen, terwijl het medisch personeel een eindeloze stroom patiënten probeerde te verzorgen. De kogel werd uit Ibrahims been verwijderd, maar nog voor de operatie kon beginnen, bestormden gewapende mannen het ziekenhuis, waardoor alle aanwezigen in het ziekenhuis op de vlucht sloegen.

Hoewel de meesten van hun buren al vertrokken waren, maakte haar vastberadenheid om voor haar gewonde broer te zorgen het voor Razan onmogelijk om te vluchten. Uiteindelijk besloten ze negen dagen later toch Khartoem te verlaten met slechts één koffer in de hand en stapten ze voor drie dagen op een bus richting het zuiden van het land, naar de stad Wad Madani, waar Ibrahim succesvol werd geopereerd.

Daarna ondernamen ze een tweede busreis van nog eens 2000 kilometer naar de noordelijke stad Wadi Halfa. Van daaruit hoopten ze Egypte binnen te komen en herenigd te worden met hun ouders, die al voor het uitbreken van het conflict in Saoedi-Arabië woonden.

Hun plannen vielen echter in duigen zodra ze ontdekten wat de visumvereisten waren en hoe lang de wachtrijen bij het Egyptische consulaat waren. Intussen werden alle scholen en moskeeën in de stad al volledig bezet door zo’n 8 000 mensen die net als hen op de vlucht waren. Razan en Ibrahim moesten noodgedwongen met honderden anderen overnachten in het stadspark, waar ze de voorbije drie maanden hebben doorgebracht.

Ondanks de harde realiteit van haar nieuwe bestaan besloot Razan om als vrijwilliger andere mensen op de vlucht te helpen. Ze gebruikt haar medische kennis om de mensen te helpen die samen met haar in het park leven en van wie velen lijden aan uitdroging en malaria. Ze sloot zich ook aan bij andere vrijwilligers die samenwerken met de UNHCR, de VN-Vluchtelingenorganisatie, om recent aangekomen mensen te identificeren en te registreren en om ervoor te zorgen dat ze hulpgoederen ontvangen, zoals dekens, plastic lakens, jerrycans en lampen op zonne-energie.

“De unieke combinatie van haar ervaring als arts en haar ervaring op de vlucht maakt haar erg gekwalificeerd om te helpen en samen te werken met de gemeenschap om hun noden te identificeren en daarin te voorzien,” zegt Daniel Kahura, UNHCR’s Protection Officer in Wadi Halfa.

“Samenwerken met UNHCR heeft me een doel gegeven; ik ben niet langer [enkel] iemand die hulp ontvangt. Het heeft me ook bezig gehouden op momenten waarop ik dagenlang alleen maar kon wachten op een wonder en nadacht over mijn leven,” legt de jonge arts uit.

Haar blik is nu op de toekomst gericht. Ze hoopt nog steeds naar Egypte te kunnen vertrekken om daarna verder te reizen naar Saoedi-Arabië en herenigd te worden met haar familie. Daar hoopt ze haar dromen over een vervolgstudie geneeskunde, die ze door het conflict voorlopig moest opbergen, nieuw leven in te blazen.