Nadat Sahar haar jeugd doorbracht in Pakistan, voltooide ze haar hogere studies in Afghanistan, waar ze zich nu inzet voor jonge meisjes en hun recht om onderwijs te volgen, ondanks de toenemende beperkingen die vrouwen en meisjes worden opgelegd.
Sahar* en een groep meisjes op de lagere school Shiekh Mesri in Nangarhar, Afghanistan, waar ze als vrijwillige leerkracht werkt. © Talwasa Sakhizai/WADAN (partner van UNHCR)
Door Talwasa Sakhizai in Jalalabad, Afghanistan
Als jong meisje groeide Sahar op in het vluchtelingenkamp Bot in Peshawar, Pakistan. Haar vader, die als leerkracht had gewerkt in Afghanistan, moedigde zijn kinderen aan om hard te studeren. Toen Sahar in 2010 terugkeerde naar Afghanistan, bleef ze zich inzetten voor haar studies en behaalde ze uiteindelijk een universitair diploma in de computerwetenschappen.
Vandaag is Sahar 23 jaar oud en vastberaden om alles wat ze geleerd heeft door te geven aan andere meisjes. Dat doet ze via haar vrijwilligerswerk als leerkracht informatica en Engels op de lagere school Shiekh Mesri in Nangarhar, die gebouwd werd door UNHCR. Net zoals Sahar zijn veel van haar leerlingen teruggekeerde vluchtelingen of kinderen van gezinnen die ooit op de vlucht waren door conflicten. “Ik wil een rolmodel zijn en de meisjes motiveren om op school te blijven,” legt Sahar uit. “Ik heb mijn opleiding voortgezet, ondanks de vele financiële en culturele uitdagingen.”
In oktober 2022 lanceerde UNHCR het Female Volunteering Initiative in de Nangarharregio in het oosten van Afghanistan. Het project heeft als doel om meisjes te inspireren en te begeleiden in hun onderwijstraject met de hulp van vrouwen die hun middelbaar of universitair diploma behaalden of momenteel een universitaire opleiding volgen. Op dit moment zijn er 24 vrouwelijke vrijwilligers aan de slag in het programma, die zich inzetten door bijlessen te geven, mentorschapsprogramma’s aan te bieden en buitenschoolse activiteiten te organiseren voor jonge schoolgaande meisjes.
“Ik begrijp wat de andere meisjes op school meemaken en voelen. Ik geloof er sterk in dat computervaardigheden en kennis van het Engels deze meisjes kunnen helpen om hun opleiding online verder te zetten, zelfs van thuis uit,” vertelt Sahar.
Door de recente beperkingen is het voor meisjes in Afghanistan vaak onmogelijk om nog een opleiding te volgen als ze ouder zijn dan twaalf jaar. Velen van hen moeten daardoor nu gedwongen thuisblijven. Toch is Sahar ervan overtuigd dat wanneer meisjes aan de slag kunnen met de computer en kennis hebben van het Engels, dat nieuwe mogelijkheden kan openen om toegang te krijgen tot onderwijs.
Sahar* is vastberaden om de vaardigheden die ze heeft geleerd door te geven aan andere meisjes. Ze geeft les in informatica en Engels op de lagere school Shiekh Mesri, die door UNHCR werd gebouwd. © Talwasa Sakhizai/WADAN ( partner van UNHCR)
"Ik geloof er sterk in dat computervaardigheden en kennis van het Engels deze meisjes kunnen helpen om hun opleiding online verder te zetten, zelfs van thuis uit,” vertelt Sahar*. © Talwasa Sakhizai/WADAN (UNHCR partner)
“Op die manier kunnen de meisjes nieuwe online educatieve bronnen ontdekken en toch onderwijs genieten. Zo zullen ze ook onderzoek leren voeren en meer kennis vergaren over de onderwerpen waarin ze geïnteresseerd zijn.”
Opgroeien in Pakistan als jong meisje was niet gemakkelijk. “Zelfs basisbenodigdheden konden mijn ouders zich niet veroorloven, dus ook geen vervolgopleiding voor mij of mijn broers en zussen. Sinds we zijn teruggekeerd naar Afghanistan, ben ik opnieuw gelukkig. We wonen in een degelijk huis en ik kon mijn hogere studies hier afmaken,” zegt Sahar.
Sahars eigen traject maakte haar vastberaden om zich in te zetten voor anderen. “Het breekt mijn hart om te zien hoe jonge meisjes de schoolbanken noodgedwongen moeten verlaten of de kans niet krijgen om te studeren door een gebrek aan vrouwelijke leerkrachten. De kans bestaat dat de situatie nog meer zal verslechteren voor meisjes en vrouwen, wat ook tot meer gedwongen huwelijken op jonge leeftijd zal leiden.”
Niet alleen werd Sahar zelf leerkracht op vrijwillige basis, maar ze moedigde ook haar vrienden, collega’s en vroegere vrouwelijke studiegenoten aan om hun schouders onder dit UNHCR-initiatief te zetten.
“Ik krijg geen loon voor mijn werk als leerkracht, maar ik haal elke dag opnieuw trots en voldoening uit het plezier om jonge meisjes achter de schoolbanken te zien zitten.”
*Omwille van veiligheidsredenen is dit niet haar echte naam.
Talwasa Sakhizai coördineert projecten die vrouwen ondersteunen voor WADAN (Welfare Association for the Development of Afghanistan), een partner van UNHCR die zich onder meer inzet voor vrijwilligersinitiatieven voor en door vrouwen.
Deel op Facebook Deel op Twitter
