De evacuatie uit Kaboel loopt ten einde. Een grotere crisis is nog maar net begonnen.
UNHCR blijft ter plaatse om levensreddende hulp te bieden aan Afghanen in nood.
Het ontvluchten van je geboorteland brengt een schrijnend gevoel van verlies met zich mee. De gebeurtenissen van de afgelopen dagen op de luchthaven van Kaboel hebben wereldwijd een golf van medeleven teweeggebracht vanwege de angst en wanhoop van duizenden Afghanen. Maar wanneer deze beelden van de voorpagina’s zullen verdwijnen, zullen er nog miljoenen zijn die nood zullen hebben aan steun van de internationale gemeenschap.
Door er bij de Taliban en alle andere partijen op aan te dringen de mensenrechten, in het bijzonder die van vrouwen en meisjes, te eerbiedigen, verklaarde de secretaris-generaal van de VN dat de wereld hierop zal toezien. Maar tot nu toe is onze focus veel te beperkt geweest. De evacuatie-inspanningen hebben ongetwijfeld tienduizenden levens gered, en deze inspanningen zijn prijzenswaardig. Maar wanneer de evacuatievluchten achter de rug zijn en de media-aandacht afneemt, zal de overgrote meerderheid van de Afghanen, zo’n 39 miljoen mensen, in Afghanistan blijven. Zij hebben ons – regeringen, humanitaire organisaties, gewone burgers – nodig, om hen bij te staan en koers te houden.
Ongeveer 3,5 miljoen mensen zijn al binnen de landgrenzen voor geweld moeten vluchten, waaronder meer dan een half miljoen sinds het begin van 2021. De meesten van hen hebben geen toegang tot veiligheid of onderdak. Hoewel de noodsituatie duidelijk is en miljoenen mensen dringend hulp nodig hebben, blijft de humanitaire hulp in Afghanistan ernstig ondergefinancierd. Sommige Afghanen zijn nog steeds in eigen land ontheemd, terwijl anderen na de gevechten naar huis beginnen terug te keren. Allen zijn afhankelijk van humanitaire hulpprogramma’s, die dringend moeten worden opgeschaald.
Bijna de helft van alle vluchtelingen wereldwijd zijn kinderen
Sommige Afghanen zullen onvermijdelijk buiten de landsgrenzen moeten vluchten naar veiligheid. Het recht om internationale bescherming te verzoeken moet gewaarborgd worden, en de grenzen moeten daartoe voor Afghanen worden opengehouden. De buurlanden van Afghanistan, die al tientallen jaren vluchtelingen opvangen, hebben meer steun nodig. Zij lopen nu het risico geconfronteerd te worden met een nieuwe vluchtelingenstroom uit Afghanistan, terwijl ze reeds een groot aantal Afghaanse vluchtelingen opvangen wiens vooruitzichten op terugkeer zijn afgenomen, alsook anderen die wellicht om familie-, zakelijke of medische redenen Afghanistan verlieten, en die nu niet meer veilig kunnen terugkeren.
Pakistan en Iran vangen al vier decennia lang miljoenen Afghaanse vluchtelingen op. Hoewel velen na 2001 naar huis zijn teruggekeerd in de hoop op een betere toekomst, bieden deze twee landen nog steeds onderdak aan zo’n 2,2 miljoen geregistreerde Afghaanse vluchtelingen, wat neerkomt op bijna 90% van de Afghaanse vluchtelingen. Terwijl wij blijven pleiten voor open grenzen, moeten meer landen deze humanitaire verantwoordelijkheid delen. Gezien de kritieke situatie waarin de Islamitische Republiek Iran verkeert nu zij de uitdaging van de pandemie het hoofd moet bieden, is er nood aan solidariteit.
Vluchtelingen zullen ook langetermijnoplossingen nodig hebben. De overgrote meerderheid zou vrijwillig kunnen terugkeren wanneer de omstandigheden gunstig zijn, en wanneer zij daar zelf voor kiezen. Hervestiging in derde landen – een kans voor de meest kwetsbaren om een nieuw leven op te bouwen in een nieuw land – is daarentegen slechts voor een klein deel van de vluchtelingen wereldwijd een optie. Maar zelfs voor deze groep was het aantal hervestigingsplaatsen, na 40 jaar aanhoudend conflict in Afghanistan en andere ontheemdingscrisissen in de wereld, al veel te klein. Meer hervestigingsmogelijkheden zijn dringend nodig. Hervestiging is van cruciaal belang, niet alleen om levens te redden, maar ook als uiting van goede wil ten aanzien van en steun voor de landen die de meeste verantwoordelijkheid dragen voor de hulp aan Afghanen die gedwongen worden te vluchten.
Hoewel mensen over de hele wereld Afghanen verwelkomen in hun gemeenschappen en huizen, mogen we de mensen die zijn achtergelaten niet vergeten. We moeten een antwoord bieden op de kritieke humanitaire noden in Afghanistan en de landen van de regio met een krachtige en dringende respons. Steun aan het Afghaanse volk betekent steun aan ieder van hen, of zij nu naar het buitenland zijn gevlucht op zoek naar veiligheid of thuis de draad van hun leven opnieuw proberen op te pikken. De mensen die zich ondanks alles naar de luchthaven van Kaboel hebben begeven om een plaats te vinden op evacuatievluchten, zijn dezelfde mensen die in de komende weken en maanden aan onze grenzen zouden kunnen aankloppen. Wij hebben de afgelopen dagen ons medeleven en onze solidariteit met de Afghanen betuigd. Laten wij dat blijven doen. Dit is het moment om de oproep tot internationale samenwerking, zoals geformuleerd in het Vluchtelingenverdrag van 1951 en bevestigd in het wereldwijd Vluchtelingenpact, waar te maken.
De evacuatievluchten uit Kaboel zullen over een paar dagen worden stopgezet, en de media-aandacht voor de tragedie die zich heeft afgespeeld zal mogelijkerwijze wegebben. Voor miljoenen Afghanen blijft het echter een dagelijkse realiteit. We mogen wegkijken. Een veel grotere humanitaire crisis is nog maar net begonnen.
Help ons Afghanen te beschermen
Deel op Facebook Deel op Twitter
