Hij vluchtte uit de hoofdstad van El Salvador door het bendegeweld, en heeft nu eindelijk de rust gevonden in België. Tekenen helpt Julio (27) om zijn trauma’s te verwerken, maar de herinneringen aan het gevaar dat hem en zijn familie bedreigde in El Salvador achtervolgen hem nog steeds. De tekening die hij voor UNHCR’s tekenwedstrijd maakte lijkt een soort wedergeboorte uit donkere tijden. Het is een oproep voor meer eenheid tussen mensen.
Julio houdt zijn kleurrijke tekening - die solidariteit, kracht en eenheid symboliseert - trots vast voor het kanaal rond de Reno boot, een asielcentrum in Gent. © Emmanuel Diaz/UNHCR
© Julio tient fièrement son dessin coloré, qui symbolise la solidarité, la force et l'unité, devant le canal entourant le bateau Reno, un centre d'accueil flottant de la ville de Gand. © Emmanuel Diaz/UNHCR
Het was februari 2020 toen Julio en zijn vrouw besloten te vluchten naar een plek waar zijn dochtertje en zus in veiligheid konden opgroeien. Het viertal vertrok naar België, een land dat hij als bakker leerde kennen door de Belgische patisserie die in zijn thuisland werd verkocht. Een maand nadat het gezin zich vestigde in de Reno boot, een drijvend opvangcentrum aan de Rigakaai in Gent, ging het hele land in lockdown.
Lockdown in een asielcentrum met een gezin van vier was niet gemakkelijk, maar het was ook hartverwarmend, aldus Julio. “Iedereen respecteert elkaars ruimte en zegt steevast “Goedemorgen”, wat mijn dag keer op keer goed maakt.” De lockdown bracht al snel kansen toen Julio, een gepassioneerde tekenaar, een pen en wat tekenpapier in handen kreeg.
Toen UNHCR, de VN-Vluchtelingenorganisatie, de Youth With Refugees Art Contest lanceerde rond het thema “Iedereen telt mee in de strijd tegen het coronavirus”, tekende Julio met zijn artistieke creativiteit het winnende kunstwerk voor de regio Europa. De tekening barst van de elkaar versterkende en verbonden elementen – handen die als boom fungeren, opgebouwd uit gezichten, en die de aarde omhooghouden – en vertelt het verhaal van de wereldwijde eenheid in verscheidenheid.
Wij spraken met de artiest voor een toelichting over zijn tekening.
Een kleurrijke solidariteit met de mensheid en de planeet
Julio vertelt: “Met mijn tekening wil ik laten zien dat alle mensen, uit verschillende delen van de wereld, de wereld moeten ondersteunen: vandaar de twee handen. We moeten de wereld samen helpen tijdens de coronacrisis. Iedereen telt. We kunnen – en moeten – allemaal helpen.”
Sommige van de gezichten op de tekening zijn die van familieleden, verklaart hij. Andere vertegenwoordigen mensen uit andere delen van de wereld, waarvan hij sommige op de Reno boot ontmoette.
“Ik wil laten zien dat alle mensen, uit verschillende delen van de wereld, de wereld moeten ondersteunen: vandaar de twee handen. We moeten de wereld samen helpen tijdens de coronacrisis. Iedereen telt. We kunnen – en moeten – allemaal helpen.”
Hij legt ook uit: “We moeten samen de wereld redden en Moeder Natuur beschermen. Vandaar de boom. De natuur heeft onze steun nodig, zeker in moeilijke tijden.” Hoewel hij de landschappen uit El Salvador mist, houdt hij van de milieubewuste houding in België.
Aangemoedigd door de wedstrijd, durft Julio weer te dromen
Julio kan niet geloven waar deze tekening hem heeft gebracht. “Ik heb nog nooit iets gewonnen. In El Salvador is het heel moeilijk om iets te winnen via kunst. Het is nog steeds een hobby voor mij, maar dat is misschien omdat ik nooit durfde te hopen ‘groots’ te kunnen worden in mijn land.”
Voorzichtig durft hij weer grotere dromen te hebben. “In El Salvador was ik een bakker. Ik zou hier ook graag ooit opnieuw bakken, en het Belgische bakkerslandschap verrijken met een El Salvadoraanse toets. Maar omdat ik hier nu zie dat er veel mogelijkheden bestaan voor kunstenaars, zoals organisaties die tekenaars ondersteunen en wedstrijden als opstapje naar een artistieke carrière, droom ik er ook wel eens van om samen te werken met andere kunstenaars hier in Gent”.
Julio geeft zijn passie door aan zijn 7-jarige dochter, die ook graag tekent. Hij hielp de directeur van haar school met het maken van een muurschildering waarop de leerlingen hun gevoelens konden uiten. “Mijn dochter is heel gelukkig hier in België, omdat we onze dagelijkse zorgen achter ons kunnen laten en ons kunnen richten op onderwijs en kunst. Ze leert ook snel Nederlands.”
“De verbeelding kent geen grenzen”, bedenkt Julio, uitkijkend over het kanaal. Dat geldt ook voor de afbeeldingen van solidariteit en diversiteit die zijn tekening rijk zijn.
Deel op Facebook Deel op Twitter
