In het verleden heeft België verschillende vluchtelingen hervestigd – echter niet op een systematische manier– en nu heeft ze ook gepland om dat te doen met 25 vluchtelingen uit Eritrea die zonder uitweg gevangen zaten in het woelige Libië.
Libië – een traditionele bestemming en transitland – telt ongeveer 10.000 vluchtelingen en asielzoekers, waarvan er veel al jarenlang in erbarmelijke omstandigheden leven.
Hervestiging is de georganiseerde transfer van vluchtelingen van hun eerste asielland naar een ander land. Op die manier biedt het die vluchtelingen die een verhoogd risico lopen in hun eerste asielland, bescherming. Dat maakt soms letterlijk het verschil tussen leven en dood.
De huidige situatie in Libië was één van de onderwerpen die werden besproken op de Europese sensibiliseringsdag voor Hervestiging op 30 maart 2011. Verschillende actoren van de EU instituties en NGO’s wereldwijd kwamen bijeen in het Europese Parlement in het kader van deze dag. Dit jaar stonden de hervestigde mensen en diegene die in Europa op basisniveau met hen werken in de kijker.
In 2011 heeft een geschat aantal van 172.000 vluchtelingen over heel de wereld nood aan hervestiging, amper 80.000 van hen worden per jaar hervestigd. In 2010 waren dat er amper 73.000. Vroeger was dit meer een zaak van de VS en Canada, maar recentelijk zijn er ook meer mensen hervestigd naar Europa.
“Hoewel Europa haar rol van hervestiger serieuzer heeft genomen gedurende de jaren, blijft haar bijdrage beperkt.” Zegt Johannes Van Der Klaauw, Senior Hervestigingscoördinator voor UNHCR. In 2010 hebben minder dan 5000 mensen hervestiging gevonden in Europa. Landen zoals Canada hervestigen meer mensen dan alle 27 EU-staten bijeen.
Hervestiging is tegelijk een manier om solidariteit te tonen met andere landen die een groot aantal vluchtelingen ontvangen. “Kijk wat er gebeurd is in Libië en haar aanpalende landen,” gaat Van Der Klaauw verder. “Sinds de crisis in Libië gestart is, hebben Egypte en hun grenzen geopend om duizenden mensen uit Libië te ontvangen. Nog steeds blijven er duizenden mensen in Libië die hervestiging nodig hebben. We kunnen niet verwachten van landen zoals Tunesië en Egypte om hier alleen voor in te staan. Ook voor Europa is het tijd om haar rol te spelen.”
Er zijn veel goede voorbeelden over hoe hervestiging werkt op verschillende nationale en lokale niveaus. Hoewel, sommige uitdagingen blijven bestaan. Gedurende het debat dat werd gemodereerd door de rapporteur Hervestiging van het Europees Parlement Rui Taveres, werden er twee hervestigde vluchtelingen aan het woord gelaten om hun persoonlijke ervaringen te delen. “Wanneer ik aankwam in Nederland, bevond ik mij plots in een ingewikkelde samenleving waarvan de wetten en de taal mij volledig vreemd waren,” herinnert Anita zich, een hervestigde vluchteling uit Burundi. Ze helpt nu om vrijwilligers te vinden om hervestigde vluchtelingen te begeleiden. “Ik kwam met zekere verwachtingen die niet ingelost werden.” Daarom is het belangrijk om die vluchtelingen voor te bereiden op hun integratie, zelfs voor ze naar hun nieuwe asielland vertrekken.
Verschillende sprekers uit het panel maakten het publiek attent op gevallen waar hervestiging werkt. Mevrouw Barbara Day van het Amerikaans Ministerie van Buitenlandse zaken, wees op hartverwarmende initiatieven in de VS waar gewone burgers vluchtelingen hielpen om te hervestigen. Deze lokale initiatieven hebben zelfs steungroepen van hervestigde vluchtelingen in het leven te groepen die aan nieuwe mensen hulp om te slagen bieden, of om te integreren of zelfstandig te worden.
“Uiteindelijk bestaat de vlotste manier om te integreren uit praten met mensen,” zegt Rana, een hervestigde vluchtelinge uit Irak die nu als ambtenaar in Nederland aan de slag is. Het werkt langs twee kanten. Door eenvoudige en goedkope handelingen te doen zoals een vluchteling de dichtsbijzijnde supermarkt tonen of door als vrijwilliger een vluchteling te leren om te fietsen, kan de lokale bevolking een verschil maken.
Deel op Facebook Deel op Twitter
