UNHCR, de vluchtelingenorganisatie van de Verenigde Naties, heeft zes video’s gemaakt om asielinstanties attent te maken op de specifieke situatie van jonge vrouwen en meisjes die hun land ontvluchten vanwege vrouwelijke genitale verminking (VGV). Twee van de in de video’s geïnterviewde vrouwen verblijven nu als vluchteling in België.
De eerste is de jonge Teliwel uit Guinée-Bissau, een slachtoffer van vrouwenbesnijdenis en een geëngageerde activiste tegen VGV. Ze studeert voor maatschappelijk werkster en hoopt haar strijd voort te zetten tegen deze schadelijke praktijk die nog te vaak voorkomt in haar vaderland en in andere landen.
Halimatou, de tweede vluchtelinge in de videoreeks, is ook een Guinese activiste tegen vrouwenbesnijdenis. “Ik ontvluchtte mijn land omdat ik vervolgd werd voor mijn strijd tegen VGV.” Halimatou werkt nu voor de organisatie GAMS (Groep voor de Afschaffing van Seksuele Verminking van Vrouwen).
Teliwel, Halimatou en andere vluchtelingen in Europa getuigen over hun reis, de redenen voor hun gedwongen vlucht, hun asielaanvraag in België en hun dagelijkse strijd tegen VGV.
De videoreeks toont hoe groot de nood is aan ondersteuning van deze vrouwen, die door lichamelijk en psychisch trauma getekend zijn voor de rest van hun leven. Of zoals Teliwel het zegt : “Het is iets wat we proberen te vergeten, maar dat we nooit zullen vergeten. ”
Teliwel spreekt ook over herbesnijdenissen die in sommige landen worden uitgevoerd, en ze getuigt over haar eigen ervaring: “Ze (haar grootmoeder) besloot me een tweede keer te besnijden en ik liet bijna het leven, want sneden dwars door een ader.”
VGV wordt beschouwd als een schending van de mensenrechten. “UNHCR beschouwt VGV als een vorm van vervolging “, zegt Volker Türk, directeur van de International Protection Division. “Het kan gaan om meerdere schendingen van de mensenrechten: het recht op leven, het recht op lichamelijke integriteit, het recht op gezondheid, en het recht op levensonderhoud in sommige gevallen.” VGV wordt erkend als een criterium voor asiel in vele landen, waaronder België.
De videoreeks vraagt ook aandacht voor de nood aan asielprocedures en een opvangsysteem dat is aangepast aan de leeftijd en het geslacht van de slachtoffers van VGV. De getuigenis van Teliwel toont hoe belangrijk dit is:”Als je wordt gevraagd om je ervaringen te beschrijven, om nog maar eens terug te denken aan een gebeurtenis die te pijnlijk voor woorden is, zeker aan iemand die je niet kent… dat doet enorm veel pijn.”
Kijk hier naar ‘Te veel pijn – De stemmen van vluchtelingenvrouwen’
Deel op Facebook Deel op Twitter
