Nadat hun dochter afschuwelijke brandwonden overleefde in Libië bij de ontploffing van een benzinetank, begint familie aan nieuw leven in België.
Dina, 2 ans, s'étend sur l'herbe dans un parc à Anvers, où elle vit. Dina est une réfugiée érythréenne née au Soudan après que ses parents ont fui leur pays d'origine.
Meer dan een jaar is voorbijgegaan sinds het moment dat Rahel haar dochter, die verschrikkelijk verbrand raakte bij een ongeluk enkele dagen eerder, op een smokkelboot droeg voor de Libische kust en op weg ging naar Italië.
De kleuter van 15 maanden geraakte, samen met 70 andere vluchtelingen en migranten, ernstig gewond toen een gascilinder ontplofte in de kookruimte van het smokkelaarshol waar zij en haar moeder zich verscholen, wachtend op hun vertrek naar Europa. Verscheidene mensen kwamen om bij de explosie en brand.
Rahel wist dat wanneer ze naar het ziekenhuis zouden gaan, ze gearresteerd zouden worden door de Libische autoriteiten. In plaats daarvan, waren ze in staat om enkele dagen later, na een paar pijnlijke dagen wachten, op een boot te vertrekken.
Rahel, 26, uit Eritrea, kijkt naar de foto’s van haar dochter Dina die ze nam met haar smartphone na het ongeval in april 2015 en barst in tranen uit.
“Ik zag vuur, ik rende naar buiten en zag Dina hier, hier en hier verbrand,” zegt ze, wijzend naar haar benen, gezicht en armen. Dina liep derdegraadsbrandwonden op 80% van haar lichaam, ook op haar gezicht.
Rahels partner, de 28-jarige Azoz, afkomstig uit hetzelfde land in de hoorn van Afrika, is zichtbaar van streek wanneer hij voor het eerst sinds het ongeluk naar de foto’s kijkt.
Italiaanse kustwachters onderschepten de boot waarop Rahel en Dina meereisden op 17 april 2015 rond middernacht en brachten de vluchtelingen naar het eiland Lampedusa. Vele anderen raakten ook ernstig verbrand bij de gasexplosie.
Op het moment van het ongeluk, was Rahel binnen in het huis en Dina buiten waar er gekookt werd. “Ik zag vuur, zegt Rahel. “Ik rende naar buiten en zag Dina hier, hier en hier, verbrand, voegt ze toe, wijzend naar benen, gezicht en armen.
“De dag dat ik aankwam in Italië, voelde ik me als een gekke vrouw. Wanneer de Italiaanse kustwacht ons redde, voelde ik me gelukkig. Ik dacht: ‘Het is voorbij, we hebben het gehaald.’ Maar ik was bezorgd over mijn dochter – zou ze sterven of oké zijn? Ik dacht alleen aan haar.”
Dina kreeg onmiddellijk een behandeling voor haar brandwonden in Italië en ze kreeg nazorg in België. De littekens op haar gezicht zijn verdwenen, die op haar benen en armen zijn nog aan het vervagen en zullen met de tijd verder genezen zeggen de dokters.
Azoz herinnert zich de dag dat Dina werd geboren in Sudan in December 2013 als een zeer gelukkige dag. Het koppel had Eritrea verlaten en was naar Sudan gegaan met het doel om eventueel naar Europa te gaan. Azoz moest Rahel en de baby achterlaten. Hij hoopte dat hij eerst Europa kon bereiken om een huis in te richten voor de komst van Rahel en zijn pasgeboren kind.
Mensensmokkelaars brachten hem met de auto naar Libië. Na een mislukte poging om de UK binnen te geraken, waar zijn zus woont, zocht hij asiel in België, waar hij een neef heeft. De familie heeft er nu vluchtelingenstatus gekregen.
Ze leven in een gelijkvloers appartement met één slaapkamer in een traditionele wijk van Antwerpen waar Dina, nu bijna drie, naar de kleuterschool gaat. Haar ouders zijn een uur onderweg om taallessen te volgen, in een ander deel van de stad.
Azoz, die al langer in België is, heeft een betere kennis van het Nederlands, maar Rahel kent voldoende om het nieuws op de televisie te volgen.
Azoz gaat Dina gewoonlijk ophalen na school en tijdens zijn vrije tijd spelen ze en neemt hij haar mee naar het park. Wanneer hij telefoon kreeg uit Italië, was hij bang dat hij zijn dochter nooit meer zou zien. “Ik dacht niet dat Dina nog zou leven. Maar wanneer ik haar hier in België zag, was ik heel, heel gelukkig.”
Herinneringen aan thuis zijn nooit ver weg. Ze luisteren Afrikaanse muziek wanneer ze ’s avonds traditioneel eten klaarmaken en de geur van geroosterde koffiebonen doordrenkt met kruiden trekt in een walm door hun flat.
Wanneer ze de koffie brouwt in een kleien pot, springt Rahel recht wanneer de gaskookplaat oplicht. “Ik zie de gezichten van de mensen die stierven en ik kan niet slapen,” zegt ze.
Drie mensen stierven aan hun verwondingen die ze tijdens de brand opliepen nadat ze de Italiaanse kust bereikten. Rahel zegt dat ze acht doden telde die ter plekke in Libië stierven. Een erg verbrande vrouw pleegde zelfmoord enkele maanden nadat ze aankwam in Nederland, voegt ze toe.
Dina’s littekens zijn een constante herinnering aan de tweede levenskans die haar dochter gekregen heeft. “Ik wil dat Dina school kan beëindigen, ik wil dat ze in goede gezondheid blijft voor de rest van haar leven, ik wil dat ze gelukkig is.”
Het kind lijkt al goed gesettled in België. Ze heeft vriendjes gemaakt op de kleuterschool en spreekt met vol vertrouwen Nederlands tegen hen.
Haar ouders vinden het moeilijker om te integreren. Naast het vochtige klimaat, vindt het koppel dat het leven in België veel uitdagingen heeft. De helft van de financiële ondersteuning die ze krijgen van de Belgische regering gaat naar de huur, de rest naar levensonderhoud en transportkosten.
Hoe dan ook proberen Rahel en Azoz zich te focussen op aangenamere dingen. Het koppel is nog niet getrouwd en hoopt dat te kunnen doen eenmaal ze zich het kunnen veroorloven. Ze zijn enthousiast om de taal te leren en een job te vinden. Rahel zegt dat het niet uitmaakt welk soort werk ze zou doen, terwijl Azoz een interview heeft geregeld om als pleisteraar aan de slag te kunnen.
“Als je niet werkt, heb je niets, zegt Rahel. “Als je niet werk, voel je je niet normaal, blijf je thuis en geraak je gestresseerd. Je wordt gek.”
Deel op Facebook Deel op Twitter
