Zouhour is een van de meer dan 5 miljoen Syriërs die na 13 jaar crisis nog steeds als vluchteling leven. De economische onrust in Libanon en de afnemende humanitaire hulp hebben haar en anderen aan de rand van de afgrond gebracht.
Zouhour, 44, voor het onderkomen van haar familie in de informele nederzetting waar ze nu wonen in de buurt van Tripoli, Noord-Libanon. © UNHCR/Houssam Hariri
Wanneer Zouhour, 44 jaar, aan het begin van het conflict in Syrië met haar gezin naar Libanon vluchtte, dacht ze dat het slechts een kwestie van dagen zou zijn voordat ze naar huis zou terugkeren.
“Ik droeg mijn jongste zoon, van wie ik net bevallen was, en stak de grens over met mijn vier andere kinderen. We hadden niet eens een tas met spullen ingepakt; we dachten echt niet dat we lang in Libanon zouden blijven,” herinnert Zouhour zich.
Maar naarmate de dagen maanden en vervolgens jaren werden, werd Zouhour’s verlangen om naar huis terug te keren steeds meer overschaduwd door de dagelijkse strijd om te overleven. Dertien jaar na het begin van de crisis behoort ze tot een van de meer dan 5 miljoen Syriërs die nog steeds als vluchteling in buurlanden in de regio verblijven.
“We zijn 13 jaar van ons leven verloren”, zegt Zouhour.
In Libanon, dat het hoogste percentage vluchtelingen per hoofd van de bevolking wereldwijd herbergt, heeft de ernstige economische crisis die in 2019 begon wijdverspreide ellende veroorzaakt, ook voor de meer dan 780.000 geregistreerde Syrische vluchtelingen. De voedselprijzen zijn meer dan verdrievoudigd en de werkloosheid is meer dan verdubbeld. Naar schatting 80 procent van de Libanese bevolking leeft bijgevolg in armoede.
Voor Libanese en Syrische vluchtelingengezinnen die het al moeilijk hadden voor de economische crisis, zijn de afgelopen vijf jaar rampzalig geweest. Onder Syriërs zijn kinderarbeid, kind- en gedwongen huwelijken en voedselonzekerheid toegenomen. Meer dan de helft van de vluchtelingen leeft in precaire of onveilige huisvesting, en meer dan een derde van de volwassen bevolking zegt dat ze hun voedselinname beperken om ervoor te zorgen dat hun kinderen te eten krijgen.
“We zijn 13 jaar van ons leven verloren“
Net als veel andere Syrische vluchtelingen wonen Zouhour en haar familie in een vluchtelingenkamp/informele nederzetting die weinig bescherming biedt tegen de extreme weersomstandigheden in het noorden van het land. “In de winter overspoelen de regens de tenten en raakt alles wat we hebben doorweekt. We verbranden wat we kunnen op dit fornuis om warm te blijven, zoals plastic zakken, schoenen en flessen.
Zouhour – die na haar opleiding in Syrië als verpleegster werkte – wijt de astma van haar dochter aan de roetdampen/schadelijke dampen van het verbrande afval. Haar medische kennis is haar de afgelopen 13 jaar goed van pas gekomen, waardoor ze voor haar familie, vele vrienden en buren heeft kunnen zorgen.
“Ik zorg voor iedereen om me heen die hulp nodig heeft, maar er zijn wonden die je niet kunt genezen,” legt ze uit.
De echtgenoot van Zouhour heeft een beperking waardoor hij niet kan werken, en het gezin volledig afhankelijk is van de financiële hulp die ze krijgen van UNHCR, de VN-Vluchtelingenorganisatie, en het weinige geld dat haar kinderen verdienen met ongeschikt werk, zoals het verzamelen van gerecycleerde materialen. Zelfs dan blijft het een constante strijd om de toenemende kosten voor voedsel, brandstof en huur te dekken.
Zouhour, voormalig verpleegster, hangt de was buiten het onderkomen dat ze deelt met haar man en kinderen.© UNHCR/Houssam Hariri
Dergelijke ontberingen zijn voor de overgrote meerderheid van de 5 miljoen Syrische vluchtelingen in de regio een realiteit. Hun benarde situatie wordt nog verergerd door het feit dat, terwijl de humanitaire behoeften ongekende hoogten bereiken als gevolg van economische schokken en langdurige ontheemding, de internationale financiering voor het regionaal plan om tegemoet te komen aan de behoeften van de meest kwetsbare vluchtelingen en hun gastgemeenschappen tot minder dan 40 percent is gedaald. Dit heeft UNHCR en andere partners ertoe gedwongen om moeilijke beslissingen te nemen over hoe de beperkte middelen het best geprioriteerd kunnen worden.
Maar het moeilijkste voor Zouhour in de afgelopen 13 jaar was om haar kinderen te zien opgroeien zonder toegang tot het onderwijs dat ze zelf genoot.
“Mijn zoon verzamelt plastic langs de kant van de weg om in zijn levensonderhoud te voorzien. Hij kan nauwelijks lezen en schrijven,” vertelt ze. “Mijn kinderen zijn op school erg gediscrimineerd. Hij heeft er niets kunnen leren. Het breekt mijn hart, want ik heb zelf gestudeerd. Ik kan mijn dochter niet naar school sturen als ze een uur moet stappen om er te geraken. Ik vrees voor haar veiligheid.
Zouhour wordt voortdurend gedwongen moeilijke keuzes te maken om te doen wat ze denkt dat het beste is voor haar gezin. Een van haar zoons, Khaled, heeft overwogen om de gevaarlijke oversteek naar Europa te maken op zoek naar een betere toekomst. Zijn moeder, die zo’n riskante reis koste wat het kost wilde vermijden, organiseerde zijn bruiloft vlak voor zijn achttiende verjaardag om hem ervan te weerhouden.
“Ik ben me bewust van de dingen en begrijp dat vroeg trouwen niet goed is, of zelfs verkeerd is, maar ik moest het huwelijk van mijn zoon regelen om zijn aandacht van deze reis af te leiden,” legt ze uit.
“Ik wil hem niet verliezen. Een tent is soms veiliger dan de droom van een huis,” besluit ze. “Wat voor mij belangrijk is, is om mijn familie bij elkaar te houden. Zelfs als dat een huwelijk betekent; ik zal er alles aan doen om ons bij elkaar te houden.”
Deel op Facebook Deel op Twitter
